قرص هوشمندی که در حال حاضر در دانشگاه کالیفرنیا-سن دیگو در حال تکمیل است، یک حسگر زیستی و سلول سوخت زیستی ترکیبی است که در یک پوشش پلیمری چاپ سه بعدی قرار گرفته است.

این قرص پس از مصرف، به طور مداوم سطح گلوکز در روده کوچک اندازه گیری را می‌کند، به علاوه از همان گلوکز به عنوان سوخت استفاده می‌کند.

در فواصل زمانی معین، قرص با استفاده از یک تکنیک کم مصرف که از آن به عنوان ارتباط مغناطیسی بدن انسان یاد می‌شود، به صورت بی سیم منتقل می‌شود.

روند عملکرد قرص هوشمند، شامل ارسال پالس‌های مغناطیسی بسیار کم توان به بافت بدن بیمار است که از طریق یک دستگاه مجهز به سیم پیچ گیرنده که در قسمت بیرونی بدن پوشیده می‌شود، شناسایی و رمزگشایی می‌شود.

در آزمایش‌های حیواناتی که دستگاه گوارشی مشابه انسان دارند و انجام شده است، این قرص با موفقیت سطح گلوکز را در روده کوچک به مدت ۱۴ ساعت کنترل کرده است.

به گفته محققان بسته به آزمایش طراحی شده داده‌ها بدون فاصله زمانی، هر پنج ثانیه به مدت دو تا پنج ساعت ارسال می‌شد و در نهایت با مدفوع دفع شد.

دانشمندان بر این باورند، قبل استفاده از قرص برای انسان، باید سایزش کمی کوچکتر شود.

این قرص، در حال حاضر ۲.۶ سانتی متر طول و ۹ میلی متر عرض (۱ در ۰.۴ اینچ) دارد.

برنامه اجرایی همچنین نیاز به اضافه شدن سنسور‌های بیشتری دارد.

ارنستو د لاپاز آندرس، دانشجوی فارغ التحصیل نانومهندسی و نویسنده اول مقاله گفت: با توجه به این که دستگاه گوارش دارای تغییرات دینامیکی pH، دما و غلظت اکسیژن است، پروژه آینده، ادغام روش‌های حسی بیشتری را برای توضیح این تفاوت‌ها پیش‌بینی می‌کند.

این مقاله اخیراً در مجله Nature Communications منتشر شده است.

لازم به ذکر است، دانشمندان دانشگاه RMIT استرالیا قبلاً یک قرص روده «هوشمند» ساخته‌اند که داده‌ها را با آلمان سطح گاز روده اندازه‌گیری و داده آن را انتقال می‌دهد.

منبع: سایت نیواطلس منتشره از دانشگاه سن دیگو