به گزارش خبرنگار احزاب و تشکل‌های گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، امام خمینی (ره) از ۱۳ آبان  سال ۱۳۴۳ تا دوازده بهمن سال ۱۳۵۷، یعنی حدود چهارده سال را در تبعید گذراندند، اما با این حال مردم هرگز او را فراموش نکردند؛ ابتدا در سال ۱۳۴۳  به ترکیه رفتند و پس از مدتی به عراق تبعید شدند.

نوفل‌شاتو دهکده کوچک فرانسه هم آخرین مقصد این تبعید بود. موضوعی که محمدحسن قدیری ابیانه در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران جوان درباره آن گفته است: در نوفل‌لوشاتو خدمت حضرت امام خمینی (ره) بودم؛ حضرت امام خمینی (ره) هرگز نمازشان را در آنجا به صورت کامل ادا نکردند و همه را به صورت شکسته خواندند؛ زیرا هرگز قصد اقامت نداشتند  و مدام در صدد بازگشت به کشورمان بودند.

شرط امام خمینی (ره) برای ورود به کشور خروج شاه بود؛ از همین رو نیز  با فرار شاه در ۲۶ دی ۱۳۵۷، عزم خود را برای بازگشت به میهن جزم کردند که البته در این مسیر موانعی هم بر سر راهشان بود.

قدیری ابیانه در این باره گفته است: امام خمینی (ره) در سخنرانی‌های مختلف همواره مواضع انقلابی خود را بیان می‌کردند تا جایی که در یکی از صحبت‌هایشان درباره تصمیم به بازگشت به ایران صحبت کردند و گفتند که من می‌بینم که به صورت مدام از سوی دولت‌های خارجی این پیشنهاد مطرح می‌شود که من به ایران نروم و از این توصیه‌ها متوجه شدم که زمان بازگشت من به ایران رسیده است. سرانجام اعلام شد که با اولین پرواز به ایران خواهند آمد.

او افزود: به دستور بختیار برای اینکه امام خمینی (ره) به ایران بازنگردند دستور دادند که فرودگاه‌ها بسته شود و پروازی صورت نگیرد, در اینجا امام خمینی (ره) اعلام کردند به محض اینکه فرودگاه‌ها بازگشایی شود به ایران خواهند آمد؛ رژیم هم نمی‌توانست فرودگاه را برای همیشه تعطیل نگه دارد؛ از سوی دیگر هم تظاهرات مردمی گسترده‌ای صورت می‌گرفت و مجبور شدند تا باند فرودگاه را باز کنند و با استقبال تاریخی بی نظیری هم مواجه شدند.

سرانجام در روز ۱۲ بهمن ۱۳۵۷، یکی از پرشکوه‌ترین استقبال‌های مردمی تاریخ رقم خورد و هواپیمای بوئینگ ۷۴۷ شرکت ایرفرانس بر روی باند ۱۱ راست فرودگاه مهرآباد به زمین نشست و به چشم انتظاری چندین ساله مردم ایران خاتمه داد، موضوعی که حسین کنعانی مقدم فعال سیاسی درباره آن گفته است:  ۱۲ بهمن ماه و روز ورود حضرت امام خمینی (ره) روز اشک‌ها و لبخند‌ها بود، با توجه به تهدید بختیار مبنی بر ایجاد سانحه برای هواپیمای امام خمینی (ره) و همچنین احتمال دستگیری  ایشان همه در یک التهاب و دلشوره سختی بودند و تمام خیابان‌ها از فرودگاه تا میدان انقلاب و تا میدان امام حسین با گل فرش شده بود.

او ادامه داد: به محض اینکه تلویزیون هواپیمای امام خمینی (ره) را نشان داد، به سرعت این صحنه توسط  نیرو‌های نظامی قطع شد، اما به هر حال این استقبال جزو باشکوه‌ترین صحنه‌های انقلاب و بی نظیر‌ترین استقبال تاریخ بود و نقطه عطفی در انقلاب رقم خورد  و عملا رژیم پهلوی و بختیار را در یک بن بستی قرار داد که چاره‌ای به جز تسلیم پیش رویشان نبود. امام خمینی به محض ورود به کشور فرمودند: «ما باید از همه طبقات ملت تشکر کنیم که این پیروزی تا اینجا به واسطه وحدت کلمه بوده است. وحدت کلمه مسلمین، همه، وحدت کلمه اقلیت های مذهبی با مسلمین، وحدت دانشگاه و مدرسه علمی، وحدت روحانی و جناح سیاسی. ما باید همه این رمز را بفهمیم که وحدت کلمه، رمز پیروزی است و این رمز پیروزی را از دست ندهیم».

