کشاورزان مازندرانی سال‌های دور بعد از برداشت برنج و غلات، از طریق ابزار و ادوات ابتدایی کار جدا سازی دانه از ساقه را انجام می‌داند، کاری که در چندین مرحله با کمک چاریایان و جریان باد انجام می‌شد.

 جینگاسَری یا خرمن کوب کردن شالی‌ها رسمی بود که کشاورزان مازندرانی پیش از آمدن ماشین آلات کشاورزی و کمباین‌های برداشت برنج با استفاده از اسب آن را انجام می‌دادند. 

زنان و مردان روستایی، بعد از جمع کردن شالی که در اصطلاح محلی به آن کوفا می‌گویند با اجرای مرحله خرمن کوبی یا جینگاسری توسط اسب و دواندن اسب‌ها بر خرمن‌های بر زمین ریخته، ابتدا دانه‌های برنج را از کاه جدا می‌کردند و سپس با استفاده از ابزاری به نام لیفا و فیه کا‌ها و دانه‌ها را در مسیر باد قرار می‌دادند تا وزش باد کاه‌ها را کاملا از دانه‌های برنج جدا کند.

کشاورزان برای خرمن کوبی زمینی صاف و مسطح با ارتفاع مناسب را انتخاب می‌کردند، مکانی که باد به خوبی در آن جریان داشته باشد و نزدیک خانه‌ها و باغ‌ها نیز نباشد تا غبار خرمن ساکنان روستا را اذیت نکند.

کشاورزان ابتدا خوشه‌های برنج را روی این سطح صاف دسته‌دسته می‌ریزند و سپس چند اسب را حول یک دایره روی ساقه‌ها می‌گردانند تا دانه‌ها زیر سم اسبان از کاه جدا شود و همزمان با جداسازی دانه از ساقه قرد دیگری با ابزاری چوبی که به آن لیفا می‌گویند ساقه‌های جداشده را در معرض باد قرار می‌دهد تا دانه‌ها که سنگین‌تر از کاه هستند روی مکان خرمن کوبی جمع شوند.

رسم جینگاسری در زمین‌های کوچک مناطق کوهستانی مازندران که امکان تردد تراکتور یا کمباین‌های برداشت برنج وجود ندارد همچنان اجرا می‌شود.

فیلم مربوط به روستای مزده در بخش چهاردانگه ساری است که بهروز دلاوری سوادکوهی ارسال کرده است.