حجت السلام مهدی رسولی مفسر قرآن و نهج البلاغه و مبلغ دینی در گفت و گو با خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از مشهد، گفت: دعای هفتم صحیفه سجادیه، دعایی شگفت و تاثیرگزار در روحیه و اراده آدمی است، این دعا می تواند در شدید ترین مصائب، آرامش دهنده  و تسکین درد ها از جمله بلای کرونا باشد.

 

او با اشاره به فراز اول این دعا تصریح کرد: در فراز اول این دعا آمده است: ای کسی که برندگی سختی‌ها، او را نمی‌شکند و‌ ای آن که روی آوردن به سوی آسایش،  را از او تمنا می‌کنیم! فقط به قدرت تو هر دشواری هموار است و تنها سبب ساز، لطف عام تو می‌باشد.

 

این مفسر قرآن و نهج البلاغه گفت: مشکلات، بلا‌ها وعقده‌های روحی انسان، آن چنان پیچیده است که در روان شناسی جدید بعضی آن‌ها را غیر قابل حل و بعضی دیگر حل آن‌ها را بسیار مشکل می‌دانند، ولی خدای متعال گره‌های کوری که به دست هیچ کس باز نمی‌شود را به آسانی باز می‌کند و می‌داند که چگونه باید بندگان مبتلا و گرفتار را به سامان برساند.

رسولی افزود:این جاست که یاس و ناامیدی از انسان، برطرف می‌شود، زیرا با کرم او همه چیز حل می‌شود و کمترین نگرانی در کار نخواهد بود، کلید همه اسرار گره خورده عالم در ارتباط با تدبیر حکیمانه خداوند قرار دارد.

 

این مفسر قرآن با اشاره به عبارت آخر این فراز از دعا، که جالب‌ترین قسمت آن است گفت:در فراز آخر این دعا آمده است، تسببت بلطفک الاسباب؛ یعنی نظام جبری علت و معلولی و نظام اسباب، در سلطه‌ی قدرت تو، ضرورت و جبر پیدا کرده و همه سبب‌ها به تو باز می‌گردد، خدایا تو خودت سبب سازهستی.

 

رسولی افزود: باید به این نکته توجه کرد که، همان طور که خداوند سبب ساز است سبب سوز هم هست به این معنا که مثلا در نظام اسباب، چاقو خاصیت برندگی دارد، اما به لطف و مصلحت الهی وقتی همین چاقو زیر گلوی اسماعیل گذاشته می‌شود خاصیتش را از دست می‌دهد.

او ادامه داد: وقتی بنده به این حد از قدرت خدا می‌اندیشد، یاس و نومیدی، از ریشه خشک می‌شود و هیچ بن بستی در زندگی آنان معنی ندارد.

این مفسر قرآن و نهج البلاغه  با اشاره به حکمت‌های نهفته در فراز سوم گفت: قضا در اصطلاح علم کلام، عبارت از حتمیت نظام موجود عالم است؛ امری است که باید باشد و تخلف ناپذیر است. پس، قضا به معنی حتمیت و قطعی بودن موجودات و جریان‌های گوناگون و روابط بین آن هاست که امورات آن فقط به دست خداوند متعال است و هیچ کس دیگری را در این فعل و انفعالات تکوینی سهمی ندارد.

رسولی افزود: موجودات به محض وجوب مصلحت، در خارج واقع می‌شوند؛ بدون آن که هیچ حاجتی به قول داشته باشند و با نداشتن مصلحت لازم، متحقق نمی‌شوند، بدون این که به نهی و بازدارندگی نیازی وجود داشته باشد، پس در مهمات زندگی جز ازخدا، نباید حاجتی بخواهیم، زیرا خدا، منشا تمامی خرد و کلان هستی است؛ لذا اگر انسان این واقعیت را شناخت، در برطرف شدن نابسامانی‌ها جز به مبدئیت متعالی به کس دیگری متوسل نمی‌شود.

او با اشاره به فراز سوم ادامه داد: در این فراز آمده است، خدایا، گرفتاری‌های وارد شده بر من، سخت مرا به زحمت انداخته و باری که بر دوشم فرود آمده وامانده ام ساخته، و تو با تمام قدرت و تسلط خود آن‌ها را متوجه من ساخته ای؛ و هرگز آنچه را که تو اراده فرمایی، کس را نرسد که مانع آن باشد و هر در را که تو بسته ای، هرگز بازکننده‌ای ندارد و آن دری را که تو باز فرمایی بستن آن در توان کسی نیست و هر چه را تو آسان فرمایی، مشکل نباشد و هر فردی که تو پریشان سازی یاری نخواهد داشت.

این مفسر قرآن و نهج البلاغه در شرح این فراز از دعا گفت: گاهی شدائد و گرفتاری‌ها و حوادث ناگوار، چنان انسان را خسته و ناتوان می‌کنند که تمام توان خود را از دست داده و تحمل کمترین فشار درونی و بیرونی را ندارد، و در مسیر زندگی خود جز تاریکی و یاس و ناامیدی چیزی نمی‌بیند و در‌های نجات را بر خود بسته می‌انگارد.

رسولی افزود: گرفتاری‌های بزرگ، نیز گاهی به جایی می‌رسد که کسانی که به خدا ایمان ندارند و یا توکل مناسبی در آنان نیست، به خودکشی و خاتمه دادن به زندگی می‌کشاند؛ یعنی آنان ترک زندگی را بر خود زندگی ترجیح می‌دهند؛ ولی آنان که به خدای متعال یعنی قدرت حکیمانه برتر و نیروی لایزال غیر متناهی امیدوارند، هرگز سختی‌های زندگی بر آنان غالب نمی‌شود.

 

او در ادامه به نکات پایانی این دعا اشاره و تصریح کرد:  به هر مقدار که حوادث ناگواراز جمله بلای کرونا انسان را احاطه کند، نه تنها امید به یاس تبدیل نمی‌شود، بلکه انسان، قدرت فوق العاده‌ای از ایمان به دست می‌آورند که آن را سپر حوادث قرار می‌دهند. همین نکته است که سبب تقویت ضریب نیرو در افراد با ایمان می‌شود.