تبرک جستن به تربت پاک سیدالشهدا شِفای بسیاری از دردهاست؛ به طوری که ائمه اطهار علیهم السلام و بسیاری از علما به این حقیقت تأکید بسیاری کرده اند چراکه هم خود، شِفا پیدا کرده اند و هم شِفایافتگان بسیاری را دیده اند.

امام کاظم (علیه السلام) در حدیثی فرمودند: « ولا تأخذوامن تربتی شیئاً لتبرّکوا به فانّ کلّ تربةٍ لنا مُحّرمةٌ إلا تربة جّدی الحسین بن علی (علیه السلام) فان الله عزّ و جلّ جعل‌ها شفاءً لشیعتنا و اولیا ئنا؛ » چیزی از خاک قبر من برندارید تا به آن تبرک جویید چرا که هر خاکی بر ما حرام است جز تربت جدّم حسین (علیه السلام) که خداوند آن را برای شیعیان و دوستان ما شفا قرار داده است. 

البته این روایت حاکی از این است که تربت سیدالشهداء (علیه السلام) دارای خاصیت شِفا و تبرک جویی است که البته تنها برای شیعیان و دوستان آن حضرت این خاصیت خود را نشان می‌دهد!

از این رو، در کتاب «مردان علم در میدان عمل»، از مرحوم آیت الله سید حسین طباطبایی بروجردی نقل شده است: «در بروجرد مبتلا به درد چشم سختی بودم و هرچه معالجه کردم رفع نشد. حتی اطباء آن جا از بهبودی چشم من مأیوس شدند تا آن که روزی در ایام عاشورا که معمولاً دسته جات عزاداری به منزل ما می‌آمدند، نشسته بودم و اشک می‌ریختم. درد چشم نیز مرا ناراحت کرده بود. در همان حال، گویا به من الهام شد از آن گل‌هایی که به سر و صورت اهل عزا مالیده شده بود به چشم خود بکِشم.  مقداری گِل از شانه و سر یک نفر از عزاداران؛ به طوری که کسی متوجه نشود گرفتم و به چشم خود مالیدم. فوراً در چشم خود احساس تخفیف درد کردم و به این نحو، چشم من رو به بهبودی گذاشت تا آن که به طور کلی کسالت آن رفع شد. بعداً نیز در چشم خود نور و جلایی دیدم که محتاج به عینک نگشتم.»