به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، حضرت زینب کبرى (سلام الله علیها) سومین فرزند و دختر بزرگ خانه امام علی (ع) و فاطمه (س) و یکی از شخصیت‌های بی نظیر و مؤثر عالم اسلام است که در روز پنجم جمادى الاولى سال پنجم یا ششم هجرى قمرى (پس از صلح حدیبیه و دو سال بعد از ولادت امام حسین بن على (ع)) در محلّه بنى هاشم شهر مدینه منوّره دیده به جهان گشودند.

پدر عظیم الشأن آن حضرت (س)، اوّلین پیشواى شیعیان حضرت امیرالمؤمنین امام على بن ابیطالب (ع) و مادر گرامیشان حضرت فاطمه زهرا (س) هستند و محیطى که حضرت زینب (س) در آن رشد کرد، مهبط جبرئیل امین و جایگاه وحى سرمدى بود.

نام مبارک آن حضرت (س)؛ " زینب "، کنیه گرامیشان؛ ام الحسن و ام کلثوم، و القاب آن حضرت (س) هم؛ عقیله بنی‌هاشم، عقیلة النبوة، عقلیة القریش، عقیلة الطالبین، عَقیلةُ خِدر الرسالة (خردمند پرده نشینان رسالت)، عقلیة الوحى، عَقیلةُ النِساء، ام المصائب، کَعبةُ الرَزایا (قبله رنج‌ها)، قرینة النَوائِب (همدم و همراه ناگوارى‌ها)، صابرة محتسبة، عارفه، عامله، زاهده، باکیه، بطلة کربلاء، عظیمةٌ بلوا‌ها، صدّیقة الصغرى، عصمة الصغرى، ولیة اللّه العظمى، ناموس الکبرى، مظلومةٌ وحیدة، امنیة الله، آیةٌ مِن آیات الله، محبوبة المصطفى، قرة عین المرتضى، عابدة آل على، نائبةُ الزهراء، سلیلة الزهراء، سِرُّ اَبی‌ها، سُلالةُ الوِلایة، وَلیدةُ الفَصاحة، شَقیقةُ الحَسن، نائبةُ الحسین، شریکة الحسین، شریکة الشهید، کَفیلة السجاد، عالمه غیر معلّمه، فهیمةٌ غیرَ مُفهِّمة، فاضله، کامله، مَلیکةُ الدنیا، عَدیلةُ الخامس مِن اهل الکِساء، ناموسُ رَواقِ العَظمةِ، سیدة العَقائِل (بانوى بانوان خردمند)، رَضیعة ثَدىِ الولایة، بلیغة، فصیحة، المُوثَّقة، شمسةُ قَلادَةِ الجَلالةِ، نَجمةُ سَماءِ النَبالَة، المعصومة الصغرى، رَبَةُ خِدرِ القُدس، قبلة البَرایا، رَضیعَة الوحى، بابُ حِطَةِ الخَطایا، حَفَرَةُ علىٍ و فاطمةٍ، رَبیعَةُ الفضل و ... است.

خواب حضرت زینب (س) و تعبیر رسول خدا (ص)

حضرت زینب کبری (س)، مسیر پرحادثه و دردناکی را که در طول زندگی به عنوان " ام المصائب" در پیش روی دارند، در همان زمان کودکی خود (که ارتحال پیامبر خدا (ص) نزدیک بود) در آینه رؤیا می‌نگرند که نزد پیامبر اکرم (ص) آمده و با زبان کودکانه خویش، این رؤیا را بدین شرح برای جدشان پیامبر اکرم (ص) بازگو می‌کنند؛ «ای رسول خدا! دیشب در خواب دیدم که باد سختی وزید که بر اثر آن دنیا در ظلمت فرو رفت و من از شدت آن باد به این سو و آن سو می‌افتادم؛ تا اینکه به درخت بزرگی پناه بردم، ولی باد آن را ریشه کن کرد و من به زمین افتادم.

