به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از شهرکرد، در گوشه‌ای از شهر فرخشهر، گذرم به محله‌ای رسید که به دور از هیاهوی زندگی روزمره، عاشقانه مشغول خدمت به معشوق خود هستند.

معشوقی که زندگی خودشان را مدیون او می‌دانند و تنها منتظر لحظه‌ای هستند که جان را نثارش کنند.

این مراسم هرساله پیش از سال نو برگزار می‌شود. اینجا پر است از بوی گندم، بوی صفا و مهر و محبت، بویی که نشان از مهریه مادری دلسوخته دارد.

جوانان، کودکان و پیر غلامان اهل بیت دست به دست هم داده و نذر پخت سمنو کرده اند. سمنویی که یادگار پیامبر اکرم (ص) است و از آن به بعد هم شیعیانش چند صباحی به یاد آن معصومین بنا به پخت آن می‌کنند.

از کنار پاتیل سمنو که می‌گذری گرمایش وجودت را فرا می‌گیرد و صبوری ات در این لحظه باعث می‌شود که دعای «وقنا عذاب النار» را بر لب آوری.

حاج رسول طاهریان که از پیر غلامان اهل بیت است، هر ساله در منزل خود با پخت سمنو به پیشواز سال نو می‌رود، بلکه بتواند ادای احترامی به اهل بیت عصمت و طهارت داشته باشد.

بیشتر بخوانید

• سنت‌های کهن مردم چهارمحال و بختیاری در نوروز

بعد از سلام و احوالپرسی با این مرد خوشرو، که حالات خستگی و بی خوابی این چند شب در چهره اش موج می‌زد، پرسیدم چه چیزی باعث می‌شود که شما هر ساله پاتیل سمنو را بار بگذارید و سختی این کار را در کنار این همه مشغله زندگی به جان بخرید؟

در درجه اول هدف ما فقط رضایت خدا و اهل بیت است که این سنت را خود پیامبر اکرم از هزار و چندین سال پیش برقرار کرده اند؛ البته می‌دانید که گندم و آب مهریه حضرت زهرا سلام الله علی‌ها نیز هست.

بعد از این ماجرا و بنابر تبعیت از این بزرگواران، شیعیان در نقاط مختلف ایران، با توجه به بعضی از مناسبت‌ها و به یاد این عزیزان شروع به پخت سمنو می‌کنند و خدارا شکر می‌کنم که این سنت نسل به نسل به ما منتقل شد و امیدواریم که بتوانیم این میراث گرانبها را حفظ کنیم.

از این نذر حاجتی هم گرفته اید؟

سال اولی که بنده سمنو بار گذاشتم یک حاجت از خداوند داشتم که به لطف خدا حاجت روا هم شدم. از آن به بعد، به خاطر حاجت روا شدنمان، نذر کردم که هر ساله سمنو بار بگذارم و خداروشکر هر سال هم حجم سمنو اضافه شده.

از خدا هم خواستیم که این دور همی و صله رحم که به این واسطه برقرار شده را از ما نگیرد، چون که خیلی از افرادی که پای این پاتیل می‌آیند از شهر‌های مختلفی مثل یزد، رامسر، ساری، قزوین، تبریز، اصفهان و خوزستان هستند و سالی یک بار همدیگر را می‌بینند؛ خیلی‌ها به اینجا می‌آیند، دعا می‌کنند و اشک می‌ریزند، همین برای من کافی است که دل هایمان به خدا و اهل بیت بویژه حضرت زهرا (س) نزدیک بشود.

امسال هم از لحظه اول که دیگ را بار گذاشتیم از خداوند خواستیم شر این ویروس منحوس را از سر جهان دور کند و سلامتی را به همه هدیه کند که دلمان برای سابق و بودن در کنار عزیزانمان و در آغوش کشیدن آن‌ها تنگ شده!

از سختی‌های بارگزاری دیگ‌های سمنو بگویید؟

جاگذاری این دیگ‌های سمنو در درجه اول خیلی سخت است. بعد از آن هم باید آب و آرد را با هم مخلوط کنیم و داخلشان بریزیم، اما سختی این همه کار برای ما مثل عسل شیرین است.

اما نکته‌ای که باید بگویم این است که، آرد و آب حاجت بده نیستند، بلکه آن توسلی که به واسطه این مراسم پیش می‌آید و صفا و صمیمیتی که ایجاد می‌شود؛ اشکی که ریخته می‌شود، ذکری که گفته می‌شود، بی خوابی‌هایی که تحمل می‌شود، باعث می‌شود که حضرت زهرا سلام الله علی‌ها هم عنایتی به ما داشته باشند و حاجت روا شویم، ولی به نظرم در کنار همه این صفا و صمیمت‌هایی که هست، آن صله رحمی که بوجود می‌آید بسیار با ارزش و با اهمیت است و همه در حق هم دعا می‌کنند و امیدواریم که این سنت در نسل‌های دیگر هم پایدار باشد.

سمنو پزی می‌تواند کار هر کسی باشد؟

پختن سمنو نیاز به تخصص دارد و باید مدام پای پاتیل باشی و حواست جمع باشد تا مبادا ته بگیرد. امن و خانواده ام، چون سالهاست این سمنو را بار می‌گذاریم در پخت سمنو مهارت پیدا کرده ایم.

جذاب‌ترین بخش سمنوپزان چیست؟

بهترین حالات معنوی در ساعت ۱۲ شب در وجودمان موج می‌زند و آن زمانی است که می‌خواهیم با سمنو‌ها وداع کنیم وآن را دم بگذاریم.

آن موقع است که درب پاتیل گذاشته می‌شود و آیینه و شمعدان روی آن می‌گذاریم و تا صبح منتظر آن می‌مانیم. در این لحظه خیلی‌ها به پای پاتیل می‌آیند و دعا می‌خوانند و اشک می‌ریزند و بعضی‌ها هم به من زنگ می‌زنند و التماس دعا می‌گویند. در این لحظه واقعا حال وهوای بچه‌ها عوض می‌شود.

تنها حرفی که در پایان باید بگویم این است که اهل بیت بر در خانه خدا آبرو دارند، با توسل به این عزیزان حاجت روا خواهید شد و باید این سنت‌ها را همچنان در جای جای ایران استوار و پابرجا نگه داریم، زیرا این سنت‌ها از قدیم به ما منتقل شده است.

انتهای پیام/ش