به گزارش حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره هود یازدهمین سوره جزء یازدهم و دوازدهم و از سوره‌های مکی قرآن کریم است.

آیه ۱۳ این سوره درباره تحدی قرآن، آیه ۸۶ درباره بقیه الله و آیه ۱۱۴ درباره تبدیل سیئات به حسنات از آیات مشهور و نامدار این سوره است.

سوره هود درباره حضرت هود (ع) پیامبر قوم عاد، قصص انبیاء، مبارزه با فساد و انحراف، حرکت در راه مستقیم حق، اثبات حقانیت وحی و قرآن، اعجاز و تحدی قرآن، مسئله علم خدا و ابتلا و آزمایش انسان در مسیر تکامل و انتخاب احسن سخن می‌گوید.

بر اساس روایات، هر کس سوره هود را قرائت کند،۱۰ برابر تعداد کسانی که به حضرت نوح (ع) ایمان آورده‌اند یا تکذیبش کرده‌اند و نیز به تعداد موافقان و مخالفان حضرت هود (ع)، حضرت صالح (ع)، حضرت شعیب (ع)، حضرت لوط (ع)، حضرت ابراهیم (ع) و حضرت موسی (ع) به او پاداش داده می‌شود و چنین کسی در قیامت سعادتمند خواهد بود.

امام باقر (ع) درباره فضیلت سوره هود می‌فرماید: هر کس این سوره را در هر جمعه قرائت کند در قیامت در زمره پیامبران مبعوث خواهد شد و گناهانش به او شناسانده نخواهد شد.

در تفسیر برهان برای تلاوت این سوره خواصی مانند افزایش نیروی بدنی و برآورده شدن حاجات ذکر شده است.

فایل صوتی تلاوت آیات ۶ تا ۲۸ سوره هود با صدای مهدی فروغی

متن آیاتی از سوره هود همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

 وَ مَا مِن دَابَّةٍ فِی الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّـهِ رِزْقُهَا وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَ مُسْتَوْدَعَهَا ۚ کُلٌّ فِی کِتَابٍ مُّبِینٍ ﴿٦﴾

و هیچ جنبنده‌اى در زمین نیست مگر اینکه روزیش بر عهده خداست و او قرارگاه و محل مُردنش را مى‌داند همه اینها در کتابى روشن ثبت است (۶)

وَ هُوَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ وَ کَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا ۗ وَ لَئِن قُلْتَ إِنَّکُم مَّبْعُوثُونَ مِن بَعْدِ الْمَوْتِ لَیَقُولَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ هَـٰذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِینٌ ﴿٧﴾

و اوست کسى که آسمان‌ها و زمین را در شش هنگام آفرید و عرش او بر آب بود تا شما را بیازماید که کدام‌یک نیکوکارترید! و اگر بگویى: شما پس از مرگ برانگیخته خواهید شد قطعا کسانى که کافر شده‌اند خواهند گفت: این ادعا جز سحرى آشکار نیست (۷)

وَ لَئِنْ أَخَّرْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِلَىٰ أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ لَّیَقُولُنَّ مَا یَحْبِسُهُ ۗ أَلَا یَوْمَ یَأْتِیهِمْ لَیْسَ مَصْرُوفًا عَنْهُمْ وَ حَاقَ بِهِم مَّا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿٨﴾

و اگر عذاب را تا چندگاهى از آنان به تاخیر افکنیم حتما خواهند گفت: چه چیز آن را باز مى‌دارد؟ آگاه باش روزى که عذاب به آنان برسد از ایشان بازگشتنى نیست و آنچه را که مسخره مى‌کردند آنان را فرو خواهد گرفت (۸)

وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَیَئُوسٌ کَفُورٌ ﴿٩﴾

و اگر از جانب خود رحمتى به انسان بچشانیم سپس آن را از وى سلب کنیم قطعا نومید و ناسپاس خواهد بود (۹)

وَ لَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّیِّئَاتُ عَنِّی ۚ إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ ﴿١٠﴾

و اگر پس از محنتى که به او رسیده نعمتى به او بچشانیم حتما خواهد گفت: گرفتاری‌ها از من دور شد! بى‌گمان او شادمان و فخرفروش است (۱۰)

إِلَّا الَّذِینَ صَبَرُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَـٰئِکَ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ کَبِیرٌ ﴿١١﴾

مگر کسانى که شکیبایى ورزیده و کارهاى شایسته کرده‌اند که براى آنان آمرزش و پاداشى بزرگ خواهد بود (۱۱)

