به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، مونا فرجاد، بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون اخیرا در صفحه شخصی خود در اینستاگرام، نمایش‌های کوتاهی را با عنوان «تک گویی‌های زنانه» منتشر می‌کند.

این اجرا‌های تئاتری کوتاه که به صورت مونولوگ، انتهای هر هفته منتشر می‌شوند، به ترتیب حروف الفبا و با هنرمندی فرجاد، به نوعی همراه با آموزش ادبیات عامیانه نیز همراه شده است.

به گفته خود فرجاد، شرایط خاص کرونایی و دلتنگی‌های یک عاشق تئاتر باعث شده تا این ایده را اجرایی کند. به این بهانه پای صحبت‌های مونا فرجاد نشسته ایم که در ادامه آمده است.

وقتی چند روز پیش کار‌های اخیر شما را در اینستاگرام دیدم، ناخودآگاه به یاد صحبت‌های امیر دژاکام افتادم که در گفت وگویی که اخیرا با هم داشتیم تنها راه حیات تئاتر در این روز‌های سخت کرونایی را تئاتر مونولوگ می‌دانست. ایده این کار چگونه به ذهنتان رسید؟

با شیوع کرونا، ابتدا همه فکر می‌کردیم که نهایتا چند ماهی درگیر این ویروس هستیم، ولی با گذر زمان که اوضاع روز به روز بدتر شد و الان که بیش از یک سال است که این ویروس جزئی از زندگی ما شده است، باید یک کاری می‌کردم که از این شرایط مقداری فاصله بگیرم.

در این مدت که می‌ترسیدم نه تئاتر ببینم و نه کار کنم، به شدت دلتنگ تئاتر بودم و فکر کردم که حتما خیلی‌ها هم مثل من هستند که عاشق تئاتر اند و دوست دارند نمایش ببینند.

این روز‌ها همه ما شاید بیشتر از گذشته درگیر شبکه‌های اجتماعی و اینستاگرام شده ایم که طبعا مخاطبین خاص خودش را دارد و بسیاری آن را دنبال می‌کنند. با خودم مرور می‌کردم که چه کاری از من ساخته است که هم رفع آن دلتنگی تئاتر باشد و هم قابلیت انجام آن وجود داشته باشد.

وقتی آدم بخواهد همچین کاری با این شرایط انجام دهد، بالطبع در مرحله نخست به یاد مونولوگ و تگ گویی می‌افتد؛ اصطلاحا در بازار کار‌های مونولوگ فراوانی یافت می‌شود که بار‌ها و بار‌ها کار شده اند و برخی از آن‌ها با سلیقه من همخوانی ندارند و خیلی هایشان کار کلاسیک تئاتر بودند که بیشتر مخاطبان حرفه‌ای تئاتر از آن‌ها لذت می‌بردند. چون فضای اینستاگرام عمومی‌تر است و افراد مختلفی با روحیات و ویژگی‌های متفاوتی درگیر آن هستند، به این فکر افتادم که چه کاری می‌توانم بکنم که برای عموم مردم و طرفدارانی که صفحه من را دنبال می‌کنند، جذابیت داشته باشد؛ علاوه بر این‌ها تازگی کار و بحث آموزشی کار هم برای من مهم بود. ضمنا دوست داشتم کاری کنم که ادامه دار باشد و به یک جلسه تئاتر ختم نشود.

اینکه بر اساس حروف الفبا شما یکسری داستان‌های کوتاه را با ادبیات عامیانه و قدری قدیمی‌تر اجرا می‌کنید، کاری بسیار خلاقانه به شمار می‌آید. در نگاه نخست همین که نگاهی عمیق به ادبیات داشتید، جای حسن فراوان است؛ درباره همین نگاه کمی بیشتر صحبت کنید.

بحث تداوم کار ناخودآگاه ما را به یاد حروف الفبا انداخت که ۳۲ حرف است و هر بار می‌شود با تمرکز بر یکی از حروف، طراوت و تازگی کار حفظ شود. درنتیجه با مشورت یکی از دوستان نویسنده ام به این نتیجه رسیدیم که از فرهنگ عامیانه آقای جمال زاده استفاده کنیم. از آن جهت که این مونولوگ‌ها در دل خودش می‌توانست همراه با بار آموزشی نیز باشد و خیلی از این کلمات امروزه به دست فراموشی سپرده شده و خیلی‌ها با آن‌ها آشنایی ندارند و تکرار دوباره آن‌ها هم یادآوری بود و هم یادگیری.

