به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، «شوالیه پارسی، لباسی تمام آهنین دارد؛ تمام اعضای بدن او در میان ورق‌های قطور فلزی پوشیده شده‌است و در بین اعضا، مفصل‌های فلزی قرار دارد. با مهارت تمام، جمجمه‌ای فلزی سرش را فرا گرفته است. هیچ پیکان و نیزه‌ای در او اثر نمی‌کند. شاید تنها راه نفوذ بر آن، باریکه کوچکی باشد که از طریق آن می‌بیند یا سوراخ‌های ریزی که برای تنفس وی تعبیه شده‌است. اسب او هم توسط پوشش چرم و آهن محافظت می‌شود.»
این گزارش «آمیانوس مارسلینوس» درباره تجهیزات رزمی سواران سنگین اسلحه ایرانی است؛ گروهی از نظامیان ارتش مقتدر ایران در سال ۳۶۳ میلادی؛ یعنی زمانی که یولیانوس یا ژولیان، امپراتور مقتدر روم، کوشید تا مرز‌های سرزمین ایران را درنوردد، اما در برابر دفاع جانانه پارسیان شکستی مذبوحانه خورد.
آمیانوس، نویسنده این متن، خود در جنگ میان ژولیان و شاپور دوم حضور داشت. روایت او در واقع گوشه‌ای از توانایی نظامی و قدرت تسلیحاتی ایرانیان را به نمایش می‌گذارد. وی می‌افزاید: «ایرانیان افواج منظم سواره نظام زره‌پوش را با صفوفی چنان انبوه به مقابله رومیان فرستادند که از برق زره و سلاح آنان، چشم ما خیره می‌شد. افواج سوار، گویی یکپارچه آهن بودند ... بعضی از آنها نیزه‌ای در دست داشتند و در یک جا بی‌حرکت می‌ایستادند، چنان‌که گفتی به وسیله زنجیر آهن به هم متصل شده‌اند. در جوار آنان، تیراندازان دست‌ها را دراز و کمان خود را به زه می‌کردند، آن گونه که زه به جانب راست سینه تماس می‌یافت و پیکان تیر، به دست چپ می‌پیوست. در اثر فشار ماهرانه انگشت، تیر می‌جست و خروشی از آن بر می‌خاست.»
منبع: خراسان
انتهای پیام/
