رحیمی کارشناس فرهنگستان زبان و ادب فارسی بیان کرد: اگر هر زبانی را مانند یک کشور بدانیم، واژه‌های آن زبان را می‌توان شهروندان یا مردمان آن سرزمین دانست. در برخی از ویژگی‌ها شباهت‌هایی بین آن‌ها وجود دارد، زیرا کلمات و واژه‌ها مانند انسان‌ها روزی به دنیا می‌آیند و روزی از دنیا می‌روند و بعد از مدتی دوباره جان گرفته و به حیاتشان ادامه می‌دهند. در این میان برخی عمر کوتاه، اما بعضی از آن‌ها عمر طولانی دارند.

او افزود: از ویژگی کلمات می‌توان به این اشاره کرد که واژه‌ها سفر هم می‌کنند به گونه‌ای که از زبانی به زبان دیگر و از کشوری به کشور دیگر می روند. در بسیاری از کشور‌ها اعطای تابعیت وجود دارد و هر کشور با توجه به زوایا و تاریخچه گذشته کشور خود معیار‌هایی برای خود دارد که کلمات و واژه‌ها نیز همانند آن‌ها هستند. برای مثال ممکن است واژه یا کلمه‌ای از کشور بیگانه آمده باشد، اما تابعیت زبان فارسی را پذیرفته باشد.

رحیمی گفت: یکی از شاخص‌های استفاده از زبان‌ها و واژه‌های بیگانه این است که آن واژه مدت زمان طولانی بر زبان مردم افتاده باشد و در گام بعدی وارد آثار ادبی شده باشد. در زبان فارسی واژه «همشیره» به معنای خواهر بوده، اما این کلمه در زبان کشور ترکیه به معنای پرستار است. کلمه «مزخرف» در زبان عربی به معنی آراستن است و ریشه این کلمه عربی بوده، اما در زبان فارسی و کشور ما از این واژه برای توصیف اجسام یا رفتار‌های بد و نامناسب استفاده می‌شود.

کارشناس فرهنگستان زبان و ادب فارسی بیان کرد: همچنین واژه آمپاس که ریشه فرانسوی دارد در سال‌های قبل از آن در زبان فارسی به وفور استفاده می‌شد، اما بعد از مدتی حذف و مجدد این کلمه در سریال‌ «دودکش» استفاده شد و دوباره بر سر زبان‌ها افتاد.