دانشمندانی که در حال بررسی درمان‌های جدید برای استئوآرتریت دست (OA) هستند، از طریق تحقیق بر روی دارویی که در اصل برای آکنه و پسوریازیس ساخته شده بود، به دستاورد‌های نویدبخشی رسیدند.

در مدل‌های حیوانی، این تیم توانست نشان دهد این دارو می‌تواند از پیشرفت بیماری جلوگیری کند.
در حال حاضر در بیماران انسانی پتانسیل این دارو را به عنوان یک درمان بالینی جدید بررسی می‌کنند.

این تحقیق توسط دانشمندان دانشگاه آکسفورد انجام شده است که با مطالعه انواع رایج ژنی به نام ALDH۱A۲ که با استئوآرتریت شدید دست (OA) مرتبط بود، شروع کردند.

تیم این ارتباط را با استفاده از داده‌های مطالعاتی Biobank بریتانیا تأیید کرد و سپس غضروف مفصلی را از ۳۳ بیمار مبتلا به OA دست در زمانی که تحت عمل جراحی قرار می‌گرفتند، به دست آورد.

این نمونه‌ها در ترکیب با مدل‌های تجربی مورد مطالعه قرار گرفتند و تیم را قادر می‌سازد تا مولکول خاصی را شناسایی کند که به طور خاص برای افراد در معرض خطر کارایی دارد.
این مولکول رتینوئیک اسید نام دارد و از طریق ژن ALDH۱A۲ سنتز می‌شود.

از طریق توالی یابی RNA دانشمندان توانستند یک رابطه متقابل بین گونه‌های ژنی، اسید رتینوئیک و التهاب مشاهده شده در OA ایجاد کنند.

سپس به داروی تالاروزول روی آوردند که برای مهار متابولیسم اسید رتینوئیک برای درمان آکنه، پسوریازیس و بیماری‌های پوستی مرتبط ساخته شده است.

هنگامی که در مفاصل زانو مدل موش OA استفاده شد، این دارو پس از شش ساعت توانست آسیب و التهاب غضروف را کاهش دهد.

محققان می‌گویند: این تحقیق هنوز در مراحل اولیه است، اما با این یافته‌های بالینی ما گام بزرگی در ایجاد دسته جدیدی از دارو‌های اصلاح‌کننده بیماری برای درمان استئوآرتریت و پیشگیری از درد مزمن و توانمندسازی افراد برای زندگی سالم برداشته ایم.

این مطالعه درک جدیدی از علل آرتروز دست را نشان می‌دهد که می‌تواند به شناسایی اهداف بیولوژیکی جدید منجر شود.

تحقیق در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

منبع: سایت نیواطلس منتشره از دانشگاه آکسفورد