انتخاب مونولوگ هم بیشتر به خاطر شرایط خاص کرونایی شکل گرفت که شما مجبور نیستید به خاطر همیاری و اصطلاحا پارتنری با کسی تمرین کنید و، چون می‌خواستم همه این‌ها را به تنهایی و در صفحه مجازی انجام دهم، به صحنه خاص و طراحی‌های عجیب و غریبی نیاز نداشتم؛ البته مونولوگ‌ها به گونه‌ای نوشته می‌شوند که درواقع از این گونه وسایل مبرا باشند و نیازی به وسایل صحنه نباشد و مهم‌تر اینکه انجام آن شدنی باشد. چون من این مونولوگ‌ها را معمولا در خانه خودم ضبط می‌کنم و، چون بیشتر شکل کار و محتوای آن برای من مهم بود تا آن رضایت اولیه را مبنی بر نحوه اجرا و آن نکات آموزشی داشته باشد.

بیشتر بخوانید

• گفت وگوی خواندنی با مادر بهاره رهنما/دوست دارم نقش‌های جدی را هم تجربه کنم

در پایین هر پست معنی این ضرب المثل‌ها و واژه‌های قدیمی‌تر را می‌گذارید و به نوعی تئاتر همراه با آموزش ادبیات شده و به نوعی توانسته اید از فضای اینستاگرام به بهترین شکل ممکن استفاده کنید.

معنی هر کلمه و ضرب المثلی که استفاده می‌شود را سعی می‌کنم در پایین آن پست بنویسم برای اینکه بسیاری از این کلمات با گوش ما آشنا نیستند و اصلا یکی از اهداف این کار جنبه آموزشی آن بوده است و باید این کار را رعایت می‌کردیم. حتی خود من هم با خیلی از این واژگان آشنا نبودم و تازه در حین کار آن‌ها را یاد گرفتم که چه معنایی دارند و حتی چگونه بیان می‌شوند که درنهایت همان طور که گفتم برای بعضی جنبه آموزشی و برای برخی جنبه یادآوری دارد.

دراین مدت کوتاهی که از این ماجرا می‌گذرد، بازخورد خاصی از طرف دوستان تئاتری و یا سایر هنرمندان و افراد دیگر داشته اید؟

قطعا بعضی‌ها با کار ارتباط برقرار کردند و اگر خوششان آمده به من ابراز محبت کردند و شاید برخی‌ها هم دیده اند و دوست نداشتند و از کنار این کار گذشته اند، ولی بیشترین بازخورد و ابراز محبت را از کسانی که در فضای مجازی صفحه من را دنبال می‌کنند، داشته ام که خیلی برای من دلچسب بود.

با تئاتر آنلاین به عنوان اجرا‌های گروهی موافقید؟ با تله تئاتر و پخش از تلویزیون چه طور؟

هر فعالیت هنری که اول از همه زمینه ساز شغل و امرار معاش برای تعدادی از افرادی بشود که در این حرفه کار می‌کنند، خیلی مفید، قابل ستایش وارزشمند است. تئاتر آنلاین فقط نیاز به امکانات و تجهیزات دارد که من امیدوارم این امکانات را در اختیار گروه‌های نمایشی قرار دهند.

درواقع تئاتر آنلاین نیاز به سرمایه گذار دارد، چون شنیدم که برخی گروه‌های تئاتری آنلاین خودشان همه هزینه‌ها را پرداخت کردند و هیچ گونه بازگشت هزینه‌ای برای آن‌ها رخ نداده و بیشتر این گروه‌ها متضرر شده اند و این کار آن‌ها بسیار ارزشمند است، چون با وجود علم بر اینکه به احتمال زیاد ضرر مالی می‌بینند، ولی باز این کار را انجام دادند که امیدوارم در آینده لااقل از حمایت‌های دولتی بهره‌مند شوند.

با وجود همه این شرایطی که به دلیل کرونا گرفتار آن شده ایم؛ از تعطیلی مکرر سالن‌های تئاتر تا عدم حمایت دولت از بچه‌های تئاتری و ترس خانواده‌ها از رفتن به دیدن نمایش‌ها حتی بعد از بازگشایی‌های مجدد سالن‌های نمایش، آینده تئاتر را چگونه می‌بینید؟

درباره آینده به عقیده من همیشه باید خوشبین بود، چون اصولا با بدبینی راه به جایی نخواهیم برد و برای روشن نگه داشتن چراغ تئاتر همه ما باید با امید تلاش کنیم و هر آنچه که از دستمان برمی آید، انجام دهیم. امیدوارم که به زودی واکسن در اختیار همه قرار گیرد و همه مردم واکسینه شوند تا این ویروس به زودی ریشه کن شود.

فکر می‌کنم یک سالی زمان نیاز است تا بعد از ریشه کنی کرونا، مجددا سالن‌های تئاتر باز شوند و از آن مهم‌تر قرار گرفتن تئاتر به عنوان محصولی در سبد فرهنگی خانواده‌ها است، ولی امیدوارم که این اتفاق روزی محقق شود. چون معتقدم که فرهنگ و هنر را نمی‌شود از این مرز و بوم حذف کرد، چون همیشه بوده و خواهد بود.

منبع: راه دانا

انتهای پیام/