به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، اوایل اسفندماه بود که زمزمه ویروس کووید-۱۹ در کمین است به گوش‌مان خورد. در ابتدا می‌خندیدیم و ساده می‌گرفتیم و حتی فکرش را هم نمی‌کردیم روزی ما را به این حال بی‌اندازد.

در این میان ما دانش آموزان یک روز مثل همیشه به مدرسه رفتیم، اما حال و هوای دبیرستان همانند گذشته نبود. کلاس‌های ۴۰ نفره و شلوغ با ۱۰ نفر دانش آموز یا کمتر پر شده بود و تقریبأ همه ماسک و دستکش به دست منتظر خبر تعطیلی مدارس بودند و دعا می‌کردند که ظرفیت کلاس‌ها از این بیشتر نشود کمی که گذشت ترس از این ویروس در چهره مدیر، دبیران و معاونان دبیرستان نیز پدیدار شد و یکی یکی دانش آموزان را به خانه فرستادند.

در ابتدا همه خوشحال بودیم از تعطیلی چندروزه و کرونا را جدی نمی‌گرفتیم، اما وقتی زمان گذشت و تمام اسفندماه و حتی عید و تمام فروردین‌ماه را در قرنطینه و ترس از کرونا به‌سر بردیم به خودمان آمدیم!

هم‌اکنون چیزی که بیشتر از همه ذهن دانش آموزان را درگیر کرده چیزی به جز امتحانات نیست! و ما دوازدهمی‌هایی که قرار نیست آخرین روز‌های آخرین سال تحصیلی‌مان در کلاس درس تمام شود.

مهم‌تر از آن، دغدغه هر روز ما، سلامت خود و خانواده، جامعه و دنیای امروزمان است، اما برگزاری امتحانات، آن هم فقط برای دوازدهمی‌ها به بهانه نهایی بودن به‌صورت حضوری در این آشفته‌بازار کمی دل‌مان را می‌لرزاند.

سراغ جامعه و دنیا که برویم کووید-۱۹ عده‌ای را خانه‌نشین کرده و عده‌ای دیگر را فرصت‌طلب!

دسته اول که عمده آنان دانش آموزان و دانشجویان و کارمندان هستند و کسانی که نان‌آور خانواده خود بودند و دسته دوم که به احتکار روی آورده و از آشوب دریغ نکردند؛ مادامی که نام کرونا در ایران شنیده شد از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب عده‌ای وحشت‌زده به‌دنبال ماسک و وسایل ضدعفونی می‌گشتند در حالی که از ترس آن‌ها سوءاستفاده شده بود و درب داروخانه‌ها پر شد از نوشته‌های «ماسک، دستکش، ژل ضدعفونی موجود نمی‌باشد»!

در این دوران کسانی بودند که بی‌توجه به تمامی توصیه‌ها بار سفر بستند اگر از آنان می‌پرسدی چرا در این برهه حساس از زمان؟، یکی پدر و مادر بیمار خود را بهانه می‌کرد و دیگری اینکه رعایت می‌کند و به توصیه‌ها عمل! غافل از اینکه ممکن است خود فرد ناقل بیماری باشد و این چرخه را با سفر کردن بی‌وقفه ادامه دهد.

و، اما در این میان هستند کسانی که جانشان را کف دست گذاشته و بی‌هیچ چشم‌داشتی رفیق این روز‌های سخت مردم شده‌اند.

کادر درمانی که وقتی پای صحبت آن‌ها می‌نشینیم از مردم توقعی به جز در خانه ماندن و رعایت کردن ندارند.‌ای کاش به امید فردایی بهتر برای خود و آیندگان تلاش کنیم و زندگی یکدیگر را به خطر نیاندازیم.

منبع: فارس

انتهای پیام/