دارو‌های بیش فعالی، علائم آلزایمر را هم بهبود می‌بخشند

طبق تحقیقات، این بررسی بر روی یک خانواده از دارو‌هایی متمرکز بود که برای تحریک سیستم نورآدرنالین مغز توسعه یافته بودند.

دارو‌های نورآدرنرژیک، دهه‌ها است برای درمان انواع بیماری‌ها از اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) و افسردگی گرفته تا بی‌خوابی و فشار خون بالا استفاده می‌شوند. آن‌ها با هدف قرار دادن یک انتقال دهنده عصبی به نام نوراپی نفرین کار می‌کنند که در تعدادی از فرآیند‌های شناختی از جمله برانگیختگی، توجه و حافظه نقش دارند.

در طول سال‌ها، در دهه ۱۹۸۰، تعدادی از آزمایش‌های بالینی کوچک اثرات دارو‌های نورآدرنرژیک را بر آلزایمر بررسی کردند. با این حال، نتایج به طور کلی هرگز آن قدر قانع کننده نبودند که به طور جدی دنبال شوند و سایر حوزه‌های تحقیقاتی به اهداف مهمتری برای مطالعه تبدیل شدند.

اخیراً، تعدادی از مطالعات مبحث رابطه بین آلزایمر و سیستم نورآدرنالین مغز را دوباره مطرح کرده اند.

بررسی‌ها نشان می‌دهند که مراحل اولیه تخریب عصبی آلزایمر ممکن است در لوکوس سرولئوس (LC)، ناحیه‌ای از مغز که مسئول تولید نوراپی نفرین است تا نشانه‌هایی که بی تفاوتی یکی از علائم اولیه بیماری است، رخ دهد.

تیمی از محققان بریتانیایی برای بررسی جدید، از تحقیقات گذشته، در خصوص تاثیر دارو‌های نورآدرنرژیک بر بیماری الهام گرفته اند.

این بررسی داده‌های ۱۹ مطالعه منتشر شده قبلی را که شامل ۱۸۱۱ بیمار می‌شد، جمع‌آوری کرد. تعدادی از دارو‌های مختلف نورآدرنرژیک از جمله مودافینیل، میرتازاپین، و کلونیدین در این بررسی مورد مطالعه قرار گرفتند.

نتایج نشان دادند که مصرف این خانواده از دارو‌ها منجر به بهبود‌های کوچک، اما قابل توجهی در شناخت و بهبود‌های زیادی در بی تفاوتی می‌شود.

محققان در توجه به محدودیت‌ها، در ادغام داده‌های کارآزمایی‌های مختلف که طی چندین دهه انجام شده اند، حساس و دقیق هستند؛ اما نتیجه می‌گیرند که یک کارآزمایی بالینی جدید برای بررسی این که آیا این دارو‌ها می‌توانند به عنوان درمانی برای آلزایمر مفید باشند یا خیر، وجود دارد.

طبق بررسی نتیجه گرفتند در بیماران مبتلا به زوال عقل یا MCI [اختلال شناختی خفیف]ناشی از بیماری آلزایمر، دارودرمانی‌هایی که سیستم نورآدرنرژیک را هدف قرار می‌دهند، می‌توانند شناخت و بی‌علاقگی را بهبود بخشند.

به نظر نمی‌رسد که این درمان‌ها هیچ اثر مفیدی بر توجه یا حافظه اپیزودیک نداشته باشند. بر اساس این متاآنالیز و شناخت اهمیت سیستم لوکوس سرولئوس- نورآدرنرژیک (LC-NA) در بیماری‌های تخریب‌کننده عصبی متعدد، موردی برای آزمایش‌های بالینی بیشتر عوامل نورآدرنرژیک در بیماری آلزایمر و سایر شرایط نورودژنراتیو وجود دارد.

دیوید اسمیت، از دانشگاه آکسفورد گفت: این تجزیه و تحلیل مهم و به خوبی انجام شده است؛ اما تاکید کرد که این دارو‌ها ممکن است فقط اندکی علائم بیمار را بهبود بخشند و به نظر نمی‌رسد بر پیشرفت بیماری تاثیر بگذارند.

هیچ مدرکی مبنی بر این که دارو‌ها بر پیشرفت بیماری تاثیر می‌گذارند وجود نداشت؛ اما برخی از علائم، به ویژه بی‌تفاوتی را بهبود بخشیدند.

سیان گرگوری، از انجمن آلزایمر گفت: در حال حاضر کمبود درمان برای بیماران آلزایمر وجود دارد و چیزی که می‌تواند حتی اندکی علائم بیمار را کاهش دهد ممکن است ارزشمند باشد.

گرگوری خواستار آزمایشات بالینی بیشتر برای کشف پتانسیل دارو‌های نورآدرنرژیک برای آلزایمر شد.

گرگوری گفت: این تحقیقات جدید امیدوارکننده می‌توانند به بهبود زندگی افراد مبتلا به آلزایمر در آینده کمک کنند و به کاهش تاثیر علائم رایج مانند مشکلات حافظه و تفکر و بهبود بی‌تفاوتی کمک کنند.

از آن جایی که دارو‌هایی که بر روی پیام‌رسان شیمیایی نورآدرنالین اثر می‌گذارند، معمولاً برای درمان اختلالاتی مانند ADHD و افسردگی استفاده می‌شوند؛ آزمایش‌های بالینی برای ارزیابی نفع آن‌ها برای افراد مبتلا به آلزایمر باید ساده باشد.

مطالعه جدید در ژورنال Neurology Neurosurgery & Psychiatry منتشر شده است.

منبع: سایت نیواطلس