فَلَعَلَّکَ تَارِکٌ بَعْضَ مَا یُوحَىٰ إِلَیْکَ وَ ضَائِقٌ بِهِ صَدْرُکَ أَن یَقُولُوا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَیْهِ کَنزٌ أَوْ جَاءَ مَعَهُ مَلَکٌ ۚ إِنَّمَا أَنتَ نَذِیرٌ ۚ وَ اللَّـهُ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ وَکِیلٌ ﴿١٢﴾

و مبادا تو برخى از آنچه را که به سویت وحى مى‌شود ترک گویى و سینه‌ات بدان تنگ گردد که مى‌گویند: چرا گنجى بر او فرو فرستاده نشده یا فرشته‌اى با او نیامده است؟ تو فقط هشداردهنده‌اى و خدا بر هر چیزى نگهبان است (۱۲)

أَمْ یَقُولُونَ افْتَرَاهُ ۖ قُلْ فَأْتُوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِّثْلِهِ مُفْتَرَیَاتٍ وَ ادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُم مِّن دُونِ اللَّـهِ إِن کُنتُمْ صَادِقِینَ ﴿١٣﴾

یا مى‌گویند: این قرآن را به دروغ ساخته است بگو: اگر راست مى‌گویید ده سوره برساخته‌شده مانند آن بیاورید و غیر از خدا هر که را مى‌توانید فرا خوانید (۱۳)

فَإِلَّمْ یَسْتَجِیبُوا لَکُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّمَا أُنزِلَ بِعِلْمِ اللَّـهِ وَ أَن لَّا إِلَـٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ فَهَلْ أَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿١٤﴾

پس اگر شما را اجابت نکردند بدانید که آنچه نازل شده است به علم خداست و اینکه معبودى جز او نیست پس آیا شما گردن مى‌نهید؟ (۱۴)

مَن کَانَ یُرِیدُ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا وَزِینَتَهَا نُوَفِّ إِلَیْهِمْ أَعْمَالَهُمْ فِیهَا وَ هُمْ فِیهَا لَا یُبْخَسُونَ ﴿١٥﴾

کسانى که زندگى دنیا و زیور آن را بخواهند جزاى کارهایشان را در آنجا به طور کامل به آنان مى‌دهیم و به آنان در آنجا کم داده نخواهد شد (۱۵)

أُولَـٰئِکَ الَّذِینَ لَیْسَ لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ إِلَّا النَّارُ ۖ وَ حَبِطَ مَا صَنَعُوا فِیهَا وَ بَاطِلٌ مَّا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿١٦﴾

اینان کسانى هستند که در آخرت جز آتش برایشان نخواهد بود و آنچه در آنجا کرده‌اند به هدر رفته و آنچه انجام مى‌داده‌اند باطل گردیده است (۱۶)

أَفَمَن کَانَ عَلَىٰ بَیِّنَةٍ مِّن رَّبِّهِ وَ یَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِّنْهُ وَ مِن قَبْلِهِ کِتَابُ مُوسَىٰ إِمَامًا وَ رَحْمَةً ۚ أُولَـٰئِکَ یُؤْمِنُونَ بِهِ ۚ وَ مَن یَکْفُرْ بِهِ مِنَ الْأَحْزَابِ فَالنَّارُ مَوْعِدُهُ ۚ فَلَا تَکُ فِی مِرْیَةٍ مِّنْهُ ۚ إِنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّکَ وَلَـٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿١٧﴾

آیا کسى که از جانب پروردگارش بر حجتى روشن است و شاهدى از خویشان او پیرو آن است و پیش از وى نیز کتاب موسى راهبر و مایه رحمت بوده است دروغ مى‌بافد؟ آنان که در جستجوى حقیقت‌اند به آن مى‌گروند و هر کس از گروه‌هاى مخالف به آن کفر ورزد آتش وعده‌گاه اوست پس در آن تردید مکن که آن حق است و از جانب پروردگارت آمده است ولى بیشتر مردم باور نمى‌کنند(۱۷)

وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَىٰ عَلَى اللَّـهِ کَذِبًا ۚ أُولَـٰئِکَ یُعْرَضُونَ عَلَىٰ رَبِّهِمْ وَ یَقُولُ الْأَشْهَادُ هَـٰؤُلَاءِ الَّذِینَ کَذَبُوا عَلَىٰ رَبِّهِمْ ۚ أَلَا لَعْنَةُ اللَّـهِ عَلَى الظَّالِمِینَ ﴿١٨﴾

و چه کسى ستمکارتر از آن کس است که بر خدا دروغ بندد؟ آنان بر پروردگارشان دروغ عرضه مى‌شوند و گواهان خواهند گفت: اینان بودند که بر پروردگارشان دروغ بستند هان! لعنت خدا بر ستمگران باد (۱۸)

