برخی پستانداران کوچک نسبت به اندازه بدنشان بزرگ ترین چشم ها را در بین پستانداران دارند. حجم هر چشم تقریباً به اندازه مغز حیوان است. چشمان تارسیرها بزرگ هستند اما حرکت نمی کنند، به این معنی که نخستی ها باید سر خود را بچرخانند تا محیط خود را اسکن کنند. در ادامه به برخی از این پستانداران اشاره کرده ایم.
بیشتربخوانید
تریلوبیت ها بین ۵۲۱ تا ۲۵۲ میلیون سال پیش زندگی می کردند. آنها یکی از اولین گروه‌هایی از موجودات بودند که چشم‌های پیچیده و مرکب را تکامل دادند، جایی که بسیاری از لنزهای منفرد نور را روی گروه‌هایی از سلول‌های گیرنده نوری متمرکز می‌کنند.
این گروه از موجودات ماقبل تاریخ با پوسته سخت دارای عدسی‌های کریستالی ساخته‌شده از کلسیت بودند که به آنها کمک می‌کرد تا به وضوح - حتی در آب‌های تاریک اقیانوس - ببینند.
محققان بر این باورند که چشمان این ماهی مرکب عظیم الجثه بزرگ ترین چشم موجود زنده است و قطر آن بیش از ۲۷ سانتی متر است، به اندازه یک توپ فوتبال.
فسیل ۳۰۰ میلیون ساله این ماهی منقرض شده قدیمی ترین شواهد مستقیم از دید رنگی را در اختیار ما قرار می دهد. شبکیه ماهی دارای میله ها و مخروط هایی است، سلول های گیرنده نوری که به مهره داران زنده اجازه می دهد رنگ را ببینند. میله ها سلول های حساس به نور هستند و مخروط ها به رنگ حساس هستند.
آفتاب پرست (Chamaeleonidae)
آفتاب‌پرست‌ها عجیب‌ترین چشم‌های روی کره زمین را دارند که می‌توانند مستقل از یکدیگر حرکت کنند. این منجر به دید تقریبا ۳۶۰ درجه می شود.
میگوی مانتیس (Stomatopoda)
میگوهای آخوندکی احتمالاً پیچیده ترین دید را در قلمرو حیوانات دارند. چشم‌های مرکب آنها به طور مستقل حرکت می‌کنند و در مقایسه با ما، ۱۲ تا ۱۶ رنگدانه بصری دارند.
آنها تنها جانورانی هستند که می توانند نور قطبی دایره ای را ببینند. آزمایش‌ها نشان می‌دهد که آنها ممکن است از این برای ارسال پیام به یکدیگر استفاده کنند - به عنوان مثال، "این لانه اشغال شده است".
مگس نر اسبی (Tabanus lineola)
این مگس‌های اسبی نر علاوه بر داشتن کره چشم های عظیمی که در بالای سر به هم می پیوندند، دارای دو اوماتیدیا با اندازه های مختلف (واحدهای گیرنده نوری که چشم های مرکب حشرات را تشکیل می دهند) هستند.
اوماتیدیاهای بزرگتر در بالای چشم نسبت به اشعه ماوراء بنفش حساس تر هستند و به او کمک می کنند مگس ماده سریع را تشخیص دهد، در حالی که اوماتیدیا کوچکتر به او کمک می کند تا جزئیات را بررسی کند.
سلول های باکتریایی
باکتری ها در واقع حیوان نیستند، آنها میکروب های تک سلولی هستند. اما شایسته ذکر هستند زیرا احتمالاً کوچکترین و قدیمی ترین نمونه جهان از یک چشم نوع دوربین هستند. چشم های نوع دوربین از یک لنز برای تمرکز نور بر روی یک غشای حساس یا شبکیه استفاده می کنند.
تحقیقات اخیر نشان داده است که سلول های کوچک برخی از سیانوباکترها (باکتری هایی که انرژی خود را از نور خورشید می گیرند) مانند یک عدسی عمل می کنند. بدن کروی آنها پرتوهای نور ورودی را خم می کند و آنها را روی سطح مخالف متمرکز می کند. تمام بدن آنها به طور موثر به کره چشم تبدیل می شود.
یک سلول باکتریایی می تواند جهت نور را حس کند و به سمت آن حرکت کند.
منبع: فرارو
