رسیدگی به این پرونده از نیمه تیر سال ۹۸ با تماس تلفنی زنی میانسال به پلیس آغاز شد. وقتی مأموران بلافاصله به نشانی اعلام شده در محدوده شرق تهران اعزام شدند دریافتند درگیری میان مردی ۷۰ ساله و پسر ۳۰ ساله‌اش رخ داده و در جریان این درگیری پسر جوان پدرش را با ضربات متعدد چاقو کشته و متواری شده است. در ادامه مأموران ردیابی و بازداشت متهم را در دستور کار قرار دادند و توانستند او را دستگیر کنند.

متهم پس از دستگیری به ناچار اعتراف کرد و گفت: چند سالی بود با پدرم که پیرو یک فرقه انحرافی بود اختلاف‌نظر داشتیم. به خاطر اینکه اعتقادات او را قبول نداشتم همیشه من را تحقیر می‌کرد.

وی درباره روز حادثه اظهار داشت: آن روز دوباره با هم بحث‌مان شد و کارمان به درگیری کشید و من هم از شدت عصبانیت چند ضربه چاقو به او زدم و از خانه بیرون رفتم.

از آنجایی که مأموران به این نتیجه رسیدند که متهم در اظهاراتش ضدو‌نقیض‌گویی می‌کند وی را با دستور قضایی برای معاینات روانی به پزشکی قانونی معرفی کردند و کارشناسان پس از معاینات در گزارشی اعلام کردند: «متهم به اختلالات روانی مبتلا است و بررسی پزشکان نشان می‌دهد او در حین ارتکاب جرم مسئول اعمال خود نبوده است.» پس از اعلام این گزارش، اولیای‌دم به آن اعتراض کردند و متهم برای انجام آزمایش‌های دقیق‌تر به کمیسیون پنج نفره پزشکی قانونی معرفی شد و اعضای این کمیسیون پس از بررسی‌های لازم اعلام کردند: «متهم به بیماری روانی مبتلا است و برای مداوا باید در بیمارستان روانی بستری و درمان شود.» بدین‌ترتیب متهم تحت درمان قرار گرفت و پس از بهبودی نسبی از بیمارستان مرخص شد و پرونده تکمیل و برای رسیدگی به شعبه دهم دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.

در ابتدای جلسه وکیل اولیای‌دم از طرف دو دختر مقتول به جایگاه رفت و گفت: موکلان من درخواست قصاص برادرشان را دارند و حاضر به مصالحه نیستند.

بعد از آن مادر متهم به جایگاه رفت و با اشاره به اینکه همسرش رفتار مناسبی با پسرش نداشته، اظهارات پسرش را تأیید کرد. در ادامه متهم نیز ضمن ابراز پشیمانی گفت: من قصد کشتن پدرم را نداشتم و روز حادثه حالم خوب نبود.

در پایان جلسه قضات وارد شور شدند و با توجه به مدرک‌های موجود در پرونده وی را به اتهام قتل پدرش به قصاص محکوم کردند.