به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،  ۴۵۹ سال از نخستین‌باری که پای انگلیسی‌ها به سرزمین ما باز شد، گذشته‌است؛ آنتونی جنکینسون در سال ۹۴۰ خورشیدی توانست نزد شاه تهماسب‌یکم صفوی بار یابد و این آغازی بود برای تکاپو‌های استعماری بریتانیا در ایران.

انگلیسی‌ها دو قرن بعد و پس از تسلط بر سرزمین زرخیز هند، ایران را به مثابه خط دفاعی شبه‌قاره در برابر هجوم رقبایشان در نظر گرفتند و به این ترتیب، دخالت در امور ایران، به بخشی از اقدامات استعمارگران انگلیسی تبدیل شد.

آن‌ها توانستند از دوره فتحعلی‌شاه به بعد، نفوذ خود را در ایران افزایش دهند و از عهد ناصرالدین‌شاه به بعد، در رقابت با استعمار روس، ایران را به عرصه خودکامگی‌ها و دخالت‌های گسترده خود تبدیل کنند؛ حتی کار را به جایی رساندند که در دوران جنگ‌جهانی‌اول، با حاکم‌کردن قحطی بر سرزمین ما، هشت میلیون ایرانی را به کام مرگ فرستادند.

متأسفانه حافظه تاریخی ما ایرانیان چندان قوی نیست و بسیاری از ما نمی‌دانیم که انگلیس، در دورانی که بر خرِ مُراد سوار بود و آفتاب در قلمرو امپراتوری‌اش غروب نمی‌کرد، چه بلایی بر سر مللی مانند ایران آورد.

بیشتر بخوانید

• انگلیس خبیث؛ منکوب «سید کاشی»

هنگامی که نفت در ایران کشف شد و استعمار پیر از ذخایر غنی این ماده گرانبها در کشور ما آگاهی یافت، فاز جدید دخالت در ایران آغاز شد و این‌بار، غارت منابع و توهین و تحقیر پدران ما، شکل و شمایلی واضح پیدا کرد.

چهره واقعی انگلیسی‌ها را باید در آیینه خاطرات مردم جنوب دید؛ کسانی که طعم تلخ تحقیر و غارت را بیش از دیگران چشیدند.

انگلیسی‌ها نقش مهمی در تغییر خطوط مرزی و تعرض به تمامیت ارضی ایران ایفا کردند؛ از تلاش‌های گلداسمیت برای جداکردن بخش‌های وسیعی از بلوچستان بگیرید تا دخالت نماینده بریتانیا در انعقاد قرارداد گلستان و ترکمنچای و نیز، نقش عمده این کشور در جدا شدن جزایر خلیج‌فارس از سرزمین ایران.

امروز، ۱۲ شهریورماه، سالروز شهادت سردار دلیر ایران، رئیسعلی دلواری به دست استعمارگران بریتانیایی را به عنوان روز ملی مبارزه با استعمار انگلیس نام‌گذاری کرده‌اند؛ شاید یک دلیل عمده‌اش این باشد که نباید گذشته را به سادگی فراموش کرد؛ گذشته چراغ راه آینده است.

منبع: روزنامه خراسان

انتهای پیام/