دوباره به شاخه دیگری از آن درخت پناه بردم که آن هم دوام نیاورد. برای سومین مرتبه به شاخه دیگری روی آوردم، آن شاخه نیز از شدت باد در هم شکست. در آن هنگام به دو شاخه به هم پیوسته دیگر پناه بردم که ناگاه آن دو شاخه نیز شکست و من از خواب بیدار شدم.»، رسول مکرم اسلام (ص) با شنیدن خواب زینب (س)، بسیار گریستند و حوادثی را که در انتظار ایشان بود، تعبیر فرمودند: تا او که دست پرورده علی (ع) و بزرگ شده دامان زهرا (س) بودند، خود را برای رویارویی با این حوادث مهیا کنند.

رسول گرامی اسلام (ص) چنین فرمودند:
«درختی که اولین بار به آن پناه بردی، جدّ توست که به زودی از دنیا می‌رود؛ و دو شاخه بعد، مادر و پدر تو هستند که آن‌ها هم از دنیا می‌روند و آن دو شاخه به هم پیوسته؛ دو برادرت حسن و حسین هستند که در مصیبت آنان، دنیا تاریک می‌شود.»

رحلت رسول خدا (ص)

چندی نگذشت که گوشه‌ای از خواب زینب (س) با رحلت جانسوز پیامبر اکرم (ص) تعبیر شد؛ بنابراین حضرت زینب (س) حدود ۵ سال در دامان پر مهر جد گرامیشان؛ حضرت خاتم الانبیاء (ص)، تحت تعلیم و تربیت و بهره گیری از مواهب، کمالات و فیوضات آن حضرت (ص) بودند و این مدت زمان، برای شمار آن حضرت (س) در اصحاب پیامبر اسلام (ص) کافی است، لذا کسانی که شرح حال اصحاب حضرت ختمی مرتبت (ص) را نوشته اند، نام حضرت زینب کبری (س) را هم زینت بخش کتاب خویش کرده اند.

شهادت مادر (س)
بعد از رحلت رسول خدا (ص)، فاطمه زهرا (س) نیز با فاصله کوتاه چند ماهه‌ای، مظلومانه به شهادت رسیدند. زینب کبری (س) در کنار مادر بیمار خود که در پی ارتحال جانسوز پدر (ص) و مصیبتهاى وارده پس از آن در بستر بیمارى افتاده و روزهاى آخر عمر شریفشان را مى گذراندند، به پرستارى از ایشان پرداختند و سرانجام نیز شاهد شهادت مظلومانه ایشان و بهترین پناه دوران کودکى خود شدند. پس از شهادت مادر (س)، شب هنگام و مخفیانه، همراه پدرشان على (ع)، برادرانشان حسن (ع) و حسین (ع) و چند تن دیگر از محرمان اهل بیت (ع)، در مراسم خاکسپارى مادر حضور پیدا کردند و پس از آن تلاش مى کردند تا براى دو برادر، مادرى مهربان باشند.

حضرت زینب کبری (س) از آن پس، همواره ظلم و جنایت دشمنان در حق اهل بیت پیامبر (ص) و پدر گرامیشان، امام علی (ع) را نظاره می‌کردند و همه این ناملایمات بر قلب کوچکشان فرود می‌آمد و صبر و پایداری در راه خدا را پیشه خود می‌کردند.

شرط ازدواج حضرت زینب (س)

حضرت زینب کبری (س) به واسطه علاقه فراوانی که به برادرشان امام حسین (ع) داشتند و این که می‌دانستند باید در همه صحنه‌ها و لحظه‌ها در کنار آن امام همام (ع) باشند، در ازدواج با پسر عموی خویش (عبدالله بن جعفر) ـ که پنج سال از ایشان بزرگتر بود ـ شرطی بسیار نیکو مبنی بر اینکه هرگز و در هیچ لحظه‌ای از برادرشان (حضرت امام حسین (ع)) جدا نشوند و هر گاه امام حسین (ع) خواستند به سفر بروند، زینب (س) بتوانند همراه برادرشان بروند و عبدالله از رفتن وی ممانعت نکند، قرار دادند، تا از وظیفه مهم خود باز نمانند.

