در حالی سلامت هرجامعه وابسته به سلامت افرادی است که در  آن جامعه زیست دارند که در این بین ورزش دختران اهمیتی به مراتب بیشتر دارد، اما همواره سکوت رسانه‌ای در بخش ورزش بانوان چالش این حوزه بوده است.

اهمیت حفظ سلامت جامعه آن هم توسط رکن مهم آن یعنی زنان و دختران بی شک اهمیت اطلاع رسانی و بازتاب موفقیت‌های ورزشی در راستای، ایجاد انگیزه و تشویق دیگر بخش‌ها را نشان می‌دهد که در ورزش ما خلا آن احساس می‌شود.

اخیرا پانزدهمین دوره‌ی مسابقات کاراته باشگاه‌های کوبه اوزاکا کشور که از ۲۶تا۲۹بهمن ماه در بندر عسلویه برگزار شد، بهانه و دلیلی شد بر تحریر این یادداشت و تذکر چرایی عدم بازتاب رسانه‌ای این رویداد ورزشی!

صبح جمعه مقارن با ۲۸ بهمن ماه بیش از پانصد دختر خردسال و نوجوان در سالن خلیج فارس عسلویه با شور و شوقی مثال زدنی به رقابت در بخش کاتا و کومیته‌ی کاراته پرداختند.

ممنوعیت ورود آقایان به سالن مسابقات سبب شد تا شاهد مرور و تمرین دختران جسور و شجاع این سرزمین خارج از سالن مسابقات باشم که با نظم و تکنیکی مثال زدنی خودشان را برای رقابت آماده می‌کردند.

تلاش و دقت گل دختران ایران زمین موید این موضوع بود که در سالن مسابقات صحنه‌های جذاب و دیدنی رقم خورد که علی‌رغم این مهم عدم حضور اصحاب رسانه و بازتاب رسانه‌ای این رویداد مهم، موجب تاسف و تعجب بود!

خاطرم هست زمانی که به اتفاق تیم منتخب فارس برای حضور در رقابت‌های بسکتبال به سایر استان‌های کشور می‌رفتیم به محض ورود به شهر محل برگزاری مسابقات تنها دلخوشی من و هم تیمی هایم دیدن آگهی برگزاری مسابقات و سپس پخش گوشه‌ای از مسابقات در تلویزیون و درج خبر در مجلات ورزشی آن زمان که محدود می‌شد به دنیای ورزش و کیهان ورزشی! اما امروز علی‌رغم گسترش فضای رسانه و پررنگ‌تر شدن اهمیت رسانه، عدم توجه به چنین رقابت‌هایی حاصلی جز سرخوردگی دختران نوجوان و خردسالی که در ابتدای راه هستند نخواهد داشت!

در توصیف توانایی برخی ورزشکاران و مربیان حاضر در این رقابت‌ها همین یک نکته کافی است که یک تیم باشگاهی با حداقل امکانات از شیراز همراه با سنسی مینا مهبودی با ۱۲سال سابقه‌ی فعالیت در سبک شوتوکان، با بیست و سه دختر خردسال و نوجوان در این رقابت‌ها حاضر می‌شود و شاگردانش با کسب ۱۲مدال طلا و۶ نقره و ۴ برنز به رقابت‌ها پایان می‌دهند.

نکته‌ی قابل تامل این رقابت ها، شیوه‌ی حضور ورزشکارانی بود که هریک با هزینه‌ی شخصی از سراسر کشور به عسلویه آمده بودند تا توانایی خویش را به رخ حریفان کشیده، بلکه صدا و فریاد این نورسته‌های ورزش کشور از پس دیوار‌های کم توجهی رسانه‌ها مسئولان ورزش کشور شنیده شود.

اگر سنسی مهبودی و همقطاران وی می‌توانند با حداقل امکانات در چنین رقابت‌هایی بدرخشند، تصور کنید اگر وی و سایر مربیان شهرستانی مورد حمایت فدراسیون و مسئولین ذیربط قرار گیرند چه اتفاق خوشآیندی در انتظار ورزش بانوان ایران زمین است؟

امیدوارم این چند سطر گزارش مختصر موجبی شود برای پوشش اخبار و رویداد‌های مشابه از سوی اهالی رسانه و فعالان حوزه ورزش در رسانه‌های کشور.