در سلسله‌ نوشتارهایی به مرور آیین نوروز در حکومت‌های ایرانی پرداخته و درباره نوروز در زمان صفویان نوشته شده است: «نوروز به طور مستمر در همه دوران تاریخی ایران، کم و بیش برگزار می‌شده است اما در دوره بعد از اسلام و در «عهد صفویه» - خصوصا در دوران میانی صفویه - این جشن به عنوان نماد ملی و درباری اهمیت یافت. در واقع در دوران صفویان، نوروز دوباره به جایگاه خود بازگشت و به عنوان یک «نماد ملی» مطرح شد.

شاه عباس صفوی در سال ۱۵۹۷ میلادی، با برگزاری مراسم نوروز در عمارت «نقش جهان» اصفهان، این شهر را به عنوان پایتخت معرفی کرد.

آیین و رسوم نوروزی

در زمان صفویه در این زمان، یکی از مراسم نوروزی مردم، «تخم مرغ بازی» بود که در طی آن دو نفر تخم مرغی را در دست خود می‌گرفتند؛ یکی نوک تخم مرغ خود را به نوک تخم مرغ دیگری می‌زد و هر کس که تخم مرغش می‌شکست بازنده محسوب می‌شد.
یک یا دو ساعت مانده به آغاز نوروز، منجمان با لباس فاخر به پشت بام کاخ سلطنتی می‌رفتند و با اسطرلاب مشغول کار می‌شدند. به محض دادن علامت توسط این منجمان، سال جدید با شلیک توپ و تفنگ اعلام می‌شد.

صدای نواختن طبل و شیپور، نای و نقاره در همه جا می‌پیچید و مراسم سرور را با آتش‌بازی و نمایش‌های کمدی در مقابل کاخ شاهنشاه برگزار می‌کردند. ایام عید هشت روز به طول می‌انجامید.