محمدحسین رجبی دوانی، مورخ و پژوهشگر تاریخ اسلام، درمورد برخی از شبهات مبنی بر غسل کردن سیدالشهداء و یارانشان در شب عاشورا با وجود نبود آب گفت: روز هفتم محرم، دشمن به فرمان عبیدالله بن زیاد آب را روی اهل بیت امام حسین(ع) بست ولی از هفتم محرم به بعد تا شب عاشورا، در یکی از این شب ها، اباعبدالله الحسین(ع)، حضرت عباس(ع) را همراه ۲۰ نفر که مشک در دست داشتند و ۳۰ نفر که از آن ها حفاظت می کردند به فرات فرستادند و آن ها توانستند همراه خود آب بیاورند. اما در این که در روز عاشورا همه آن بزرگواران تشنه بودند و هیچ ذخیره آبی نداشتند شکی نیست. 

به گفته این پژوهشگر تاریخ اسلام، مسلماً امام حسین(ع) به عنوان امام بر حق مسلمانان، این مسئله را بهتر می دانستند که اگر آب به قدری کم باشد که انسان بین تشنه ماندن، وضو گرفتن یا غسل کردن بماند باید وضو و غسل را رها کند و بدل از آن تیمم کند و آب را برای شرب نگه دارد، چه بسا آبی که در اختیار بوده، قابل شرب نبوده است.

رجبی دوانی می گوید: در بعضی از نقل ها داریم حتی حضرت اباعبدالله الحسین(ع) دستور دادند چاهی را حفر کردند و به آب هم رسیدند. اما از ظاهر قضایا بر می آید که آن آب قابل شرب نبوده است. یعنی با آن آب می توانستند غسل کنند و وضو بگیرند ولی نمی شد آن را بیاشامند. هرچند نقلی وجود دارد که دشمن، آن چاه را با حمله ای پُر کرد و نگذاشت از آن استفاده کنند.