امام علی (ع):

یا مُؤمِنُ اِنَّ هذَا العِلمَ وَالاَْدَبَ ثَمَنُ نَفْسِکَ فَاجْتَهِد فى تَعَلُّمِهِما، فَما یَزیدُ مِنْ عِلْمِکَ وَ اَدَبِکَ یَزیدُ فى ثَمَنِکَ وَ قَدْرِکَ، فَاِنَّ بِالْعِلْمِ تَهْتَدى اِلى رَبِّکَ وَ بِالاَْدَبِ تَحْسِنُ خِدْمَةَ رَبِّکَ وَبِأَدَبِ الْخِدْمَةِ یَسْتَوجِبُ الْعَبْدُ وَلایَتَهُ وَقُرْبَهُ، فَاقْبَلِ النَّصیحَةَ کى تَنْجُوَ مِنَ الْعَذابِ.

اى مؤمن! به تحقیق، این دانش و ادب بهاى جان توست پس در آموختن آن دو بکوش که هر چه بر دانش و ادبت افزوده شود بر قیمت و قَدْرت افزوده مى‏شود؛ زیرا با دانش به پروردگارت راه مى‏یابى و با ادب به پروردگارت خوش خدمتى مى‏کنى و با ادب در خدمت‏گزارى، بنده سزاوار دوستى و نزدیکى به او مى‏شود. پس این نصیحت را بپذیر تا از عذاب بِرَهى.

جامع الأخبار، ص ۳۱۰، ح ۸۵۲

امام علی (ع):

ـلَمّا أرادَهُ النّاسُ عَلَى البَیعَةِ ـ: اِعلَموا أنّی إن أجَبتُکُم رَکِبتُ بِکُم ما أعلَمُ، ولَم اُصغِ إلى قَولِ القائِلِ وعَتبِ العاتِبِ.

ـهنگامى که مردم او را براى بیعت خواستند ـ: بدانید که اگر خواسته شما را اجابت کنم، شما را آن گونه که مى‌دانم، راه بَرَم و به سخنِ سخن‌سرایان و سرزنش سرزنش کنندگان، گوش فرا ندهم.

نهج البلاغة: الخطبة ٩٢