آزمایشگاه کلد اسپرینگ هاربر نیویورک از علف اردک به نام Lemna japonica استفاده کردند و با ژن‌های متعددی که قبلاً برای تولید و ذخیره روغن در گیاهان دیگر شناخته شده بودند به آن اضافه کردند.
با چیزی که تحت عنوان اثر فشار/کشش/محافظت توصیف می‌شود، یکی از آن ژن‌ها تولید اسید‌های چرب را افزایش می‌دهند..یکی از آن‌ها اسید‌های چرب را به روغن‌های تری گلیسرول می‌کشد و مجموعه می‌کند.دیگری با پوشش دادن از آن‌ها در برابر تخریب محیطی محافظت می‌کند.
با قطرات روغن در بافت گیاهی، علف اردک مهندسی شده، تقریباً ۱۰ درصد از وزن خشک زیست توده خود، روغن انباشته می‌کند، که طبق گزارش ها، افزایش ۱۰۰ برابری نسبت به همتای وحشی گیاه است.
بازده روغن آن نیز هفت برابر بیشتر از دانه سویا است. با این حال، بر خلاف سویا، محصولات علف اردک زمین کشاورزی را اشغال نمی‌کنند، زیرا در کشتی‌های بزرگ یا حوضچه‌ها رشد می‌کنند.
در واقع، دانشمندان پیشنهاد می‌کنند که گیاهان اردک را می‌توان در رواناب زباله‌های مایع مزارع پرورش طیور رشد داد، این گیاهان با بیرون کشیدن مواد مغذی اضافی از آب به پاکسازی آن‌ها کمک می‌کنند.
یک چالش در این واقعیت نهفته است، معمولاً ژنی که تولید اسید‌های چرب را تحریک می‌کند رشد گیاه را نیز متوقف می‌کند.برای دور زدن این مشکل، ژن «فشار» با ژن دیگری به نام پروموتر جفت شده، که دومی با افزودن یک القاکننده شیمیایی خاص به آب فعال می‌شود.
جان شنکلین، دانشمند ارشد، بیوشیمی‌دان بروکهاون، گفت: افزودن این پروموتر ژن فشار را خاموش نگه می‌دارد تا زمانی که القاکننده را اضافه کنیم، که به گیاهان اجازه می‌دهد تا قبل از اینکه تولید اسید چرب/روغن را اضافه کنیم، رشد طبیعی داشته باشند.
محققان اکنون در حال بررسی روش‌هایی برای پرورش علف اردک و استخراج روغن از آن در مقیاس تجاری هستند.
مقاله‌ای در مورد این مطالعه اخیراً در مجله Plant Biotechnology منتشر شده است.
منبع: سایت نیواطلس منتشره از آزمایشگاه ملی بروکهاون