شهادت پدر (ع)

حضرت زینب سلام الله علی‌ها که در دوران کودکی مادر را از دست داده بودند حالا دوباره شاهد مصیبت سنگین و جانسوز دیگری یعنی از دست دادن پدر بزرگوارشان، امام على (ع) ـ. در سال چهلم هجرى ـ. بودند. پس از این مصیبت، زینب (س) بیش از بیش تنها ماندند و وظیفه ایشان در قبال برادرانشان سنگین‌تر شد.

شهادت برادر بزرگتر

خواب دوران کودکی حضرت زینب یکی پس از دیگری تعبیر می‌شد و این بار نوبت برادر بزرگتر بود. در کنار همه مظلومیت‌های امام حسن مجتبی (ع)، جفای دشمنان در شهادت مظلومانه و جانسوز آن امام همام (ع) در سال ۵۰ هجرى و پس از آن تشییع و دفن غریبانه آن حضرت (ع) در قبرستان بقیع، مصیبت بزرگ دیگری بود که بر قلب بانوی صبر نشست، اما ایشان با همه این مصیبت‌ها، در کنار تنها برادر بازمانده، چون کوهى استوار ایستاده و پذیراى مصیبت هاى بزرگتر شدند.

شهادت برادر کوچکتر و رسالت حضرت زینب (س)

واقعه خونبار کربلا، شهادت امام حسین (ع) و یاران عزیزشان در روز عاشورا و رنج اسارت و غربت اهل بیت عصمت و طهارت (ع) در سال ۶۱ هجری قمری پیش آمد.

نام و حیات مبارک حضرت زینب کبری (س)، با نام مبارک امام حسین (ع)، شهدای کربلا و نهضت عاشورا قرین است.

زینب کبرى (س) در فاجعه خونبار کربلا، ده‌ها تن از بهترین و عزیزترین کسان و فرزندانشان و از جمله برادر عزیزشان، امام حسین (ع) را از دست دادند.

۲ پسر ایشان به نام‌های عون و محمد نیز در حادثه عاشورا در رکاب امام حسین (ع) به فیض شهادت نایل شدند.

در تداوم نهضتی که حضرت فاطمه زهرا (س) در حمایت از امام معصوم زمان خویش (ع) و مقابله با باطل در پیش گرفتند، حضرت زینب (س) نیز در واقعه کربلا (مرحله نخست؛ مرحله مبارزه، جهاد و شهادت)، با ایثار و شجاعت، دوشادوش امام معصوم (ع) حضور داشتند و پس از شهادت امام علیه السلام نیز (مرحله دوم؛ مرحله پیام رسانى و بیدارگرى)، با شجاعت تمام، پیام قیامشان را به جهانیان ابلاغ کردند.

اگر نهضت امام حسین (ع) در همان مرحله نخست، خلاصه مى‌شد و کسى نبود که پیام نهضت آن حضرت (ع) را به گوش مردم آن زمان برساند، ماه‌ها زمان لازم بود تا به طور طبیعى خبر قیام امام (ع) به شهرهاى اطراف برسد. شاهد این مدعى این است که پیش از ورود اهل‌بیت امام (ع) به مدینه، مردم آن شهر هنوز از رویدادهاى کربلا بى خبر بودند.

در این مدت، یزیدیان با آن همه امکانات تبلیغاتى که در اختیار داشتند، به راحتى مى توانستند، وقایع کربلا را در راستاى منافع خود تحریف کنند و به گونه‎‌اى به گوش مردم برسانند که براى حکومت یزید، کمترین ضرر و زیان را داشته باشد. در این صورت تا حد بسیار زیادى از تأثیر قیام امام حسین (ع) در جامعه آن زمان و جوامع آینده مسلمانان کاسته مى شد، و به طور قطع ما امروز شاهد این همه آثار و برکات براى نهضت امام حسین (ع) نبودیم، لذا حضرت زینب کبری (س) به عنوان پیام رسان عاشورای حسینی (ع)، در کنار حضرت امام سجاد (ع)، این مسئولیت خطیر (به ثمر نشستن اهداف قیام کربلا و پیام رسانی تاریخی به گوش بشریت و اسارت) را با رنج و مصایب بسیار و در عین حال افشاگری ظلم و ستم و فساد دشمنان آل الله، به خوبی و در حد اعلای کمال به سرانجام رساندند.

