وی ادامه داد: فردوسی با صحنه آرایی، حقایق زندگی را با قلم توانای خود به تصویر می‌کشد و تاکید او این است که نور دانش و خرد، جهان را به سوی پیشرفت می‌برد و نیکی، گذشت و تفاهم، فضای صلح و مودت و صفا را در عالم مهیا می‌کند.

رییس موسسه فرهنگی اکو گفت: حکیم فردوسی به مثابه یک معمار هنرمند کاری کرد که پس از او فقط یک نگاه ژرف بر آن انداختند و به تقلید از او کارهایی خلق کردند که هیچ کدام به آن پایه نرسید.

بوری بایف افزود: اگر تلاش و میهن دوستی فردوسی نبود تعریف ایران زمین دچار اخلال می‌شد اما شاهنامه، تنها شناسنامه ملی محدوده امروز ایران نیست چون پیامهای فردوسی مرز و بوم نمی‌شناسد و ما را وادار می‌سازد تا به گذشته پرنور و مفاخر خود توجه خاصی داشته باشیم.

موسسه فرهنگی اکو، با رویکرد تحکیم قرابت های فرهنگی، پیوندهای معنوی و روابط دوستانه میان ملت های کشورهای عضو این سازمان از طریق روش های اجتماعی و فرهنگی به صورت تئوری و عملی در مارس ۱۹۹۵ در اسلام آباد پاکستان تاسیس شد.

اکو یک سازمان منطقه‌ای اقتصادی با حضور کشورهای ایران، ترکیه، پاکستان، افغانستان،تاجیکستان، آذربایجان، ازبکستان، ترکمنستان، قزاقستان و قرقیزستان است.

تاثیرگذاری فردوسی بر شاعران

رییس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی کشور هم گفت: مهم ترین ویژگی شاهنامه فردوسی حماسه پهلوانی و قهرمانی است که با حماسه عرفانی در شاهنامه درهم می آمیزد و این اثر را به کمال می‌رساند.

محمود شالویی افزود: فردوسی، حماسه پهلوانی را با حماسه عرفانی در می آمیزد تا مطابق اندیشه متعالی اثری را به ما ارایه دهد و اندیشه فردوسی قرنها در اندیشه دیگر شاعران کشورمان تاثیرگذار بوده است.

میراث عظیم فردوسی

مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان رضوی هم گفت: مرزهای خراسان فراتر از مرزهای جغرافیایی است که به واسطه اتفافات در ۲۰۰ سال گذشته محدود شده است.

محمد حسین زاده بیان این که فردوسی میراث عظیمی بر جا گذاشته است افزود: ادب و فرهنگ ایران مدیون این حکیم وارسته است

وی اظهار کرد: عشق به وطن در سایه فردوسی محقق شد و فردوسی ایرانیت را در کنار اسلامیت قرار داد. اگر فردوسی نبود، لغات و واژگان از بین می رفت چرا که زبان یکی از شاخه های هویت ملی است و همچنین اگر فردوسی نبود مرزها از آن چه به عنوان ایران می شناختیم به کشوری تکه پاره تبدیل می شد.

شاهنامه خوانی به زبانهای کردی، لری و حتی عربی در حال انجام است

معاون پژوهشی پژوهشگاه میراث و گردشگری نیز در این نشست گفت: برای من، اسم فردوسی همواره تجلی‌گر مثلث ملیت ایرانی، زبان فارسی و شاهنامه است.

علی انیسی افزود: درسه دهه اخیر در جهان یک عنوان به نام "میراث فرهنگی ناملموس" پیدا و حفظ آن به یکی از اساسی ترین اهداف یونسکو تبدیل شده است که برخی از مصادیق این میراث عبارت است از هنرهای نمایشی، آداب و رسوم، مراسم سنتی اقوام و مهارتهای فنی برای آفرینش هنرهای سنتی و موضوع شاهنامه در حوزه سنتهای شفاهی قرار می‌گیرد.

وی با بیان این که سنتهای شفاهی در حال کمرنگ شدن است ادامه داد: شاهنامه خوانی در فهرست آثار ملی غیرملموس ثبت شده است و این کار به زبانهای کردی، لری و حتی عربی در حال انجام است که نشانگر عمق رسوخ آن در بین اقوام است.

معاون پژوهشی پژوهشگاه میراث و گردشگری نیز در این نشست گفت: در حوزه میراث فرهنگی ملموس هدف ، حفظ بناهای تاریخی و احیای آنهاست در میراث ناملموس به دنبال این هستیم که آنچه زنده است حفظ و ترویج شود و ماهیت برخورد با این دو متفاوت است و اگر بخواهیم شکاف نسلی در جامعه پرشود نیازمند دو امر آموزش و پژوهش است.

انیسی افزود: پژوهش به معنی شناخت مفاهیم اصلی و آموزش به معنی انتقال به نسل فعلی و آینده است و یکی از ابزارها در این راستا، برگزاری همایشهای علمی است.

ارسال ۱۱۵ مقاله به دبیرخانه همایش بزرگداشت فردوسی

دبیر علمی همایش هم گفت: ۱۱۵ مقاله به دبیرخانه همایش ملی بزرگداشت فردوسی ارسال شده است که بیشترین مقالات رسیده، به محور ویژه همایش یعنی "بازشناسی نقش تاریخی شاهنامه‌ فردوسی در تحکیم هویت ملی" اختصاص دارد.

فرزاد قائمی افزود: از این تعداد، ۴۰ مقاله در روزهای ۲۵ و ۲۶ اردیبهشت ماه در ۶ نشست تخصصی دانشگاه فردوسی مشهد به صورت حضوری و مجازی ارائه می شوند.