به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، توانایی لمس عواطف و احساسات عمیق برای نویسندگان در طول تاریخ، هم یک موهبت بوده است، هم یک نفرین. آن‌ها از نوشتن و نویسندگی برای بیان احساسات خود استفاده می‌کردند. همین دلیلی است که امروزه نیز کلام آن‌ها ذهن و قلب خوانندگان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در اینجا با هفت نویسنده مشهور آشنا خواهید شد که بیماری‌های روحی و روانی داشته اند.

ارنست همینگوی (۱۸۹۹ – ۱۹۶۱)

ارنست همینگوی رمان نویس مشهور و نویسنده کتاب‌های پرفروشی مثل «خورشید همچنان می‌دمد» و «ناقوس عزا در سوگ که می‌زند» است. او در سال ۱۹۵۴ یک جایزه نوبل در زمینه ادبیات گرفت. همینگوی با اعتیاد به مشروبات الکلی و اختلال دوقطبی (افسردگی- شیدایی) دست و پنجه نرم می‌کرد. پدر خواهر و بردارش همگی دست به خودکشی زده بودند. به همین دلیل افسردگی او رو به بدترشدن رفت تا اینکه خودکشی کرد. یک دهه پس از مرگ او در سال ۱۹۹۶، نوه او نیز مرتکب خودکشی شد.

چارلز بوکوفسکی (۱۹۲۰ – ۱۹۹۴)

چارلز بوکوفسکی، یک شاعر و نویسنده بود که در مورد سختی‌های زندگی و اهمیت آنکه خودتان باقی بمانید می‌نوشت. او دوران کودکی سختی داشت و از اختلال دو قطبی رنج می‌برد. او درد‌های احساسی خود را به نوشته هایش منتقل کرد و با افشای تجربه هایش از مشکلات روحی اش همدردی خوانندگان را به دست می‌آورد. توانایی او در بین تضاد درونیش از دلایلی است که او را به یک نویسنده محبوب تبدیل کرده است.

ویرجینیا وولف (۱۸۸۲ – ۱۹۴۱)

ویرجینیا وولف نویسنده انگلیسی بود که رمان‌های زیادی مثل «خانم دالووی» را نوشته است. او مقاله‌هایی در مورد تئوری هنر، سیاست و ناعدالتی در مورد زنان نوشته است. رویکرد او در نوشتن تاثیر قابل توجهی در ادبیات گذاشت، اما وولف نیز با اختلال روانی افسردگی- شیدایی درگیر بود که در سن ۱۳ سالگی و مرگ مادرش آغاز شد. او به خودش به چشم یک بازنده نگاه می‌کرد و نهایتا پس از یک دوره طولانی درگیری با اختلال دو قطبی در سال ۱۹۴۱ خودکشی می‌کند.

لئو تولستوی (۱۸۲۸ - ۱۹۱۰)

تولستوی رمان نویسنی بود که آثاری مثل «جنگ و صلح» و «آنا کارنینا» را نوشته است. او در کتاب خاطراتش به نام «یک اعتراف» در مورد درگیری اش با افسردگی و افراط در استفاده از نوشیدنی‌های الکلی می‌گوید. در نامه‌ای که از پیدا شده بود مشخص شد او در برهه‌ای زیاد به خودکشی فکر می‌کرده است، اما او این کار را نکرد و نهایتا در سن ۸۲ سالگی به خاطر بیماری ذات الریه در گذشت.

سیلویا پلات (۱۹۳۲ – ۱۹۶۳)

سیلویا پلات یکی از برجسته‌ترین نویسنده‌های قرن بیستم است. او یکی از اولین شاعرانی بود که از ژانر جدیدی به نام «شعر اعترافی» استفاده کرد. این نوع اثر با تمرکز بر تجربیات و احساسات شخصی، تروما، مرگ و دیوانگی خلق می‌شدند. او کتاب‌های موفق مثل «حباب شیشه» را در کارنامه خود دارد. پس از دوران تحصیلیش علائم اختلالات روانی در وی پدیدار شد و پلات برای نخستین بار در سن ۱۹ سالگی تلاش نافرجامی برای خودکشی داشت. پلات بار‌ها تحت درمان شوک الکتریکی قرار گرفت، اما آسیب روحی او همچنان ادامه داشت. سیلویا پلات در سن ۳۰ سالگی با استفاده از گاز دست به خودشکی می‌زند.

اف. اسکات فیتزجرالد (۱۸۹۶ – ۱۹۴۰)

اف. اسکات فیتزجرالد نویسنده موفقی بود که رمان‌های کلاسیک معروفی مثل «گتسبی بزرگ» و «مورد عجیب بنجامین باتن» را نوشته است. فیتزجرالد از افسردگی جدی رنج می‌برد و به نوشیدنی الکلی اعتیاد داشت. میزان مصرف الکل او با کاهش سلامت فیزیکی وی رابطه مستقیم داشت. همسر او نیز با بیماری روانی دست و پنجه نرم می‌کرد و در سال ۱۹۳۰ مشخص شد که او اسکیزوفرنی دارد. فیتزجرالد در سن ۴۴ سالگی جان خود را از دست می‌دهد. ۷۰ سال پس از مرگ وی از رمان‌های او دو فیلم سنمایی ساخته می‌شود که مورد استقبال قرار می‌گیرند.

چارلز دیکنز (۱۸۱۲ – ۱۸۷۰)

چارلز دینکز نویسنده کتاب‌های معروفی، چون «سرود کریسمس»، و یکی از محبوب‌ترین‌ها به نام «آرزو‌های بزرگ» است. او با افسردگی و بی خوابی به زندگی خود ادامه می‌داد. او در زمان بی خوابی هایش در خیابان‌های انگلیس قدم می‌زد و برای خلق شخصیت‌های رمان‌های خود از موارد مختلف الهام می‌گرفت. او ثروتمند و موفق بود، اما کم خوابی و افسردگی مزمن باعث شد که او توانایی نوشتن را از دست بدهد. او در سال ۱۹۷۰ بر اثر ام اس مغزی جان خود را از دست داد. او یکی از تاثیرگذار‌ترین نویسنده‌های تاریخ است و رمان‌های او اکنون هم محبوب هستند.

انتهای پیام/