رسالت راستین حضرت زینب کبری (س) به عنوان شیرزن دشت کربلا، زمانی آغاز شد که پس از به شهادت رسیدن حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و ۷۲ تن از یاران ایشان، با ایراد سخنان آتشین به بیدارگری مردم کوفه و ستیز با ستمکاران و یزیدیان پرداختند. پس از واقعه خونبار کربلا، نقش ایشان روند تازه تری پیدا کرد. آن حضرت (س) در این دوران، با حضور در کاروان اسرای کربلا در برابر حکام جور قرار گرفتند و به افشاگری ظلم و ستم وارد بر آل طه (ص) از سوی خاندان امیه پرداختند و در این دوران سخت، با حضور در کاخ برخی حکمرانان جور زمان مانند یزید و ابن زیاد، با تأکید بر حقانیت طریق آل محمد (ص)، بر سخنان و تبلیغات مسموم خاندان امیه درباره بنی هاشم، خط بطلان کشیدند. سرانجام هم اهل بیت امام حسین (ع) را با عزت و احترام به مدینه بازگرداندند.

حضرت زینب (س) در کلام امام سجاد (ع)
هوش، ذکاوت، فصاحت، بلاغت (امام سجاد (ع) در حق ایشان فرمودند: «اَنْتِ بِحَمدِ اللّهِ عالِمَةٌ غَیرَ مُعَلَّمَة وَ فَهِمَةٌ غَیرَ مُفَهَّمَة»؛ «اى عمّه! شما الحمدللّه بانوى دانشمندى هستید که تعلیم ندیده، و بانوى فهمیده اى هستىد که بشرى شما را تفهیم نکرده است.»)، شجاعت، شهامت، زهد، ورع، علم، عفاف، عدالت گستری، ظلم ستیزی، صبر و بردباری و ... از نکات بارز اخلاقی و شخصیتی در وجود باکرامت حضرت زینب کبری (س) است.

در بیان مقام علمی حضرت زینب (س) همین بس که ایشان در زمان اقامت پدر بزرگوارشان امام علی (ع) در کوفه، برای زنان، مجلس تفسیر قرآن برپا می‌کردند و در زمان بیماری امام سجاد (ع)، مردم برای پاسخ سوالات شرعی خود، مرجعی جز حضرت زینب (س) نداشتند.

حضرت زینب (س) که بانویى بزرگوار از دودمان پاک اهل بیت عصمت و طهارت (ع) هستند، دارای کرامات بسیار زیادی هستند.

وفات حضرت زینب (س)
حضرت زینب کبری (س) پس از ۵۶ سال حیات مبارک دنیایی و تحمل آلام، محنت‌ها و مصایب گوناگون و دفاع شجاعانه از حریم مقدس ولایت و امامت، به دلیل قحطی در شهر مدینه [ یا در واقعه حرّه سال ۶۲ هجرى]به همراه همسر گرامیشان عبدالله بن جعفر ـ که در شام (دمشق / سوریه) زمین هایى داشت ـ به آن شهر مسافرت کرده و در ۱۵ رجب سال ۶۲ هجرى قمرى (حدود یک سال و نیم پس از واقعه خونبار و جانسوز عاشورای حسینی (ع)) وفات کردند و بدن مطهر آن بانوى عظیم الشأن (س) در همان‎جا مدفون شد.

روستایی که حضرت زینب کبری (س) در آن مدفون هستند، در گذشته به راویه و اکنون به زینبیه مشهور است. در حال حاضر این روستا به شهر متصل و در ۷ کیلومتری شرق دمشق قدیم به طرف فرودگاه واقع است.

منبع: جماران

انتهای پیام/