حضور ژاپن وکره جنوبی وعربستان دربازی فوتبال المپیک وغیبت یک قرنی ایران دراین بازیها نشان می دهد که تربیت نیروی انسانی چه در تربیت بدنی وچه درآموزش پرورش هنوز که هنوزاست روی مسیر درستی قرارنگرفته است و اگرهمین روش ادامه داشته باشد درکشور قحطی نیروهای کارآمد ورزشی وسیاسی رخ می دهد وفوتبالی که امروز ابزارقدرت سیاسی کشورهاست نباید اینهمه طولانی مدت درالمپیک غایب باشد
اینکه کودکان ایرانی قوی تربیت نشوند وهمه چیزآنها به بزرگسالی ختم شود نتیجه اش عقب ماندگی دائمی ازسایر کشورها بطور مدام خواهد بود.خواندن کتابهای بدرد نخور و تعطیلی ورزش درمدارس وباشگاهها بخاطر ترس از اتفاقات جانی و بلاتکلیفی پرورش وتثبیت اخلاق موثر اجتماعی وخانوادگی واشتغال آینده مواردیست که کودکان ونوجوانان را درهمه عرصه ها متوقف نموده ونمی گذارند آنها باحداکثرقدرت خود پیشرفت کنند و کسی حاضرنیست فنر محبوس شده پیشرفت کودکان ایرانی را آزاد نماید واین چاقو کشیدن به قلب کسانیست که برای پیشرفت جوانان ایران هزاران دغدغه وهزاران آرزوهای طولانی مانده بردل دارند بنابراین بی توجهی به کودکان هزاران مشکلات را خلق نموده که نبود نیروی کار آسان و کارآمد ونبود متخصصین حاذق کافی درکل کشور ونبودن ورزشکاران خیلی موفق کثیر وقابل توجه و نبود نیروهای شش دانگ درتمام عرصه ها سند محکمی است که توجه به نونهالان وکودکان ونوزادان ونوجوانان را ازهرچیز دیگر واجب تر می سازد. واگر درسطح ملی هم ورزشکاران موفقی وجود دارند این افراد فقط برای کسب مدال بطور سربسته وگلخانه ای پرورش می یابند وکارها همه غیراصولی و فقط درسطح تابلو نمایی است.