به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از همدان، امام خمینی (ره) انسانی ساده، بی تکلف، پرشور، متعهد و پارسا بود که خدمات ارزشمند ایشان به اسلام و ایران هرگز فراموش نخواهد شد.

او بدون تردید یک شخصیت کامل و الهام بخش برای همه بشریت است. به عقیده من سادگی و مبارزات مذهبی ایشان، الگوی مهمی برای انسان در انتخاب صراط مستقیم در زندگی است، ایشان برای ملت الهام بخش است، خلاصه این که امام برای من و همه مسلمانان یک الگوی ایده آل آزادی خواهی است و می‌کوشم تا در زندگی از سبک و سیره ایشان الگوبرداری کنم. ویژگی‌های بارز و منحصر به فرد در ابعاد شخصیتی و نیز سیره عملی ایشان در زندگی موجب می‌شد که هرگز در مقابل مواضع کشور‌های غیرمسلمان احساس ترس و خطر نکنند، به همین خاطر هنوز که هنوز است، آمریکا از ایران هراس دارد؛ چرا که می‌داند ایران همواره شخصیت‌های شریف و رادمردی داشته و دارد که در راه اسلام، از هرگونه از جان گذشتگی و فداکاری دریغ نمی‌کنند. امام خمینی عارف وارسته‌ای که هرگز در پی دنیا نبود و همواره در راه خشنودی و رضای پروردگار گام برمی داشت. هرچند ایشان دیگر در میان ما نیستند، اما هنوز به اسلام خدمت می‌کنند، چون شهید هرگز نمی‌میرد و همگان از برکت وجود ایشان بهره مند می‌گردند. ‏

امام خمینى هـدف‌ها و آرمان‌ها و هـر آنچه را که باید ابـلاغ کنـد گفته بـود و در عمـل نیز تـمام هستیـش را بـراى تحقق هـمان هـدف‌ها بـه کار گرفته بـود. اینک در آستـانه نیمه خـرداد سـال ۱۳۶۸ خـود را در آماده ملاقات عزیزى مى کرد که تمام عمرش را براى جلب رضاى او صرف کرده بـود و قامتش جز در بـرابـر او، در مـقابل هیچ قدرتى خـم نشده، و چشـمانش جز براى او گریه نکرده بـود.

سروده هاى عارفانه اش همه حاکى از درد فـراق و بیان عطـش لحظه وصال محبوب بـود؛ و اینک ایـن لحظه شکـوهمنـد بـراى او، و جانــکاه و تحمل ناپذیر بـراى پیروانـش، فـرا مـى رسید. او خـود در وصیتنامه اش نـوشـته است: با دلى آرام و قلبـى مطمئن و روحى شاد و ضمیرى امیدوار به فضل خدا از خدمت خـواهران و برادران مرخص و به سـوى جایگاه ابــدى سفر مى کنـم و به دعاى خیر شما احتیاج مبرم دارم و از خداى رحمان و رحیـم مى خـواهـم که عذرم را در کوتاهى خدمت و قصـور و تقصیر بپذیـرد و از مـلت امـیدوارم که عذرم را در کـوتاهى‌ها و قصـور و تقصیـرها بـپذیـرنـد و بـا قــدرت و تصمیـم و اراده بــه پیش بروند.

ساعت ۲۰ / ۲۲ بعداز ظهر روز شنبه سیزدهـم خـرداد ماه سـال ۱۳۶۸ لحظه وصال بـود. قــلبـى از کار ایستـاد که میلیـون‌ها قلــب را بـه نور خدا و معنـویت احـیاء کرده بـود. بــه وسیله دوربین مخفـى اى که تـوسط دوستان امــام در بیمارستان نصب شده بـود روزهاى بیمارى و جریان عمل و لحظه لقاى حق ضبط شده است. وقتى که گوشه هایـى از حالات معنوى و آرامـش امام در ایـن ایـام از تلویزیون پخـش شـد غوغایى در دل‌ها بر افکند که وصف آن جــز با بودن در آن فضا ممکـن نیست. لب‌ها دائمـا به ذکـر خـدا در  حـرکت بود.

در آخرین شب زندگى و در حالى که چند عمل جراحى سخت و طولانى در سن ۸۷ سالگى تحمل کرده بود و در حالیکه چندیـن سرم به دستهاى مبارکـش وصل بـود نافله شب مى خـواند و قـرآن تلاوت مـى کرد. در ساعات آخر، طمانینه و آرامشى ملکـوتـى داشـت و مـرتبا شـهادت بـه وحـدانیت خـدا و رسالت پیـامبـر اکرم (ص) را زمـزمه مـى کـرد و بـا چنیـن حــالتى بـود که روحـش به ملکـوت اعلى پرواز کرد. وقتى که خبر رحلت امــام منتشر شـد، گـویـى زلزله اى عظیـم رخ داده است، بغض‌ها تـرکیـد و سرتاسر ایران و همـه کانـون هایـى کـه در جـهان بـا نام و پیام امام خمینـى (ره) آشـنا بـودنـد یــکپارچه گـریستند و بـر سر و سینه زدنـد .

و اما؛ هیچ قلـم و بیـانـى قـادر نیست ابعاد حـادثه و امواج احساسات غیر قابل کنترل مردم را در آن روز‌ها تـوصیف کند.

انتهای پیام/ج