محمود گبرلو منتقد سینما گفت: فیلم‌های اجتماعی سینمای ایران تا نیمه خوب هستند اما در ادامه دچار سردرگمی می‌شوند.
گبرلو دلیل این ضعف را مربوط به فیلمسازها می‌داند زیرا معتقد است که آنها قبل از شروع تولید یک فیلم اجتماعی با جامعه شناسان، تحلیل‌گران و روانشناسان گفتگو نمی‌کنند. بنابراین قصه فیلم‌ها به گونه ای نیست که تماشاگر رغبت کند بابت تماشای این فیلم‌ها پول بپردازد.
این منتقد می‌گوید همه فیلم‌های اجتماعی به شرط داشتن درام خوب، جذاب هستند. اما فیلم‌های اجتماعی امروزی، حال تماشاگر را خوب نمی‌کند. فیلم‌هایی که در جشنواره اکران شدند حرف‌ها و ساختار خوبی داشتند اما من باید متناسب با نیاز تماشاگر آن را تحلیل کنم.
براساس اظهارات گبرلو، قصه فیلم های اجتماعی امروزی، ارتباط صمیمی و نزدیک با تماشاگر برقرار نمی‌کند تا آنها هم سینه به سینه این فیلم را تبلیغ و به اطرافیان توصیه کنند که حتما فلان فیلم را ببینید.
او معتقد است در مجموع سینما و سینماگر ایرانی با تماشاگر ایرانی مرتبط نیست. کارگردان‌ها موضوعاتی را برای کار انتخاب می‌کنند که فرم خوب دارند اما در روایت ضعیف هستند. تماشاگر هم با این مسئله احساس خوب و نشاط ندارد. قطعا روایت موضوعات اجتماعی تلخ است اما کارگردان باید طوری روایت کند که تماشاگر با حال خوب از سالن بیرون آید.
گبرلو معتقد است که در شرایط سخت امروز، سینما همراه مردم نیست. به طور مثال، فیلمساز روایت تلخ از زندگی اجتماعی را بیان می‌کند اما صرف مطرح روایت تلخ خیلی پسندیده نیست. فیلم هایی که در جشنواره فیلم فجر دیدیدم از نظر فرم حرفه‌ای عمل کردند اما مسئله اینجاست که آیا اینها می‌توانند با تماشاگر ارتباط برقرار کنند؟
این منتقد تأکید می‌کند که اگر یک تماشاگر مشکلات خود را در یک فیلم می‌بیند باید بتواند به آن فکر کند. نقش هنرمند فراتر از یک آینه است که فقط مسائل را نشان دهد. ما معضل اعتیاد و طلاق را در یک فیلم می‌بینیم اما راه‌حل را نشان نمی‌دهند. قطعا اگر فیلمساز نتواند مسیر خود را پیدا کند، شکست می خورد.