قرار بود این بازگشت امام روح‌الله در روز پنجشنبه پنجم بهمن ۱۳۵۷ صورت بگیرد، اما بختیار، با بستن فرودگاه‌ها مانع این امر شد. با انتشار خبر بسته شدن فرودگاه‌ها، مردم خشمگین به خیابان‌ها ریختند و با تحصن و شعار‌های کوبنده، دولت بختیار را تحت فشار شدیدی قرار دادند. بنا به روایات تاریخ جمعیتی که در این استقبال حضور داشتند بیش از چهار میلیون نفر تخمین زده ‌شده است؛ امام خمینی از فرودگاه مستقیما به بهشت زهرا رفتند و ضمن ادای احترام به شهدای انقلاب اسلامی، سخنرانی تاریخی خود را در آنجا ایراد کردند. در این سخنرانی امام نخست‌وزیری شاپور بختیار را غیر قانونی اعلام کرده و فرمودند: «من به پشتیبانی این ملت دولت تعیین می‌کنم.» سخنرانی که باعث شد تا شیشه عمر پهلوی پس از ده روز شکسته شود.

در نوزده بهمن، عظیم ترین راه پیمایی در سراسر کشور شکل گرفت و میلیون ها نفر از دولت منتخب امام خمینی (ره) حمایت کردند. از سوی دیگر، ارتش که تنها نقطه اتکای رژیم بود، به انقلاب پیوست. فرار، نافرمانی، اعتصاب، شرکت در تظاهرات و سرانجام، بیعت با امام خمینی، نشانه همراهی ارتش با امام بود که در نوزده بهمن به اوج خود رسید.

موضوعی که باز هم قدیری ابیانه درباره آن گفته است: درحالی که مارکسیست‌ها نیروهای نظامی را دشمن فرض می‌کردند، امام خمینی(ره) به نیروهای نظامی کشور به عنوان افرادی که اسیر هستند و نیاز به نجات دارند نگاه می‌کردند؛ نه دشمن و اتفاقی که افتاد این بود که این حس در بین نظامی و غیر نظامیان جا افتاد که با این نظامیان و ارتشیان مانند دشمن برخورد نمی‌کردند، به جز افرادی که جنایتکار بودند نظیر سرهنگ نصیری. امام خمینی (ره) در قلب همه نفوذ کرده بودند در قلب نیرو‌های نظامی ما هم نفوذ داشت؛ ما اگر انقلاب اسلامی را با انقلاب سایر کشور‌ها مقایسه کنیم می بینیم که اگرچه شاه تعداد بسیاری از مردم ایران را شهید کرد، اما این کشتار با کشتار سایر انقلاب‌ها قابل مقایسه نیست، زیرا امام بسیاری از ارتشی ها را جذب کرده و بنای اصلی شان بر جذب مردم بود و این ماجرا به دیدگاه اسلام باز می‌گردد.

سفیر اسبق کشورمان افزود: زبیگنیو برژینسکی به شاه پیغام داده بود که شما برای حفظ حکومت هر کاری لازم است حتی کودتا هم انجام دهید و ژنرال هایزر هم آمده بود تا کارهای لازم برای انجام کودتا را انجام دهد و بنایشان این بود تا نیروهای نظامی را وارد شهر کنند و حتی حاضر بودند میلیون ها نفر را قتل عام کرده تا حکومت خود را حفظ کنند؛ شب پیروزی انقلاب رژیم شاه حکومت نظامی اعلام کرد و دستور داد که هیچ کس در خیابان ها نباشد تا بتوانند امام خمینی (ره) را دستگیر کرده و جنایات بسیاری را رقم بزند, اما امام خمینی (ره) دستور داد که مردم خیابان ها را ترک نکنند و راه برای عبور نیروهای نظامی و تانک ها بسته شود تا انقلاب پیروز شود.

در پایان مقاومت مردم، آشتی و عشق ارتش و حق طلبی امام خمینی باعث شد که تنها ده روز بعد سرنوشت کشورمان برای همیشه تغییر کند.

در کتاب رکورد‌های گینس سال ۲۰۱۲ میلادی، نام امام خمینی (ره) دو بار به عنوان رهبری محبوب ثبت شده است. کتاب رکورد‌های گینس که هر ساله نسخه تازه‌ای از آن منتشر می‌شود در سال ۲۰۱۲، نام امام خمینی (ره) را در بخش پرجمعیت‌ترین و باشکوه‌ترین استقبال‌ها و نیز گسترده‌ترین مراسم تشییع مردمی در طول تاریخ، ثبت کرده بود.

انتهای پیام/