به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان ازقم ،هفتمین سلسله مقالات  آیت الله صافی گلپایگانی از مراجع عظام تقلید در ماه مبارک رمضان به این شرح است:

یکی از اتّفاقات تاریخی که در ماه مبارک رمضان به وقوع پیوست، وفات حضرت ابوطالب است. بنا به قول شیخ مفید قدّس سرّه، در هفتم ماه رمضان سال دهم بعثت، سه سال قبل از هجرت، ابوطالب یگانه حامی و کفیل پیامبر صلّی الله علیه و آله وسلّم وفات نمود.
روز‌های عمر اکثر افراد بشر مربوط به خود و امری است فردی، ولی رجال مصلح و خدمت‌گذاران به عالم انسانیت، مردان خدا و انبیا و اولیا، روزهایشان به همه‌ی جامعه، به تاریخ و به خدا ارتباط دارد و به حساب همه موجب فخر و مباهات، عزّت و خیر، صلاح و ترقی و حرکت‌های بزرگ تاریخی است. هرچه این روز‌ها وجهه‌ی الهی، خیرخواهی برای جامعه و نجات مردم از جهالت، دعوت به رستگاری، حق و عدالت و جلوه هدایت داشته باشد پایدارتر و ماندگارتر است.

نکوداشت این روزها، نکوداشت حق و نصرت ایمان است. در تاریخ اسلام این ایام درخشان و تاریخی جلوه‌ای خاص دارد و تاریخ اسلام مزیّن به این روزهاست.

از جمله مردانی که در اسلام به واسطه نقش خاص، موقعیت و حفظ مواضع بسیار حسّاس و مسئولیت‌دار باید خود او و نه روزش بلکه روزهایش و همه‌ی یاد و خاطره‌هایش زنده باشد سیّد بطحا، رئیس مکّه و قبله قبیله است؛ او که جمیع فضایل اخلاقی را دارا بود و همه به او احترام می‌گذاشتند و شخصیّت و مکارم اخلاقش را می‌ستودند؛ «عَلَیْهِ بَهَاءُ الْمُلُوکِ وَ وَقَارُ الْحُکَمَاءِ؛ در رخساره او ظرافت پادشاهان و وقار حکیمان دیده می‌شد»

آری! ابوطالب پدر بزرگوار امیرالمؤمنین علی علیه السلام از بزرگترین رجالی است که به گردن بشریت و جامعه مسلمانان، حقّ بزرگی دارد. کسی که حکیم معروف عرب «اکتم بن صیفی» وقتی از او پرسیدند: «حکمت و ریاست و حُکم و سیادت را از که آموختی؟» گفت: «از حَلیف علم و ادب، سیّد عجم و عرب، ابوطالب بن عبد المطلب»

او بود که در حمایت از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در حساس‌ترین مواقع تاریخ اسلامی یعنی سرآغاز ابلاغ وحی و شروع و ظهور آن، نقش حفاظت و حراست او، اساسی، سازنده، نجات‌بخش و موجب استقرار این دین مبین گردید.

او به همه امت اسلام حق دارد و همه وامدار اویند و روز‌های چهل و دو سال حمایت و کمک و خدمت او به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه وآله بیش از چهارده هزار روز است که هر کدامشان تاریخ ساز و الهی است؛ هر یک از این ایام به حساب پشتیبانی آن مرد تاریخ از اسلام و دین توحید و آن حرکت بزرگ که جامعه‌ی انسانیت را به سوی ترقی و تکامل و خودشناسی و خداشناسی هدایت کرد روز خدا و روز اسلام است.

هیچ کس شمار روز‌های نصرتش از پیغمبر صلی الله علیه و آله و دعوت او و یاری حق به این شمار نرسید.

ابوطالب علیه‌السلام به واسطه فداکاری‌های عجیب و مواجهه محکم با دشمنان دین خدا، آنان را از خاموش کردن نور الهی بازداشت.

همه روز‌ها و همه کارهایش، سزاوار نکوداشت و الگوگیری است.

چهارده هزار روز در نصرت و خدمت به رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم، همه از ایام الله است.

چهارده هزار روز استقامت، چهارده هزار روز تحمّل شداید، محرومیت‌ها، تحریم‌ها و انواع فشار‌ها و توطئه‌های مشرکین، اسلام را بیمه کرد.

