استفاده از پانکراس مصنوعی روشی برای درمان دیابت
محققان ابزار جدیدی ابداع کرده اند که از تجمیع سلول‌های ایمنی در نزدیکی دستگاه ایمپلنت شده در بدن جلوگیری می‌کند و شاید بتوان از آن به عنوان یک پانکراس مصنوعی برای درمان دیابت استفاده کرد.
از مدت‌ها قبل یکی از روش‌های درمان دیابت، دستگاه‌های قابل ایمپلنت در بدن انسان بوده است. هرچند این فرآیند همچنان انجام می‌شود، اما ممکن است هنگام انجام جراحی بافت اسکاری در بدن بیمار به وجود بیاید.
در همین راستا مهندسان MIT و همکارانشان دستگاهی ابداع کرده اند که می‌تواند از ایجاد بافت اسکار در هنگام ایمپلنت دستگاه‌هایی که انسولین در بدن تزریق می‌کنند، جلوگیری کند.
طبق بیانیه محققان، پژوهشی روی موش‌ها نشان دادند با تحریک مکانیکی یک دستگاه نرم رباتیک، ابزار برای مدتی طولانی‌تر از ایمپلنت‌های معمول انتقال دارو فعال ماند.
دستگاه جدید توسعه یافته هر ۱۲ ساعت به مدت ۵ دقیقه پر باد و خالی می‌شود. این فرآیند مکانیکی اجازه نمی‌دهد سلول‌های ایمنی بدن نزدیک دستگاه ایمپلنت شده و تجمع کنند.
الن روچ از دانشگاه MIT در این باره گفت: ما از این نوع حرکت برای افزایش عمر و کارآمدی مخازن ایمپلنت شده‌ای استفاده می‌کنیم که دارو‌هایی مانند انسولین را به بدن منتقل می‌کنند. ما معتقدیم کارآیی این پلتفرم را می‌توان گسترش داد.
درهمین راستا تحقیقات ادامه دارند تا مشخص شود دستگاه توسعه یافته را می‌توان به عنوان یک پانکراس زیستی مصنوعی برای کمک به درمان دیابت استفاده کرد.
