به گزارش خبرنگار حوزه ازدواج و خانواده گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، یکی از موضوعات چالش برانگیز برای والدین و کودکان، حس مالکیت در کودکان است. یکی از ویژگی‌های مهم رشد اجتماعی کودک، احساس مالکیت در کودک است.

کودکان نسبت به وسایل و اسباب بازی‌های خود احساس تملک زیادی می‌کنند. اگر والدین یا بزرگتر‌ها به هردلیلی از کودک وسایلش را بگیرند کودک واکنشی همچون لجبازی، گریه، پرخاشگری و یا مقاومت از خود نشان می‌دهد.

اگر کودک به یک اسباب‌بازی که هم سن و سالانش آن را می‌خواهد احساس مالکیت فراوان داشته باشد و تحت هیچ شرایطی آن وسیله را در اختیارشان قرار ندهد، بهتر است که والدین با کودکان خود به گفتگو بپردازند و سپس می‌توانند مفهوم تقسیم کردن وسایل و بازی مشترک و گروهی را برای او روشن کنند.

آسیه اناری روانشناس تربیتی کودک و نوجوان درباره حس مالکیت کودکان گفت:کودکان از سن ۳ تا ۶ سالگی احساس مالک بودن تمام وسایل را دارند. به عنوان مثال هر اسباب بازی که ببیند می‌گوید مال من است. در این سن کودک دوست ندارد اسباب بازی هایش را به کسی دهد. این امر بسیار عادی است و پدر و مادر‌ها باید به این احساس مالکیت کودکان خود احترام بگذارند. والدین، کودکان خود را مجبور نکنند که وسایلشان را به کسی بدهند.

وی بیان کرد: اگر مهمانی به خانه می‌آید، والدین باید یکسری اسباب بازی مهمان تهیه کنند و به کودکان خود بگویند که این اسباب بازی‌ها برای کودکان مهمان‌ها است و مال فرزندشان نیست. درباره این نوع رفتار می‌توان با قاطعیت رفتار کرد. پدر و مادر باید اسباب بازی مهمان را با اسباب بازی کودکشان جدا کنند.

این روانشناس اظهار کرد: به سن مالکیت کودکان باید احترام گذاشت و بهتر است که پدر و مادر به کودک خود بگویند، فرزندم اگر من جای شما بودم، اسباب بازی هایم را به دوستانم می‌دادم. این گونه رفتار والدین سبب می‌شود که به کودکان همدلی را به صورت غیر مستقیم آموخت. ولیکن والدین اجازه مجبور کردن فرزندان خود را ندارند. اگر جدا از سن مالکیت، کودک همچنان به رفتار خود ادامه داد این یک رفتار آموخته شده است؛ و کودک می‌ترسد که امکاناتش از بین برود. والدین باید از همان سن کم با کودکان خود صحبت کنند.

اناری تصریح کرد: اگر در سن بالاتر کودک دوست نداشت وسایلش را با کسی شریک شود ممکن است یا از والدین الگو برداری کرده یا رفتار خود کودک باشد. در این صورت از فردی که تجربه دارد می‌توان کمک گرفت و یا پدر و مادر به فرزند خود بخشنده بودن را یاد دهند.

اگر والدینی در مقابل احساس تملک کودک پافشاری کنند، تنها رفتار‌های ناپسند را در شخصیت او نهادینه می‌کنند. اما اگر درک کنند که کودک به دلیل شرایط سنی آمادگی لازم برای مشارکت با دیگران را ندارد، بهتر می‌توانند در پرورش و رشد صحیح کودک نقشی ایفا کنند.

در بیشتر مواقع کودک با مشاهده کردن برخی از رفتار‌ها و مسائل را یاد می‌گیرد، بهتر است که پدر و مادر بخشندگی و اشتراک گذاری وسایل را انجام دهند تا کودک از آن‌ها درس گیرند.

اگر والدین، کودک را برای انجام کاری تحت فشار بگذارند، نتیجه‌ای خلاف انتظارشان رخ خواهد داد. همچنین کودک نسبت به اشیا و وسایل خود حریص‌تر می‌شود.

تنبیه کردن کودکان برای این که وسایلش را با دیگران شریک شود اصلا گزینه مناسبی نیست و کودک لجباز می‌شود و اثرات منفی را به جای می‌گذارد. بهتر است والدین اگر با گفتگو و راه حل‌های ارائه شده به نتیجه نرسیدند از یک روانشناس کودک و نوجوان کمک گیرند.

بیشتر بخوانید

• چگونه یک خانواده شاد و سالم داشته باشیم؟
• چرا عزت نفس در کودکان اهمیت دارد؟

انتهای پیام/