یَزْله یا هُوسه نوعی شعر حماسی رایج در جنوب ایران، بالأخص در خوزستان (عمدتاً عشایر عرب) و بوشهر است  و   یک آیین سنتی و بومی است که سالیان متمادی رواج داشته است و  بعضاً همراه با کوباندن پا بر زمین (معمولاً بصورت جمعی) اجرا می‌شود. یزله (هوسه)  این آیین قدیمی در «جشن‎‏‌ها (مانند عروسی‌ها) و مراسم استقبال از شخصیت‏‌ها» و نیز «سوگواری‏‌ها» (مانند عزاداری‏ محرم) اجرا می‌شود، پس کاربرد دو گانه دارد. این یکی از نکات جالب در این باره است.

هُوسه  دارای قدمت و منشأ بوده و ریشه در اعماق تاریخ دارد و اینگونه گفته می‌شود که عمرى به درازى عمر شعر دارد.

دید و بازدید‌ها ابتدا با سنت هوسه (پایکوبی همراه با شعرخوانی‌های خاص) از خانه‌ای شروع می‌شود که طی سال گذشته مصیبتی داشته و عزیزی را از دست داده اند و سپس به خانه ریش سفید محل و دیگر خانه‌ها می‌روند.

در خانه‌ها باز است،  مردم  در خانه‌ها را می‌زنند و  دسته دسته به دیدار یکدیگر می‌روند، عید را تبریک می‌گویند و با یزله کنان در خیابان خوشحالی می‌کنند.