جاده هراز یکی از سه محورارتباطی تهران به مازندران است، جاده‌ای به طول ۱۲۰ کیلومتر که آن را جاده ۷۷ نیز می‌گویند و از دل دره‌ای با همین نام می‌گذرد.

اگرچه دره هراز سالیان سال به عنوان راه ارتباطی شمال کشور با شهر ری و تهران قدیم استفاده می‌شد و وجود قلعه‌های تاریخی که قدمت برخی از آن‌ها به دوران ساسانیان، اشکانیان و هخامنشیان برمی گردد گواه آن است، اما عبور از این جاده کوهستانی و سخت گذر در آن سال‌ها با احشام سختی‌ها و مخاطرات خودش را داشت.

برخی تصاویر مربوط به سفر پادشاهان قاجار به مازندران نیز نشان می‌دهد دره هراز با گذشت هزاران سال همچنان راه اصلی ارتباط پایتخت به شهر آمل بود اما بعد از پایان جنگ جهانی دوم و همزمان با افزایش ورود و تردد خودرو در ایران، ساخت جاده‌ای در دره هراز در دستور کار قرار گرفت، جاده‌ای که در طی ۲۳ سال ساخته و در سال ۱۳۴۲ بعنوان کوتاهترین راه دسترسی پایتخت نشینان به شمال کشور بهره برداری شد تا رفت و آمد بین دو استان به آسانی انجام شود.

جاده هزار در روز ۲۴ تیر ۱۳۴۲ افتتاح شد و اولین خودروهایی که این جاده را پیموده و به آمل رسیدند، اتوبوس های حامل دانش آموزانی بود که برای یک تور گردشگری به مازندران سفر کرده بودند اما چند روز بعد در ۳۰ تیرماه ۱۳۴۲ و در نخستین تعطیلات دو روزه بعد از بهره برداری از جاده هراز، نه تنها این جاده بلکه استان مازندران شاهد اتفاقات عجیب و غریبی بود که در روزنامه‌های آن زمان از جمله اطلاعات انعکاس یافت.

این روزنامه در همان روز با تیتر " تهران از اتومبیل خالی شد" در گزارشی نوشت در بعضی از شهر‌های شمال تعداد اتومبیل هائی که وارد میشد بیشتر از تعداد اهالی آن شهر‌ها بود.

این روزنامه همچنین به آماده نبودن زیرساخت‌ها برای حضور این تعداد مسافر اشاره کرد و نوشت "براثر نبودن پمب بنزین در جاده جدید تعدادی از اتومبیل‌ها دیشب در بیابان ماندند، اتومبیل وزیر راه نیز جزو هزاران اتومبیلی بود که براثر بسته شدن جاده هرگز به شمال نرسید".

بر اساس گزارش روزنامه اطلاعات در ۳۰ تیرماه ۱۳۴۲  ده نفر در اثر شنا در دریای خزر غرق شدند و عده زیادی در حوادث رانندگی کشته و زخمی گردیدند".