به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از مدیکال اکسپرس، پارگی تاندون به ندرت تهدید کننده زندگی است، اما بسته به شدت آن‌ها، نیاز به جراحی و دوره توانبخشی طولانی مدت دارد. استراتژی‌های درمان جراحی شامل پیوند تاندون از قسمت دیگری از بدن بیمار یا تزریق سلول‌های اهدا کننده به تاندون پاره شده است. اگرچه موثر هستند، اما به وضعیت بیمار یا کیفیت سلول‌های اهدا کننده بستگی دارند، بنابراین بهبود بیمار کاملا متغیر است. به عنوان یک جایگزین، محققان CiRA در مطالعه جدیدی از مزایای پیوند تنوسیت‌های مشتق از سلول iPS انسانی در موش‌های صحرایی با پاشنه‌های آشیل آسیب دیده خبر دادند. 

این یکی از ساده ترین اما مخرب‌ترین آسیب‌ها برای تشخیص است. یک ورزشکار درجه یک در حال دویدن سریع در زمین است و ناگهان بدون تماس زمین می‌خورد و پشت مچ پای خود را از شدت درد می‌گیرد. در این شرایط او نمی‌تواند بدون کمک زمین را ترک کند و بعید است تا سه ماه دیگر به طور عادی راه برود. در این وضعیت گفته می‌شود تاندون آشیل این ورزشکار پاره شده است. 

ماکوتو ایکیا، دانشیار CiRA می‌گوید چندین مشکل در مورد درمان‌های جراحی فعلی تاندون وجود دارد. مواردی که شامل استفاده از تاندون سالم بیمار برای ترمیم می‌شود، باعث ضعیف شدن ماهیچه‌ها شده و بنابراین دوره توانبخشی طولانی می‌شود. پیامد‌ها می‌تواند بازگشت دیرهنگام برای ورزشکار حرفه‌ای یا خطرات بیشتر سلامتی برای بیمار مسن بی‌حرکت باشد.

در مورد پیوند سلول‌های اهدا کننده، سلول‌ها باید گسترش داده شوند که این امر اثر درمانی آن‌ها را کاهش می‌دهد؛ همچنین، کنترل کیفیت آن دشوار است، زیرا اهداکنندگان متفاوت هستند.

سلول‌های iPS این نگرانی را کاهش می‌دهند، زیرا می‌توان آن‌ها را به تعداد بسیار بیشتری از یک گیرنده گسترش داد. مقدار زیادی از این سولول‌ها را می‌توان بدون آسیب رساندن به اثرات درمانی به تنوسیت‌ها متمایز کرد؛ بنابراین در مطالعه فوق، دانشمندان سلول‌های iPS انسانی را تهیه کرده و آن‌ها را با پاشنه آشیل پاره شده به موش‌ها پیوند زدند، در حالی که موش‌هایی که پیوند دریافت نکردند بهبود تدریجی را نشان دادند، بهبودی در موش‌هایی که پیوند سلولی دریافت کرده بودند بسیار زودتر بود.

مسلما محققان انتظار داشتند یک اثر درمانی بزرگتر بیابند و نتیجه غیرمنتظره‌ای را به میزان ضعیف پیوند نسبت دهند. در درمان‌های پیوند سلولی، بهترین اثر درمانی ناشی از پیوند سلول‌ها در بافت و بازسازی است. با این حال پیوند تنها به پیوند سلول‌های با کیفیت بالا بستگی دارد.

ایکیا گفت: بخشی از درمان پیوند سلول خوب، تحویل سلول‌هاست. مطالعه ما فقط بر روی خود سلول‌ها متمرکز بود. تحقیقات بیشتری برای تعیین بهترین روش تزریق آن‌ها مورد نیاز است.

با توجه به میزان پایین پیوند، محققان سایر عوامل موثر بر بهبودی را بررسی و آثار پاراکرین را مشاهده کردند. یعنی سلول‌های پیوندی فاکتور‌هایی ترشح می‌کنند که باعث تحریک سلول‌های تنوسیت خود موش‌ها می‌شود.

دکتر تایکی ناکاجیما، سرپرست این مطالعه با ایکیا و یکی از اعضای سابق آزمایشگاهش در دانشگاه هاروارد، می‌گوید: ما تنوسیت‌های مشتق از سلول iPS را که مولکول‌های مربوط به IGF۱ و TGFβ۳ را ترشح می‌کند و باعث تکثیر سلول‌های اولیه می‌شوند، کشف کردیم.

به سادگی تزریق این عوامل شیمیایی به تاندون‌های آسیب دیده که هر دوی آن‌ها باعث رشد و تکثیر تنوسیت‌ها در توسعه طبیعی می‌شوند، هر چند به نسبت پیوند سلولی باعث بهبود بیمار می‌شوند.

پیوند سلول‌های آزمایشی برای اعضای بدن که استرس مکانیکی زیادی را تحمل می‌کنند، مانند استخوان، تاندون و غضروف، باید ابتدا آزمایشاتی را بر روی حیواناتی مانند خوک‌هایی که از نظر اندازه به انسان نزدیک‌تر هستند انجام دهند، استفاده از سلول‌های iPS برای تولید تنوسیت‌ها این روش مزیت متمایزی نسبت به سایر روش‌های جراحی دارد.

ایکیا گفت: ما از رشد طبیعی جنین برای آماده سازی تنوسیت‌های خود تقلید می‌کنیم. ما معتقدیم این به تنوسیت‌ها خواص ترمیمی بیشتری نسبت به استفاده از اهداکنندگان بزرگسال می‌دهد.

بیشتر بخوانید 

• کاهش عوارض ابتلا به کرونا به کمک سلول‌های بنیادی

انتهای پیام/