این ابوطالب بود و ابوطالب بود و باز هم ابوطالب بود که در روز‌های نخست و سال‌های آغازین دعوت با موقعیت خاص و استفاده از احترام بالایی که در جامعه داشت از دین خدا پاسداری نمود و پیغمبر را در ابلاغ دعوت یاری می‌داد.

قصیده‌ی لامیّه ابوطالب در مدح حضرت رسول صلی الله علیه و آله، نمونه‌ای از اوج ایمان و خلوص نیت و وفاداری و نصرت کامل او از پیغمبر صلی الله علیه و آله است.

این قصیده به اعتراف بعضی بزرگان ادب و بلاغت و سخن شناس اهل سنت، در اعلی مرتبه‌ی بلاغت و فصاحت است و از قصاید سبعه‌ی معلّقه قوی‌تر و برتر است و به جز ابوطالب، احدی را نمی‌توان سراینده آن گفت. این قصیده، نشان می‌دهد که ابوطالب، آن مرد عزم و تصمیم خلل‌ناپذیر در پشتیبانی از رسالت الهی پیغمبر تا به کجا و تا چه حد مصمم، جازم و قاطع بوده است و در برابر دشمنان قوی پنجه، خطرناک و خونخوار، یک تنه دفاع نموده و اسلام را در مسیر حرکت غیر قابل برگشت قرار داد.

همان گونه که روز‌های همراهی ابوطالب با پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله و سلم در بین روز‌های تاریخ، درخشان است این قصیده نیز در میان هزاران قصیده از عرب و عجم که در مدح پیغمبر و اسلام سروده شده و می‌شود، ممتاز و یگانه و اساسی است.

سزاوار است مخصوصاً فضلا و طلاب عزیز، آن را که نزدیک به صد بیت است، حافظ باشند.

نسل جوان و جامعه کنونی اسلام باید تاریخ حیات و زندگی حضرت ابوطالب را وجهه‌ی نظر و الگو قرار دهند و درس‌های بزرگ و آموزنده‌ی این تاریخ را فرا بگیرند.

سزاوار است همگان از این روز تجلیل نمایند و برنامه‌های مناسب برای آن در نظر بگیرند و در سخنرانی و مقالات از حقوق این بزرگوار بر مسلمانان و بر تاریخ اسلام ستایش نمایند.

ماه رمضان اسلام: آغاز فصل جدید و مرحله نوین عمر و زندگی است که در آن باید قوای فکری و اخلاقی خود را از نو به رشد و نموّ وا داریم و با گذشته خود وداع کرده، و دل خود را جلا دهیم و زنگار معصیّت و گناه را از آن بزداییم.

ماه رمضان ما: تغییر مختصر در وقت خوردن غذا و امساک از مفطرات است که هر چند امتثال و اطاعت فرمان خدا و دلیل بیدار بودن وجدان دینی و شعور مذهبی است و نسبت به آن بدبخت‎ها و گمراهانی که روزه را افطار می‎کنند شرافت و فضیلت آن بسیار است؛ امّا با این وجود، روزه‎دار نباید فقط به امساک از مفطرات قناعت کند؛ بلکه باید سایر برنامه‎هایی را که برای روزه‌داران معیّن شده نیز انجام دهد تا از فواید بسیار و رَحَمات واسعه الهی در این ماه حدّاکثر استفاده را بنماید.

ماه رمضان اسلام: سبب تهذیب نفوس، تطهیر قلوب و تخلّق به اخلاق حمیده، اعتیاد به عادات حسنه، تمرین خلوص نیّت، احیای معالم و مبانی اسلامیّت و انسانیّت، انتشار محبّت و نوع‌پروری و صداقت است.

ماه رمضان ما: بسا شب‌نشینی‎ها و مجالسی که پس از افطار برپا می‎شود و با متحمّل شدن مصارف زیاد به پرخوری، غیبت، لهو و مزاح‎های باطل و گفت و شنود‌های بی‎ثمر مشغول شده و با پرخوری‌هایی که می‎کنند از حکمت نبویّه «صُومُوا تَصِحُّوا» (۲) محروم می‎شوند، و، چون از روح همکاری و همدردی اسلامی و ارتباط معنوی و اتّصال ناگسستنی قلبی و ایمانی، نشانه و علامتی نیست، آن دید و بازدید‌ها و معاشرت‎ها، سبب کینه و عداوت و دشمنی و سوء تفاهم می‎گردد.

انتهای پیام/ش