به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، این روز‌ها به هر جا که نگاه می‌کنیم، رنگ و بوی همدلی و همراهی دیده می‌شود. پیر و جوان، زن و مرد، دختر و پسر فرقی نمی‌کند؛ همه و همه دست به دست هم دادند تا کاری کنند برای نجات همه، برای دوری از رنج و درد و برای رهایی از افسردگی و خستگی.
چند روزی است که بهار آمده، اما دل‌ها هنوز بهاری نشده است. شیوع ویروس کرونا فعالیت‌های روزمره را تحت تاثیر قرار داده و دل و دماغی برای ما انسان‌ها نگذاشته است. با این حال از زمان شیوع این ویروس، گروه‌های جهادی دست به کار شدند تا با مشارکت مردم این ویروس را که همه را خانه نشین و سردرگم کرده، از بین ببرند.
جدای از گروه‌های جهادی، عده‌ای هم در صف اول مبارزه با این ویروس بی وقفه تلاش می‌کنند و از جان مایه می‌گذارند. پرستاران و پزشکانی که برای مداوای همنوعان خود سر از پا نمی‌شناسند و تحت هر شرایطی تا آخر جان ایستادگی می‌کنند. حتی اگر در ازای کاری که می‌کنند، مبالغ زیادی هم بگیرند ِکسی حاضر نمی‌شود که این روز‌ها جان خود را کف دست بگیرد و تا آخرین لحظه در میدان جنگ باشد. آنها تا پای جان در میدان هستند، خطر را به جان خود می‌خرند تا هموطنانشان در سلامتی کامل به سر برند.
هر چند تلاش این گروه قابل تحسین است ِاما باید در کنار این‌ها حضور گروه‌هایی از زنان و مردان این سرزمین را به یاد آورد که در شرایط سخت این روز‌ها، از جان مایه می‌گذارند و به خدمت رسانی به مردم مشغول هستند. خدماتی مانند ضدعفونی کردن خیابان‌ها، محله‌ها و منازل.
گروه‌هایی دیگر هم مشغول تهیه و توزیع مواد ضدعفونی کننده و مواد غذایی و بردن آن به منازل مردم هستند. جوانان دیگری هم برای تجدید قوای مدافعان سلامت، مشغول تهیه آبمیوه هستند و آنها را به بیمارستان‌های مختلف کشور می‌فرستند.
اما کار‌های جهادی در این ایام فقط مختص کارگاه‌ها و مساجد و حسینیه‌ها نمی‌شود. هستند نیرو‌های جهادی که توان رفتن به بیرون از خانه را ندارند، اما با امکاناتی که در توان دارند، برای از بین بردن این ویروس با تمام قوا تلاش می‌کنند. مانند مادرانی که با چرخ‌های ساده خیاطی خود دست به کار شده و هدایایی در حد وسع خود به مدافعان سلامت اهدا می‌کنند.
کارگاه‌های مختلفی هم در این ایام برای تولید وسایل بهداشتی شروع به کار کرده اند و روزانه چندین هزار ماسک و لباس‌های بیمارستانی تولید می‌کنند و به بیمارستان‌ها می‌فرستند.
ما هم آدرس کارگاهی را پیدا کردیم که در آنجا خواهران و برادران افغانستانی، مشغول تهیه لباس‌های بیمارستانی بودند؛ کارگاه گروه جهادی مهاجران افغانستانی مقیم شهرری.
آنها چند روزی بود که در آنجا دور هم جمع شده بودند. مردان و زنان جوانی که با تعطیلی مشاغل، سختی کار را به خانه ماندن ترجیح دادند و در عوض شیرینی و شوق خدمت به همنوع را چشیدند.
خانواده گروه جهادی مهاجران افغانستانی، با ۴۰ نیروی جوان کاری از صبح زود تا پاسی از شب، حدود ۳۰۰۰ گان تولید و به بیمارستان فیروزآبادی شهرری ارسال می‌کنند.
وقتی با آنها صحبت کردیم، ذوق تلاش برای از بین بردن ویروس کرونا و کمک به همنوع در کلامشان جاری بود. گویی فرقی نمی‌کرد که برای یک خواهر و برادر افغانستانی کار می‌کنند یا ایرانی.
ملیت برایشان فرقی نمی‌کرد. همین که زبان و دینشان یکی بود انگار که ایرانی بودند. برایمان از روز‌هایی گفتند که در کنار برادر‌های ایرانی خود برای آزادی این خاک جنگیدند. روز‌های دفاع مقدس و جنگ تحمیلی. آنها این روز‌ها را نیز جنگی دوباره می‌دانستند؛ جنگ علیه یک بیماری.
این‌ها بخش کوچکی از تلاش مردمی است که برای بازگشت روز‌های خوب و بهاری به وطن دست از کار نمی‌کشند و خستگی برایشان معنا ندارد.؛ مردمی سخاوتمند که تا پای جان ایستاده اند.
انتهای پیام/
