غلامحسین کرباسچی از چهره‌های شاخص اصلاح‌طلب و دبیرکل سابق کارگزاران سازندگی که این روز‌ها روزنامه‌ای را هم پس از ۱۴ سال منتشر کرده، چندی پیش در گفتگویی با روزنامه اعتماد گفته بود «مجموعه افراد و جریاناتی که در یک کشور فعالیت می‌کنند در طول زمان دچار تغییر و تحول می‌شوند؛ این تحولات در اشخاص گوناگون هم متفاوت است و یک نسبت واحد ندارد»

کرباسچی در این گفتگو مشخصا به مصطفی تاجزاده و رئیس دولت اصلاحات اشاره می‌کند و می‌گوید تاجزاده امروز که چهره آوانگارد (پیشرو) اصلاح‌طلبان است با تاجزاده سال ۶۴ و ۶۵ متفاوت است یا حتی رئیس دولت اصلاحات هم که دهه ۶۰ که تلاش می‌کرد با ویدیو vhs مقابله کند و بخشنامه می‌داد، با فردی که امروز هست فرق دارد.».

اما از ماجرای تغییر رفتار سیاسی رئیس دولت‌های هفتم و هشتم که بگذریم، چرخش معاون وزیر کشور او، اما محسوس‌تر و پر شتاب‌تر از رئیس دولت متبوعش است.

تاجزاده که نظام فعلی جمهوری اسلامی را هم قبول ندارد پیش‌تر از اقدامات خود در دهه شصت هم برائت جسته و عذرخواهی کرده بود؛ او پشیمان از عملکرد خود در دهه شصت است

او که در دولت جنگ هم معاون امور بین‌الملل وزیر ارشاد وقت بود، پیش از انقلاب و اواخر سال ۱۳۵۶ به همراه افرادی، چون حسن واعظی، محمد طیرانی، محمود یاسینی و همایون خسروی گروه مسلحانه «فلق» را در چارچوب رهبری امام خمینی (ره) و با اهداف مبارزه با استعمار و استکبار و افشای جنایات رژیم پهلوی، مبارزه با شکل گیری انحراف و گروه‌های انحرافی و التقاطی میان مردم تشکیل داد.

پس از انقلاب، اما گروه فلق با پیوستن به شش گروه دیگر سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی را ایجاد کردند.

خود تاجزاده درباره خط فکری، مرام گروه و زاویه‌ی آن با گروه‌هایی، چون نهضت آزادی گفته: «سال ۱۳۵۶ که فلق را تشکیل دادیم، انقلابی بودیم و راه‌های محافظه‌کارانه و سازشکارانه را رد می‌کردیم. از این جهت با دکتر یزدی کم‌تر و با مهندس بازرگان بیش‌تر مشکل داشتیم.»

تاجزاده که زمانی به راحتی اطرافیان خود را به دلایلی پیش پا افتاده به ضدیت با ولایت فقیه متهم می‌کرد، امروز خواستار ادغام مقام رهبری و ریاست جمهوری شده است

تفکری که پیروان آن، زمانی لانه جاسوسی اشغال می‌کردند و به احکام شریعت سفت و سخت پایبند بوده یا حتی این پایبندی را علنا با بیان جملاتی از قیبل «شما به چه حقی روی جلد مجله «العالم» عکس حضرت امام خمینی (ره) رامنتشر نمیکنید؟» اظهار می‌کردند، حالا کارش به جایی رسیده که همراه با ضد انقلاب از سلطنت طلب گرفته تا سازمان به اصطلاح مجاهد خلق! خود را مقابل نظامی قرار می‌دهد که زمانی تصاویر، ولی فقیه اش را بر روی کارت عروسی خود و همسرش چاپ می‌کرد.

