مهدی امیری اظهارداشت: در زمان پرآبی تالاب بین المللی هامون ۲۲۵ گونه از ۴۹ تیره یعنی حدود نیمی از گونه‌های پرندگان شناسایی شده ایران در این تالاب و اطراف آن زیست می‌کردند که ۸۰درصد آن‌ها مهاجر بودند.

وی بیان کرد: پرندگانی که به تالاب بین المللی هامون در سال‌های پرآبی مهاجرت می‌کردند می‌توان به چنگر، اردک سرسبز، چنگر نوک سرخ، اردک نوک پهن، تنجه، پلیکان، باکلان و پرندگان شکاری حوزه سیستان، سنقر، دلیجه، شاهین، جغد، کوک و عقاب اشاره کرد.

رئیس اداره حفاظت محیط زیست زابل گفت: از دیگر گونه‌های شاخصی که در تالاب بین المللی هامون در دوران پر آبی زیست می‌کردند می‌توان به هوبره با نام محلی (طوقدری) از تیره هوبره که بصورت مهاجر زمستانه و یا بومی دیده می‌شد اشاره کرد.

وی ادامه داد: از میان آن‌ها گیلانشاه خالدار و درنای طناز شدیدا در معرض خطر انقراض؛ اردک سرسفید در معرض خطر انقراض؛ پلیکان خاکستری با نام محلی کمو در خطر انقراض، اردک مرمری (خوتکا مرمری)، شاه باز و عقاب خالدار بزرگ (عقاب تالابی)، فلامینگو آسیب پذیر بوده و ۷۰ گونه نیاز به حفاظت جدی دارند که در صورت عدم حفاظت بزودی در لیست گونه‌های در معرض تهدید قرار می‌گیرند.

امیری بیان کرد: متاسفانه به علت بی آبی و خشکسالی امسال مهاجرت بسیار کمی از پرندگان از جمله پلیکان، چنگر و هوبره به تعداد کم در این منطقه دیده شده که این پرندگان نیز پس از توقفی کوتاه به سمت چاه نیمه و بندکمالخان (واقع در افانستان) پرواز کردند.

وی افزود: تالاب بین المللی هامون یکی از مهمترین زیستگاه‌های پرندگان مهاجر آبزی، کنار آبزی و خشکیزی محسوب می‌شود و پناهگاه بسیاری از گونه‌های نادر و در خطر انقراض بوده است.

رئیس اداره حفاظت محیط زیست زابل با اشاره به گونه‌های جانوران پستاندار تالاب بین المللی هامون عنوان کرد: از این پستانداران می‌توان به گراز وحشی، جبیر که شباهت زیادی به آهو دارد، روباه، شغال، گربه وحشی، خرگوش، تشی یا گربه تیغی با نام محلی (سیخور) نام برد.

تالاب بین المللی هامون با وسعت حدود ۵۷۰ هزار هکتار یکی از مهمترین تالاب‌های بین المللی بوده که نقش مهمی در تعدیل آب و هوای منطقه و اشتغال جامعه بزرگی از مردم بومی داشت.

با توجه به کاهش نزولات آسمانی در طول سالیان گذشته و قطع جریان آب رودخانه هیرمند به عنوان مهمترین شاهرگ حیاتی تامین آب این تالاب شاهد خشک شدن و از بین رفتن حیات آن هستیم.