۲۰ سال قبل از اینکه جام جهانی در قطر برگزار شود، کره و ژاپن اولین کشور‌های آسیایی بودند که میزبانی جام جهانی را برعهده گرفتند؛ جامی که با بزرگترین شگفتی‌های این رقابت‌ها تا آن زمان همراه شد. اگر رسیدن کره جنوبی میزبان به جمع چهار تیم پایانی با حرف و حدیث‌های زیاد در مورد کمکِ داوران و فینال کمرنگ شد، اما کسی در شایستگی ترکیه برای رسیدن به رتبه سوم تردیدی نداشت؛ تیمی یکدست و تماشایی با ستاره‌هایی که هر یک حداقل برای یک ماه به چهره‌هایی جهانی تبدیل شدند؛ از روشتو رکبر، دروازه بان تنومندی که با سیاه کردن گونه‌هایش در یاد‌ها ماند تا هاکان شوکور، حسن ساس، امیت داوالا و ایلهان مانسیز که در راه رسیدن این تیم به جمع چهار تیم پایانی و در نهایت رتبه سومی نمایش‌های خیره کننده‌ای داشتند.

تیم شنول گونش در آن رقابت‌ها بعد از پشت سر گذاشتن کاستاریکا و چین در مرحله گروهی، در مراحل حذفی ژاپن میزبان و سنگال را حذف کردند تا برای بار دوم در آن جام روبروی برزیل قرار بگیرند و البته بار دیگر مغلوب شدند.

ترکیه که تنها ۶ سال قبل برای اولین بار به رقابت‌های یورو رسیده بود، با رسیدن به نیمه نهایی جام جهانی امیدوار بود که گام بلندی در فوتبال دنیا بردارد، اما ۲۰ سال پس آن روز‌های درخشان، حتی یک بار هم حضور در جام جهانی را تجربه نکرد.

هرچند مغربی‌ها تا همینجا و رفتن به دیدار رده بندی هم با خاطرات بسیار شیرینی قطر را ترک خواهند کرد، اما شاید آن‌ها هم تا سال‌ها برای آن‌ها تکرار نشود و حتی به آن نزدیک هم نشوند.

یکی از مهمترین دلایل موفقیت مغرب در این رقابت ها، بازی در یک کشور عربی و برخورداری از حمایت گروه زیادی از طرفداران خودی و عرب بود که در دیدار‌های این تیم جوی عجیب ایجاد می‌کردند.

از سوی دیگر این تیم با نسلی از ستاره‌هایی پا به این رقابت‌ها گذاشت که بیشتر آن‌ها در اروپا به دنیا آمده و در رده‌های سنی باشگاه‌های معتبر این قاره رشد کردند؛ ستاره‌هایی مانند اشرف حکیمی، حکیم زیاش و ... که حتی می‌توانستند در ترکیب یک ملی اروپایی به میدان بروند؛ و البته مربی جوانی که خیلی زود با ستاره‌های تیمش ارتباط برقرار کرد و توانستند گروهی شکست ناپذیر (حداقل تا دیدار امشب) تشکیل بدهند.

مغربی‌ها حتی اگر چهارم هم شوند، برای همیشه در تاریخ فوتبال آفریقا ماندگار خواهند بود، اما اگر به سرنوشت ترکیه بعد از سال ۲۰۰۲ دچار شوند، چندان اتفاق عجیبی نخواهد بود.

این مشکلی است که همه شگفتی‌آفرینان جام جهانی به آن دچار بوده‌اند؛ تیم‌هایی که برای رسیدن به جمع قدرت‌های همیشگی فوتبال جهان همچنان راهی طولانی در پیش دارند. کما اینکه قهرمان جام جهانی از بین همان‌هایی است که قبلا حداقل دو بار جام را بالای سر برده‌اند.