به گزارش خبرنگار حوزه کلینیک گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان، رقابت برای کودکان عالی است چرا که به آن‌ها تلاش کردن و کار با دیگران را یاد می‌دهد. آن‌ها با رقابت کردن یاد می‌گیرند که توانایی‌ها و شیوه‌های آدم‌های دیگر متفاوت است اما بیش از حد رقابتی بودن در نهایت می‌تواند به درک کودک از دنیای رقابتی که در آن زندگی می‌کنیم آسیب برساند و منجر به مشکلات رفتاری شود که به دوران بزرگسالی او نیز منتقل می‌شوند.

ممکن است به عزت نفس‌شان آسیب وارد کند

البته که برنده شدن باعث تقویت عزت نفس می‌شود اما تمرکز زیاد روی آن همان تاثیری را دارد که قند زیاد روی دندان‌ها می‌گذارد. فکر پیروزی و برنده شدن در حد اعتدال می‌تواند توانایی‌های کودک را به او یادآوری کرده و در او انگیزه ایجاد کند. اما وقتی میل به پیروزی بیش از حد باشد، سبب می‌شود که آن‌ها برای داشتن احساس خوب نسبت به خود فقط به پیروزی اتکا کنند.

 خودمحوری را به آن‌ها یاد می‌دهد

رقابت در مورد من است، نه ما. پیشی گرفتن از دیگران و پیروز شدن یک احساس جسورانه است و مطمئناً در عده‌ای از آدم‌ها حس خوبی ایجاد می‌کند، اما می‌تواند لذت کار تیمی را از بین ببرد؛ اگر کودک شما در بزرگسالی نتواند یک بازیکن تیمی باشد، مشکلات زیادی خواهد داشت.

ممکن است فرسودگی ایجاد کند

بسیاری از افراد تاثیر فرسودگی شغلی را در آدم‌ها دست کم می‌گیرند. اگر با مفهوم فرسودگی شغلی آشنا نیستید، باید بدانید نوع شدیدی از فرسودگی ذهنی است. فکر کنید اگر یک روز کامل بدوید، در پایان آنقدر خسته خواهید شد که دیگر از نظر جسمی قادر به حرکت نیستید. فرسودگی چنین پیامدی است با این تفاوت که ذهن‌تان خسته می‌شود به جای اینکه توان بدنی‌تان از بین برود.

 به حس دشمنی و خصومت منجر می‌شود

کودکان وقتی احساساتی می‌شوند، می‌توانند تا حدی تکانشی باشند و کودکی که یاد گرفته مهمترین چیز پیروزی است، وقتی می‌بازد بسیار احساساتی می‌شود. فرزندتان ممکن است حسودی کردن را یاد بگیرد یا با بازنده‌ها مثل زیردست خود رفتار کند. او می‌آموزد که همه را به عنوان یک رقیب ببیند؛ همه دشمن هستند و کسانی که امروز دشمن نیستند، می‌توانند فردا دشمن شوند.

میل زیاد به پیروزی، چیز‌هایی را که عاشقش است، خراب می‌کند

حضور در میدان جنگ سرگرم‌کننده نیست. تبدیل بازی‌ها به راهی برای رقابت و تلاش برای برنده شدن، کم کم میل بچه‌ها را به علائق‌شان از بین می‌برد. مطمئناً، غالب بچه‌ها می‌توانند بین حفظ سرگرمی به عنوان سرگرمی وارد رقابت شدن به تعادل برسند. اگر ما تلاش کنیم حس رقابت و تمرکز بر پیروزی را برای آن‌ها پررنگ کنیم، کودکی کردن و لذت از سرگرمی‌ها را فراموش می‌کنند.

انتهای پیام/