دانشمندان MIT مکانیسمی را کشف کرده اند که چگونه یک عامل، خطر ژنتیکی مشترک برای کمک به این بیماری است. 

این عامل بر متابولیسم لیپید متمرکز است و تحقیقات اولیه نشان می‌دهد که در نهایت می‌تواند منجر به درمان‌های جدیدی برای کند کردن پیشرفت بیماری شود.

همه افراد حامل دو نسخه از ژن APOE هستند که در سه نوع APOE۲، APOE۳ و APOE۴ وجود دارد و به نظر می‌رسد، ترکیب خاص آن‌ها بر احتمال ابتلای فرد به آلزایمر تأثیر می‌گذارد.

APOE۲ در برابر بیماری محافظت می‌کند، در حالی که APOE۳ خنثی است.اما APOE۴ یکی از واضح‌ترین پیوند‌های ژنتیکی با آلزایمر است که یک نسخه آن خطر را تا سه برابر افزایش می‌دهد و دو نسخه، خطرش را تا ۱۰ برابر افزایش می‌دهد.

اینکه دقیقاً چگونه این گونه ژنی بر خطر آلزایمر تأثیر می‌گذارد موضوع بسیاری از تحقیقات است ، از جمله این که پروتئین‌های تولید شده توسط APOE۴ تمایل دارند، به قطعاتی در نورون‌ها تجزیه شوند که منجر به ایجاد توده‌های پروتئینی مرتبط با این بیماری می‌شود.

مطالعات قبلی تیم MIT نشان داده است که این ژن باعث می‌شود نورون‌ها مقادیر بیشتری پپتید تولید کنند که باعث بیش فعالی آن‌ها می‌شود و این ژن بر عملکرد سلول‌های دیگر در سیستم عصبی تأثیر می‌گذارد، که یک عامل خطر ژنتیکی اصلی است و بسیاری از مردم آن را حمل می‌کنند، بنابراین امید است که با مطالعه APOE۴، تصویر بزرگ‌تری از پاتوفیزیولوژی بنیادی بیماری آلزایمر و اینکه چه فرآیند‌های سلولی بنیادی باید به خطا بروند ارائه شود.

لی هوئی تسای، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: بیماری آلزایمر برای مطالعه جدید، محققان بر روی میکروگلیا، ماکروفاژ‌های ساکن در سیستم عصبی تمرکز کردند.

این سلول‌ها به دنبال عوامل بیماری‌زا یا نورون‌های آسیب‌دیده هستند و برای محافظت از اندام حیاتی آن‌ها را تجزیه می‌کنند.

میکروگلیا‌هایی که APOE۴ را بیان می‌کنند، نمی‌توانند چربی‌ها را به درستی متابولیزه کنند، که منجر به تجمع این مولکول‌های چربی، به ویژه کلسترول، در مغز می‌شود؛ بنابراین این اتفاق می‌تواند شلیک نورون‌ها را که یکی از علائم مرحله آخر آلزایمر است، سرکوب کند و التهاب را افزایش دهد که تصور می‌شود به پیشرفت بیماری کمک می‌کند.

نکته مهم این است که این کشف می‌تواند مسیر‌های درمانی بالقوه جدیدی را باز کند.در آزمایش‌هایی بر روی کشت‌های سلولی حاوی میکروگلیا که APOE۴ را بیان می‌کنند، این تیم دارویی به نام Triacsin C را تجویز کردند که تشکیل قطرات چربی را مختل می‌کند.

به اندازه کافی، میکروگلیا و نورون‌های اطراف توانستند پس از درمان بهتر ارتباط برقرار کنند. تریاکسین C خود برای این استفاده در انسان مناسب نیست، اما تیم می‌گوید که اثبات مفهوم درمان مورد نظر، برای این نوع استراتژی، روش مناسبی است.

ماتئوس ویکتور، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: ما می‌توانیم سرکوب فعالیت عصبی توسط میکروگلیا APOE۴ را خنثی کنیم.

این تحقیق در مجله Cell Stem Cell منتشر شد.

منبع: سایت نیواطلس