الَّذِینَ یَصُدُّونَ عَن سَبِیلِ اللَّـهِ وَ یَبْغُونَهَا عِوَجًا وَ هُم بِالْآخِرَةِ هُمْ کَافِرُونَ ﴿١٩﴾

همانان که مردم را از راه خدا باز مى‌دارند و آن را کج مى‌شمارند و خود آخرت را باور ندارند (۱۹)

أُولَـٰئِکَ لَمْ یَکُونُوا مُعْجِزِینَ فِی الْأَرْضِ وَ مَا کَانَ لَهُم مِّن دُونِ اللَّـهِ مِنْ أَوْلِیَاءَ ۘ یُضَاعَفُ لَهُمُ الْعَذَابُ ۚ مَا کَانُوا یَسْتَطِیعُونَ السَّمْعَ وَ مَا کَانُوا یُبْصِرُونَ ﴿٢٠﴾

آنان در زمین درمانده‌کنندگان خدا نیستند و جز خدا دوستانى براى آنان نیست عذاب براى آنان دو چندان مى‌شود آنان توان شنیدن حق را نداشتند و حق را نمى‌دیدند (۲۰)

أُولَـٰئِکَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَ ضَلَّ عَنْهُم مَّا کَانُوا یَفْتَرُونَ ﴿٢١﴾

اینانند که به خویشتن زیان زده و آنچه را به دروغ برساخته بودند از دست داده‌اند (۲۱)

لَا جَرَمَ أَنَّهُمْ فِی الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ ﴿٢٢﴾

شک نیست که آنان در آخرت زیانکارترند (۲۲)

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَ أَخْبَتُوا إِلَىٰ رَبِّهِمْ أُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ ۖ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿٢٣﴾

بى‌گمان کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده و با فروتنى به سوى پروردگارشان آرام یافتند آنان اهل بهشتند و در آن جاودانه خواهند بود (۲۳)

مَثَلُ الْفَرِیقَیْنِ کَالْأَعْمَىٰ وَ الْأَصَمِّ وَ الْبَصِیرِ وَ السَّمِیعِ ۚ هَلْ یَسْتَوِیَانِ مَثَلًا ۚ أَفَلَا تَذَکَّرُونَ ﴿٢٤﴾

مثل این دو گروه  چون نابینا و کر در مقایسه با بینا و شنواست آیا در مثل یکسانند؟ پس آیا پند نمى‌گیرید؟ (۲۴)

وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِ إِنِّی لَکُمْ نَذِیرٌ مُّبِینٌ ﴿٢٥﴾

و به راستى نوح را به سوى قومش فرستادیم گفت:من براى شما هشداردهنده‌اى آشکارم (۲۵)

أَن لَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّـهَ ۖ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ أَلِیمٍ ﴿٢٦﴾

که جز خدا را نپرستید زیرا من از عذاب روزى سهمگین بر شما بیمناکم (۲۶)

فَقَالَ الْمَلَأُ الَّذِینَ کَفَرُوا مِن قَوْمِهِ مَا نَرَاکَ إِلَّا بَشَرًا مِّثْلَنَا وَ مَا نَرَاکَ اتَّبَعَکَ إِلَّا الَّذِینَ هُمْ أَرَاذِلُنَا بَادِیَ الرَّأْیِ وَ مَا نَرَىٰ لَکُمْ عَلَیْنَا مِن فَضْلٍ بَلْ نَظُنُّکُمْ کَاذِبِینَ ﴿٢٧﴾

پس سران قومش که کافر بودند گفتند: ما تو را جز بشرى مثل خود نمى‌بینیم و جز جماعتى از فرومایگانِ ما آن هم نسنجیده نمى‌بینیم کسى تو را پیروى کرده باشد و شما را بر ما امتیازى نیست بلکه شما را دروغگو مى‌دانیم (۲۷)

قَالَ یَا قَوْمِ أَرَأَیْتُمْ إِن کُنتُ عَلَىٰ بَیِّنَةٍ مِّن رَّبِّی  وَ آتَانِی رَحْمَةً مِّنْ عِندِهِ فَعُمِّیَتْ عَلَیْکُمْ أَنُلْزِمُکُمُوهَا وَ أَنتُمْ لَهَا کَارِهُونَ ﴿٢٨﴾

گفت: اى قوم من به من بگویید اگر از طرف پروردگارم حجتى روشن داشته باشم و مرا از نزد خود رحمتى بخشیده باشد که بر شما پوشیده است آیا ما باید شما را در حالى که بدان اکراه دارید به آن وادار کنیم؟» (۲۸)

انتهای پیام/