حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، کشور ایران که مرکز تمدن خاورمیانه به شمار می‌آید، بنا‌هایی در دل خود جای داده که چشم آدمی از دیدن آن‌ها سیر نمی‌شود. تخت جمشید، میدان نقش جهان، سی و سه پل، مسجد شیخ لطف الله، کاخ گلستان و ... از جمله بنا‌های ماندگار و نماد‌های فرهنگ و اصالت سرزمین کهن ما به شمار می‌آیند؛ اما افسوس که سالهاست دیگر چشممان به عمارتی ویژه خیره نشده و در حوزه معماری دستمان بیش از چیزی که باید خالی است.

اگر کمی دقت کنیم می‌بینیم که در این چند سال بنایی را که شایسته ارائه به آیندگان باشد، نساخته ایم. علاوه بر این، حفظ نکردن بافت‌های قدیمی شهر‌ها که هویت و فرهنگ آن خطه را نشان می دهند، مسئله‌ای است که فیلمسازان را هم به ستوه آورده است.

بیشتر بخوانید

• کوروش حاجی زاده: به آینده معماری ایران خوش بین نیستم

محمدرضا شفیعی تهیه کننده سینما و تلویزیون درباره ارتباط هنر معماری با سینما، به خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: معماری نزدیک‌ترین هنر به سینماست. اساساً خیلی از خصوصیاتی که در معماری وجود دارد، در سینما هم دیده می شود؛ مثل برازندگی‌های تصویری، زیبایی شناسی، پشتوانه برنامه ریزی و فکری که همزمان با معماری در سینما هم مهم است.

وی افزود: یکی از وظایف ما در سینما، تصویرسازی است که قاعدتاً برازندگی‌ تصویری هم نیاز دارد. بخشی از این برازندگی بر دوش بازیگر و بخش زیادی روی دوش لوکیشن یا همان معماری است. پس یکی از اساسی‌ترین برازندگی‌های سینما معماری است. از طرفی حفظ و نگهداری لوکیشن‌هایی که جزو تاریخ معاصر ما محسوب می‌شود، در همه جای دنیا مورد توجه است؛ اما متاسفانه نسبت به آن بی توجه هستیم. اگر بخواهیم یک فیلم دهه شصتی تولید کنیم، هیچ لوکیشنی نزدیک به آن تاریخ پیدا نخواهیم کرد.

تهیه‌کننده سریال «وضعیت سفید» اظهار کرد: نماد‌های شهری با تمام جزئیات که ماشین‌های قدیمی هم شامل آن می‌شوند، در حال نابودی‌اند. الان اگر یک ماشین قدیمی لازم داشته باشیم، باید از بین اسقاطی ها آن را پیدا کنیم. در حالی که در دیگر کشورها، به بخش‌هایی از شهرهایشان اصلاً دست نمی‌زنند و اجازه ساخت و ساز به آن‌ها نمی‌دهند. برای تولید فیلم هم، شهرک‌های بزرگ سینمایی احداث و از معماری آن برای تصویرسازی سینما استفاده می‌کنند ولی در فیلمسازی‌های ما، غیر از نماد‌های لوکیشنی همه چیز باید تغییر کند. مثلاً ما در دهه شصت آشپرخانه اپن نداشتیم؛ بنابراین فضا‌های آن زمان را یا باید با دکور ایجاد کنیم یا تغییرات اساسی در لوکیشن‌ها صورت بگیرد.

وی ادامه داد: یک خلأ بزرگ دیگر برای ما فیلمسازان، نبود یک شهرک سینمایی مجهز است. در خیلی از فیلم و سریال‌ها، دکورهایمان را در مکان‌های متفرقه احداث می‌کنیم که این هم ضرر مالی برای کشور دارد و هم ماندگاری ندارد. در صورتی که کشور‌های کوچکتر از ایران هم شهرک‌های بزرگ دارند که از یک سو به سینمای آن‌ها کمک می‌کند و از سوی دیگر در جذب توریست موثر است.

شفیعی گفت:  در شهر‌های بزرگ دنیا  بخشی از فضای قدیمی شهرها حفظ و در آن محدوده قوانین سخت ساخت و ساز تعیین می‌شود. نوسازی و ایمن سازی یک بخش است و تغییر هویت چیز دیگری است؛ اما ما در تهران چنین چیزی نداریم و اساساً برای خراب کردن بافت‌های قدیمی از دولت جایزه هم مطالبه می‌کنیم.

وی با بیان اینکه خیلی از شهر‌ها مانند اصفهان، یزد، شیراز و قزوین معماری خاص خود را داشتند، افزود: قبلاً از کوچه‌ها و منازل یک شهر متوجه می شدیم که کجاست؛ اما الان این هویت بومی در آستانه نابودی است. البته خوشبختانه در شهری قدیمی مانند یزد، اجازه ساخت و ساز در بخش هایی خاص را نمی دهند و ایمن سازی هم در راستای همان فضای معماری که آن شهر دارد، اتفاق می‌افتد اما در تهران چنین چیزی نداریم یا حداقل من ندیده ام.

انتهای پیام/