به گزارش  خبرنگار دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، با بررسی اسناد دوران دفاع مقدس و با توجه به جایگاه کلیدی دزفول در شمال خوزستان، این شهر در مقاطع مختلف جنگ، مورد حملات شدید دشمن قرار داشت؛ به‌گونه‌ای که کم‌تر روزی را می‌توان یافت که این شهر مظلوم مورد حمله قرار نگرفته باشد. اما آنچه استواری مردم را نه‌ تنها در نگاه دوستان برجسته کرد، بلکه حیرت جهانیان و دشمنی رژیم بعث را برانگیخت، جاری و ساری بودن جریان زندگی و حمایت و کمک‌های بی‌دریغ مردم این شهر به رزمندگان اسلام، با وجود در مضیقه بودن خود بود. شهادت دسته‌جمعی و مجروحیت‌های گروهی در روز‌هایی که شهر پی‌درپی مورد حمله قرار می‌گرفت، نشانی پرافتخار از این حضور بی‌وقفه و غیرتمند در شهر است که با بررسی تاریخ و تعداد حملات آن روز‌ها به‌خوبی این مدعا ثابت می‌شود.

دشمنی حزب بعث عراق با این شهر کوچک که در تقسیم‌بندی حملات، آن را همواره در ردیف «الف» قرار می‌داد، علاوه بر اینکه مورد کنجکاوی بسیاری از تحلیلگران امور سیاسی- نظامی داخلی و خارجی بود، برای مردم ایران نیز حیرت‌آور بود. این در حالی بود که این شهر نه در مسیر راهبردی نظامی ویژه‌ای قرار داشت تا بتوان با آسیب به آن، شرایط هجوم را فراهم کرد و نه قطب اقتصادی تعیین‌کننده‌ای بود که با انهدام آن بتوان به زیرساخت‌های کشور ضربه اساسی زد. از طرفی مرکز تصمیم سازی و تصمیم‌گیری سیاسی- نظامی کشور نیز محسوب نمی‌شد، تا با فشار به آن بتوان به امتیازات سیاسی دست یافت.

این شهر کوچک حتی به‌ عنوان شاهراه یا پایگاهی نظامی مطرح نبود که بتوان با انواع حملات از راه دور، دست به انهدام نیرو و تجهیزات در آن زد. از همه مهم‌تر، مردم این شهر در طول جنگ شهرها، کم‌ترین مخالفت و اعتراضی به جمهوری اسلامی بروز ندادند تا بتوانند با تحمیل سخت‌ترین حملات وحشیانه دشمن و از دست دادن مکرر خانه و کاشانه خود و تحمیل شهادت‌های دسته‌جمعی و خانوادگی باز هم در خط انقلاب باشند.

ویران شدن کامل منزل با تمامی وسایل و امکانات موجود در آن، به همراه انهدام خودرو‌های شخصی اعضای خانواده، ناامن بودن ادامه زندگی برای بازماندگان آن و زندگی در شرایط سخت در اردوگاه‌ها یا در چادر‌های موقت در باغ‌های اطراف دزفول از یک‌ طرف و سنگینی مصیبت وارده با شهادت اکثریت اعضای خانواده از طرف دیگر برای خانواده‌های مصیبت‌دیده می‌توانست هم زمینه‌های اعتراض، شورش و طغیان علیه حکومت اسلامی را از جانب بازماندگان پیش آورد و هم می‌توانست موجبات سوءاستفاده بدخواهان، گروهک‌ها و ستون پنجم را از آن‌ها علیه آرمان‌های انقلاب فراهم آورد.

خانواده‌های پر شهیدی همچون خانواده آریان پور با ۲۳ شهید، خانواده سازش با ۸ شهید، خانواده خوشروانی با ۸ شهید، خانواده تمدن با ۳ شهید، خانواده خلف نوره با ۹ شهید، خانواده چرمبریان با ۷ شهید، خانواده اسدی ذاکر با ۷ شهید، خانواده خانی با ۹ شهید و....، جمع خانواده‌هایی که به صورت گروهی به شهادت رسیده اند، ۱۳۱ خانواده می‌باشد. آنان خانواده‌های شریف، مظلوم و صبوری بودند که با تکیه‌ بر اندیشه‌های اسلامی، نه تنها کم‌ترین اعتراضی علیه انقلاب از خود نشان ندادند، بلکه مصیبت وارده را لطف الهی می‌دانستند.