متولد ۳۶ که سال‌ها هرچه خواست به نظام و رهبری و نهاد‌های قانونی مملکت گفت؛ آنقدر به گفته‌های خود ادامه داد تا به مرحله‌ای از تغییر برسد که در کلاب‌هاوس از محمد بن سلمان تعریف کرده و او را مدافع حقوق زنان بداند و اعلام کند «میان حکومت محمدرضا پهلوی و جمهوری اسلامی فعلی، قطعا نظام پهلوی را ترجیح می‌دهم.»

کاربری در این باره نوشته «این سخن تاجزاده در واقع چراغ سبزی است به سلطنت‌طلبان؛ گویی قرار است میان اصلاح‌طلبان رادیکال و براندازان ائتلاف نانوشته و غیرسیستمی رخ دهد.

به دنبال این اظهارات و انباشت سالیان سال اظهار نظرات همراه با اتهام و تهمت، تاجزاده که به جرم مشارکت به جرم اقدام علیه امنیت ملی از ۲۳ خرداد سال ۸۸ در زندان بود روز ۱۵ خرداد ۹۵ پس از هفت سال اتمام دوران محکومیتش از زندان آزاد شد، نهایتا بار دیگر پس از حدود ۶ سال این بار هم به اتهام اجتماع و تبانی جهت اقدام علیه امنیت کشور و نشر اکاذیب جهت تشویش اذهان عمومی با حکمی از سوی مقام قضائی ساعت ۱۱ جمعه شب بازداشت می‌شود.

تاج‌زاده، جمهوری اسلامی به سبک و سیاق فعلی را نمی‌پسندند اما در تناقضی آشکار به بهانه اصلاح ساختارها بازهم از خیر شانس حصول به قدرت نمی‌گذرد و برای ریاست جمهوری ۱۴۰۰ ثبت نام می‌کند

فخرالسادات محتشمی پور همسر او هم اندکی پس از بازداشت تاجزاده با انتشار ویدیویی ضمن مخاطب قراردادن همسر و فرزندان رهبر انقلاب به تهدید علیه آن‌ها می‌پردازد، اما با این وجود در کدام کشور سراغ دارید همسر کسی که به اتهام اجتماع و تبانی جهت اقدام علیه امنیت کشور در بازداشت به سر می‌برد، این طور بی پرده و صریح شخص اول کشور و خانواده او را تهدید کند و هیچ برخودی هم با او نشود؟

حال این سوال مطرح است، چطور زمانی که عده‌ای بر مسند قدرت قرار دارند و در دایره آن جای گرفته اند، شرایط مطلوب ایشان است، اما همین که به واسطه عملکرد و اقداماتشان رفته رفته از این دایره فاصله می‌گیرند تا به نقطه خروج برسند، ناگهان وضعیت را طوری دیگری یافته و به گونه‌ای به جامعه القا می‌کنند که گویا ظلمی بزرگ در حق ایشان صورت گرفته و مردم از نعمت حضورشان بی بهره مانده اند.

در این چهل و سه سالِ پس از انقلاب هر نوع تفکر مورد پذیرش از سوی قانون اساسی انتخابی مردم به عرصه رقابت برای حکومت ورود کرده که البته بعد‌ها با گذشت زمان نقاب از چهره برداشته و مثل تفکر «زمین بدهیم زمان بخریم» دوران جنگ تحمیلی یا کدخدا پنداری آمریکا صورت واقعی خود را در معرض دید عموم گذاشته اند.

آنچه امروز تاجزاده ها به آن گرفتار شده اند نتیجه افراط سال‌های اول انقلاب و تفریط پس از آن بوده است

لذا جای بحثی برای اینکه فرصتی برای این افراد جهت ارائه عقاید و عملکردشان به جامعه داده نشده، نمی‌ماند؛ سخن گزافی نیست اگر بگوییم تاجزاده و امثال او تغییر کردند؛ تغییراتی ماهوی که همراه با سوء مدیریت این طیف سیاسی هزینه گزافی را به ملت ایران تحمیل کرده؛ اما این تضادهای درونی به کجا انجامیده؟ یا چه دستاوردی جز نق زدن به شرایط موجودی که خود این افراد هم از بانیان آن هستند، داشته؟