در هر ثانیه یک میلیون سلول در بدن می‌میرند و این یعنی ۲.۶ پوند سلول در یک روز از بین می‌روند. اما این موضوع چندان نگران کننده نیست چرا که مرگ سلولی یک فرآیند ضروری در بدن است زیرا این کار اجازه می‌دهد تا سلول‌های نامناسب طی این فرایند از بین بروند. بسیاری از بیماری‌ها ممکن است به دلیل شکست سلولها در مردن یا مردن در زمانی که نباید بمیرند، ایجاد شده یا بدتر شوند.

سلول‌ها می‌توانند در نتیجه آسیب بمیرند با این حال، اکثر سلول‌ها خود را می‌کشند. چندین روش مختلف برای مرگ سلولی وجود دارد. برخی از آنها نتیجه یک رویه سیستماتیک و برنامه‌ریزی شده هستند. برخی از روش‌های مرگ سلولی هیچ نشانه‌ای از سلول مرده باقی نمی‌گذارند، در حالی که برخی دیگر از مواد سلول مرده برای درگیر کردن سیستم ایمنی استفاده می‌کنند.

اخیرا محققان دانشگاه اموری مکانیسمی را برای مرگ سلول‌های پوست شناسایی کرده‌اند که این مکانیسم ممکن است به توسعه درمان‌های جدیدی برای بیماری‌های گوشت‌خوار، آلوپسی، کهیر و شاید حتی ملانوما(کشنده‌ترین نوع سرطان پوست) بیانجامد. نکروزان غلاف(ان اف) که معمولا با نام بیماری گوشتخوار خوانده می‌شود نوعی عفونت است که به مرگ بافت نرم بدن منجر می‌شود.

یافته‌های این مطالعه که در مجله "نیچر"(Nature) منتشر شد، نشان می‌دهد که پروتئینی به نام گاسدرمین ای(Gasdermin A) ، باعث پایروپتوز یا مرگ سلولی در پوست(بزرگترین عضو بدن) می‌شود. به گفته وی، این پروتئین با جذب سلول‌های ایمنی اضافی به این ناحیه، به عنوان یک سیستم هشدار اولیه در برابر حمله باکتریایی عمل می‌کند.  

بدن برای سالم ماندن به مرگ سلولی وابسته است اگرچه این فرآیند می‌تواند به طور تصادفی روشن شده و باعث آسیب شود. با این حال، تا به حال اطلاعات زیادی در مورد چگونگی این فرآیند به دست نیامده است. نتایج این مطالعه جدید درک علمی محققان از فرایند مرگ سلولی را ارتقا می‌دهد زیرا روشن می‌کند که چه چیزی باعث ایجاد آن در پوست می‌شود.

لاراک در ادامه اشاره کرد که باکتری‌هایی مانند استرپ گروهA (GAS) که اعتقاد بر این است که عامل اصلی عفونت‌های پوستی مانند بیماری گوشتخوار هستند، هر ساله صدها هزار نفر را می‌کشند و ناتوان می‌کنند، زیرا پزشکان به این دلیل که آنتی بیوتیک‌ها به تنهایی شکست می‌خورند اغلب به دِبریدمان و قطع عضو، متکی هستند.

دِبریدمان(Debridement) به برش، برداشت یا حذف یک بخش از بافت مرده، عفونی شده یا صدمه دیده از بدن بیمار، به منظور تسریع روند جایگزینی یا ترمیم طبیعی در بافت سالم اطراف آن و بهبود در آن قسمت گفته می‌شود.

لاراک در ادامه در این باره افزود: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که سلول‌های پوست چگونه GAS را تشخیص می‌دهند و چگونه می‌توانند با پنهان شدن درون سلولی از آنتی‌بیوتیک‌ها فرار کنند و ما امیدواریم که این فرآیندها را مورد هدف قرار دهیم تا بتوانیم هم زندگی افراد را نجات دهیم و هم نیاز به جراحی را کاهش دهیم.

او بیان کرد: ما در حال بررسی این موضوع هستیم که چگونه می‌توانیم از یافته‌های خود برای مورد هدف قرار دادن مرگ سلولی برای کمک به درمان بهتر عفونت‌ها و همچنین شرایطی مانند آلوپسی، درماتیت، پسوریازیس و کلوئید استفاده کنیم، زیرا همه بیماری‌هایی هستند که به مرگ سلول‌های پوستی منجر می‌شوند.