آن‌ها ضمن اینکه حمایت قاطع خود را از دولت اسلامی اعلام می‌کردند، مردم را نیز به مقاومت و پایداری در مقابل دشمن فرا می‌خواندند. اما با این همه، تا پایان جنگ هرگز نه از شدت حملات و نه از حجم آن‌ها به این شهر کاسته نشد و حتی وقتی عراق در تهدیدات مکرر خود، در میانه جنگ، تهران پایتخت ایران را به لیست حملات موشکی خود افزود، دزفول هرگز از ردیف اول لیست تنزل نکرد.

مقاومت حیرت‌انگیز مردم دزفول به عوامل و عناصر مختلفی متکی بود که پیشینه وابستگی و علاقه مندی آن‌ها به مذهب و اطاعت از فرامین ائمه اطهار (ع) و تعصب خاص دینی - سیاسی به انقلاب اسلامی و حضرت امام خمینی (ره) از جمله شاخص‌ترین آن‌ها به‌حساب می‌آمد که بیشترین سهم زیرساخت مقاومت را به خود اختصاص داده بود. عادت به زندگی در شرایط سخت و قدرت تحمل بسیار در برابر ناملایمات و پائین بودن سطح توقعات از زندگی، از ویژگی‌های خاص مردم این دیار است که به نظر می‌رسد خود را به‌خوبی در جریان جنگ شهر‌ها نیز نشان داد.

مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس می‌نویسد: این شهر قهرمان که به شهر موشک‌ها و توپ‌ها و به قول عراقی‌ها «بلد الصواریخ» معروف شد، در طول سال‌های دفاع مقدس و در جریان جنگ شهرها، صد‌ها بار مورد هجوم و دشمنی حزب بعث عراق و ارتش اشغالگر آن قرار گرفت و در طول ۲ هزار و ۷۰۰ روز مقاومت، ۲ هزار و ۶۰۰ شهید، ۴ هزار جانباز، ۴۵۲ آزاده و ۱۴۷ مفقودالاثر تقدیم اسلام و آرمان‌های حضرت امام کرد.

دزفول در طول جنگ ۱۷۶ بار توسط موشک، ۴۸۹ بار توسط بمب و راکت و ۲۵۰۰ بار توسط توپ موردحمله قرار گرفت که از این رهگذر ۱۹۵۰۰ واحد مسکونی، اداری و آموزشی این شهر ویران شد. اگرچه شهر‌های مورد هدف در الفبای ارتش عراق، تغییر، کم‌وزیاد یا جابجا می‌شد، اما تا پایان جنگ، جایگاه (الف) هرگز از دزفول جدا نشد و این سوال بی‌پاسخ جنگ را تاکنون در ذهن ما باقی گذاشت.

آنچه این شهر را شهری افسانه‌ای در مقاومت و پایداری نشان داده است و در همان سال‌ها حیرت دوستان و دشمنان را برانگیخته بود، جاری و ساری بودن جریان زندگی در زیر انواع تهدیدات و حملات بود. مردم قهرمان دزفول برای حمایت از رهبری نظام و حفظ دستاورد‌های انقلاب خود متحمل خسارات جانی و مالی فراوانی شدند. اما نه‌تن‌ها به خواست دشمن در برابر انقلاب اسلامی نایستاد، بلکه تا آخرین روز جنگ دست از حمایت امام خویش برنداشتند. حضرت امام خمینی نیز قدرشناسانه بار‌ها مردم این دیار را ستود و حتی بر برگزاری نماز جمعه‌اش در زیر تهدیدات دشمن مباهات کرد.

به پاس دلاوری‌ها و شهادت‌های مردم دزفول، در ۴ خرداد ۱۳۶۶ رسما این شهر را «پایتخت مقاومت مردم ایران» معرفی شد و سال‌ها بعد آن روز به یادماندنی را در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت.

انتهای پیام/