سید مجید امامی، رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس و دبیر شورای فرهنگ عمومی کشور، درخصوص سیاست‌گذاری‌ها و اقدامات انجام شده برای صنعت مد و لباس کشور و چالش‌هایی که با آن روبروست، اظهار کرد: در توزیع پوشاک عفیفانه و در عین حال، تراز ایرانی بحرانی وجود دارد که دیالکتیکی میان دو حوزه فرهنگی و اقتصادی است چراکه نمی‌توان این صنعت را فقط محدود به فرهنگ یا اقتصاد کشور دانست و اگرچه امروزه، تقلیل و ساده سازی کردن مسائل رواج پیدا کرده است، اما نباید این کار را انجام داد و منظور از فرهنگی و اقتصادی بودن صنعت مد و لباس کشور این است که از حوزه طراحی و اجرا و تولید تا مسائل اقتصادی چون؛ قیمت اجاره مراکز توزیع پوشاک را شامل می‌شود و این‌ها روی این صنعت تأثیرگذار هستند. 

رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور بیان کرد: مثلاً وقتی یک تولید کننده پوشاک مجبور باشد برای اجاره بهای یک واحد تجاری در منطقه مطرحی از تهران، میانگین ۴۰ میلیون پرداخت کرده و در عین حال، مغایر با ضوابط و قواعد عمل کند دلیلش را تقاضای بازار عنوان می‌کند و می‌گوید بازار این را از من می‌خواهد و بدنبال آن، فعالان این حوزه به سمت فروش توده ای، تأمین توده‌ای و مصرف توده وار کشیده می‌شوند و همین موضوع موجب سردرگمی می‌شود.

به گفته وی، بعضی از افراد در حوزه مد و لباس بر این تصور هستند که با اسکیس و طرح‌های خوب مشکلات حوزه لباس برطرف می‌شود و به همین خاطر، با وجود این که گفته می‌شد از طرح‌ها حمایت نمی‌شود، اما در طول بیش از یک دهه گذشته، با طراحی‌های زیادی روبرو بوده ایم؛ طرح‌هایی که شاید هیچ تولید کننده‌ای حاضر نبود به تولید پوشاک با استفاده از این طرح‌ها بپردازد. 

 دبیر شورای فرهنگ عمومی کشور مطرح کرد: در حال حاضر، بیش از ۱۰۰هزار واحد صنفی تولید لباس و بیش از ۱۰۰۰واحد صنعتی تولید پوشاک داریم و باید بگویم عمدتاً تولید پوشاک بانوان، صنفی به شمار می‌آید و در این بین و در حوزه پوشاک اجتماعی، حدود ۴۰ تا ۳۰ درصد لباس قاچاق داریم که این میزان با لباس‌های تولید داخل افزایش پیدا می‌کند و نکته‌ای که وجود دارد این است که با این وجود، به چنین لباس‌هایی برچسب یک ویژند خارجی زده می‌شود.

او با بیان این که در جهان فعلی و در زمینه فرهنگ مادی، مصرف، مصرف عمومی و فرهنگی، از پدیده مد برخوردار هستیم، ادامه داد: می‌توانیم اسم آن را سبک پایدار بگذاریم، اما مسئله خانمان براندازتر از مد برای نظام‌های فرهنگی پدیده‌ای به نام ترند یا همان روند است که در این مورد باید بگوییم ترند‌ها از مدت زمان کوتاهی برخوردار هستند. مثل این که امسال، فلان رنگ یا لباس ترند شده است که ترفند‌های بسیار نازل و سطح پایینی هم وجود دارند که وارد کشورمان می‌شوند و حتی ممکن است ترند‌هایی از یک استودیو در میلان با نوع پارچه و دوختی متفاوت در ایران دیده شود. 

 امامی با اشاره به این که پوشاک، یکی از سه صنعت اول جهان محسوب می‌شود تصریح کرد: دلیل این که پوشاک جزء سه صنعت اول جهان به شمار می‌آید به خاطر این است که میلیاردی است و این موضوع بسیار مهمی است و سوالی که به وجود می‌آید این است که 

آیا در کشورمان، نظام صنعت و فرهنگی در تراز اهمیت به این موضوع به حوزه مد و پوشاک توجه کرده است یا خیر؟ که می‌گویم توجه‌ای نشده است. مثلاً طبق قانون مجلس که در زمان مرحوم عماد افروغ و کمیسیون فرهنگی، قانون ساماندهی مد و لباس در کشور تصویب شد چند موقعیت شغلی برای این منظور درنظر گرفته شد؟ اگرچه در حال پیشرفت و ارتقاء خود هستیم، اما به طور کلی، ۵ پُست شغلی برای این کارگروه وجود دارد و ۱۲-۱۰ نفر دیگر هم جزء نیرو‌های قراردادی به حساب می‌آیند که این افراد هم باید سیاست گذاری مد و لباس و مسائل مربوط به آن را پیگیری کنند و هم این که به مطالبات مردم بپردازند و ناظر بر صنعت، تولید و توزیع باشند و صحبت من این نیست که باید پُست‌های زیادی برای این منظور وجود داشته باشد چراکه خودم به حکمرانی پلتفرمی قائل هستم، اما این واقعیت نشان می‌دهد که حوزه مد و لباس جدی گرفته نشده است.

رئیس کارگروه ساماندهی مد و لباس افزود: دلایل این که چرا خانم‌ها نمی‌توانند در سطح بازار به پوشاک عفاف و حجاب دسترسی داشته باشند این است که باید پاسخ را در علل اقتصادی و فرهنگی بررسی کرد. هر چند که در بستر فضای مجازی، چادر‌های دوخته شده و مانتو و ملزومات حجاب برای فروش وجود دارد، اما همه افراد دسترسی به آن ندارند و باید به فرهنگی بودن آن توجه کنیم. زیرا ذائقه‌ای را شکل نداده ایم و نتوانستیم به اصلاح روند فراگیری بپردازیم و به همین خاطر، از ترند و مد عقب افتاده ایم و وقتی به همه این‌ها توجه کنیم، می‌توانیم به دلایل این که چرا مانتو یا چادر خوب در سطح بازار پیدا نمی‌شود پاسخ دهیم.