«به خدا سوگند، اگر دست راست مرا قطع کردید، من پیوسته از دین خود و از امام راستگوی دارای یقین که نوه پیامبر پاک و امین است، دفاع می‎کنم» . 

عباس آن قدر جنگید که بی‎حال و ناتوان شد. در این زمان حُکَیْم بن طُفَیْل طائی ضربتی بر دست چپ او وارد کرد.

عباس این رجز را خواند: 

یا نَفْسُ لا تَخْشَ مِنَ الْکُفَّارِ / وَأَبْشِری‏ بِرَحْمَةِ الْجَبَّارِ/ مَعَ النَّبِیِّ السَّیِّدِ الُمخْتارِ / قَدْ قَطَعُوا بِبَغْیِهِمْ یَسارِی‏/ فَأَصْلِهِمْ یا رَبِّ حَرَّ النَّار

«ای نفس، از کفّار نترس و در کنار پیامبر سرور و برگزیده خدا، تو را به رحمت خدای جبّار مژده باد. آنان با ستمکاری، دست چپ مرا قطع کردند، پروردگارا، آنان را به آتش [دوزخ] وارد کن». 

حضرت عباس علیه السلام مشک را به دندان گرفت، چیزی نگذشت که تیری بر مشک اصابت کرد و آبهای آن فرو ریخت.

تیر دیگری بر سینه مبارکش اصابت کرد و بعضی نوشته ‏اند تیری بر چشم حضرت نشست و مردی از قبیله تمیم با عمود آهنین بر فرق مبارکش زد که از اسب به زمین افتاد.

«وَنادی‏ بِأعْلی‏ صَوْتِهِ:أَدْرِکْنی‏ یا أَخِی» با صدای بلند فریاد زد:برادر مرا دریاب. (ابصار العین، ص 30) 

چون امام حسین (ع)، عباس را در کنار فرات بر زمین دید، به سبب کشته شدن عباس به شدّت گریه کرد.