به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، دیوان اشعار «ملک الشعرای بهار» از شاعران برجسته ایرانی در نشر نگاه منتشر شد.

این شاعر از هفت سالگی به سرودن شعر پرداخت. از چهارده سالگی در مجامع آزادی خواهان حاضر شد. به واسطه انس و الفتی که با افکار جدید یافت به مشروطه و نهضت آزادی دل بست و دو سال پس از درگذشت پدرش به جمع مشروطه خواهان خراسان پیوست.

ببیشتر بخوانید

• مرثیه‌های عاشورایی را در «من می‌گویم شما بگریید» بخوانید

بهار با شاعران روشنفکر زمانه اش به خصوص میرزاده عشقی روابطی دوستانه داشت. در دوران نخست وزیری رضا خان به همراه میرزاده عشقی و با همکاری اش مثنوی معروف «جمهوری نامه» را با مضمون مخالفت با جمهوری رضا خانی سرود.

در سال ۱۳۳۲ هجری قمری نماینده مجلس شورای ملی از حوزه انتخابیه درگز شد. یک سال بعد دوره سوم نوبهار را در تهران منتتشر کرد. مجله دانشکده را ایجاد کرد که به اعتقاد او مکتب تازه‌ای در نظم و نثر ایجاد کرد. هنر شاعری اش را پس از قصیده سرایی باید در مثنوی هایش مشاهده کرد. مثنوی‌های کوتاه و بلندی که تعداد آن به بیش از هشتاد مثنوی می‌رسد.

بهار ادعایی در زمینه غزلسرا بودن نداشت، اما قصایدش را به اقتضای طبع و غزلیاتش را برای تفنن می‌سرود. در میان غزل هایش نمونه‌هایی که بتوان آن را از نظر مضمون با سروده‌های غزلسرایان معروف مقایسه کرد، اندک است. هرچند از نظر لفظی و انسجام کلام نمی‌توان به آن ایراد گرفت. در غزل برخلاف رسم متعارف روزگارش در زمینه سرودن این نوع اشعار گاهی با صراحت گاهی به کنایه به سراغ مضامین انتقاد آمیز، شکواییه، وطن و سیاسی می‌رود. بهار در قالب‌های دیگر شعری هم طبع آزمایی کرد و آثاری ارزنده از خود برجای نهاد.

انتهای پیام/