دانستنی‌های حقوقی؛
حضانت فرزند بعد از فوت پدر
یک کارشناس رسمی دادگستری گفت: حضانت فرزندانی که پدرشان فوت شده با مادر آن‌ها است؛ مگر آنکه دادگاه اعطای حضانت به مادر را خلاف مصلحت فرزند تشخیص دهد.
علی اکبر آقایاری مدرس دانشگاه و کارشناس رسمی دادگستری در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار گروه استان‌های باشگاه خبرنگاران جوان از اصفهان، گفت: حضانت کلمه‌ای عربی و در لغت به معنای پروردن است؛ حضانت در اصطلاح عبارت است از نگهداری مادی و معنوی طفل توسط کسانی که قانون مقرر داشته و به طور خلاصه، به معنای حق یا تکلیف در نگهداری و سرپرستی کودک است.
او ادامه داد: تا زمانی که پدر و مادر هر دو زنده باشند و زندگی مشترک نیز داشته باشند هر دو موظف به نگهداری و سرپرستی فرزند یا فرزندان خود هستند.
این کارشناس رسمی دادگستری بیان کرد: در صورت فوت پدر یا مادر، حضانت کودک (صغیر یا محجور) با پدر و یا مادری که زنده است خواهد بود؛ هرچند متوفی پدر طفل بوده و برای او قیم معین کرده باشد. مثلاً با فوت پدر، حضانت طفل با مادر است؛ نه پدربزرگ طفل.
آقایاری افزود: حضانت فرزندانی که پدرشان فوت شده با مادر آن‌ها است؛ مگر آنکه دادگاه به تقاضای، ولی قهری یا دادسـتان، اعطای حضانت به مادر را خلاف مصلحت فرزند تشخیص دهد.
او اظهار کرد: در صورتی‌که پدر و مادر هر دو فوت کرده باشند، حضانت با جد پدری و پس از آن با سایر خویشاوندان طفل بر مبنای ترتیبات ارث است.
این کارشناس رسمی دادگستری در خصوص حضانت طفل پس از طلاق گفت: بعد از طلاق زوجین از یکدیگر اولویت نگهداری از فرزندان تا سن ۷ سالگی دختر و پسر بر عهده مادر خواهد بود. پس از سن ۷ سالگی فرزندان حضانت آن‌ها به عهده پدر خواهد بود. در صورتی که والدین بر سر حضانت فرزندان با یکدیگر با مشکل مواجه شوند، دادگاه در مورد شرایط حضانت فرزند به صورت قانونی تصمیم خواهد گرفت.
آقایاری عنوان کرد: در صورتی که پدر به (اعتیاد و…) دچار باشد، شرایط حضانت فرزند بعد از سن ۷ سالگی نیز به مادر واگذار خواهد شد و این حضانت تا زمان به بلوغ رسیدن فرزندان ادامه می‌یابد. پس از به بلوغ رسیدن ،فرزند خودش می‌تواند مادر و یا پدر را برای ادامه زندگی انتخاب کند، البته پدر موظف است در تمامی مدتی که فرزندان تحت حضانت مادرهستند، هزینه‌ها و مخارج مرتبط را تامین کند.
او با اشاره به ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی که در سال ۱۳۷۶ اصلاح شده است، در خصوص سلب حضانت فرزند بیان کرد: هرگاه در اثرعدم مواظبت یا انحطاط اخلاقی پدر یا مادری که طفل تحت حضانت اوست، صحت جسمانی و یا تربیت اخلاقی طفل در معرض خطر باشد، محکمه می‌تواند به تقاضای اقربای طفل یا به تقاضای قیم او یا به تقاضای رئیس حوزه قضایی، هر تصمیمی را که برای حضانت طفل مقتضی بداند، اتخاذ کند که به موجب این ماده، دادگاه می‌تواند تحت شرایط مذکور، حضانت طفل را از پدر یا مادری که حضانت را بر عهده دارد سلب کند.
او ادامه داد: تا زمانی که پدر و مادر هر دو زنده باشند و زندگی مشترک نیز داشته باشند هر دو موظف به نگهداری و سرپرستی فرزند یا فرزندان خود هستند.
این کارشناس رسمی دادگستری بیان کرد: در صورت فوت پدر یا مادر، حضانت کودک (صغیر یا محجور) با پدر و یا مادری که زنده است خواهد بود؛ هرچند متوفی پدر طفل بوده و برای او قیم معین کرده باشد. مثلاً با فوت پدر، حضانت طفل با مادر است؛ نه پدربزرگ طفل.
آقایاری افزود: حضانت فرزندانی که پدرشان فوت شده با مادر آن‌ها است؛ مگر آنکه دادگاه به تقاضای، ولی قهری یا دادسـتان، اعطای حضانت به مادر را خلاف مصلحت فرزند تشخیص دهد.
او اظهار کرد: در صورتی‌که پدر و مادر هر دو فوت کرده باشند، حضانت با جد پدری و پس از آن با سایر خویشاوندان طفل بر مبنای ترتیبات ارث است.
این کارشناس رسمی دادگستری در خصوص حضانت طفل پس از طلاق گفت: بعد از طلاق زوجین از یکدیگر اولویت نگهداری از فرزندان تا سن ۷ سالگی دختر و پسر بر عهده مادر خواهد بود. پس از سن ۷ سالگی فرزندان حضانت آن‌ها به عهده پدر خواهد بود. در صورتی که والدین بر سر حضانت فرزندان با یکدیگر با مشکل مواجه شوند، دادگاه در مورد شرایط حضانت فرزند به صورت قانونی تصمیم خواهد گرفت.
آقایاری عنوان کرد: در صورتی که پدر به (اعتیاد و…) دچار باشد، شرایط حضانت فرزند بعد از سن ۷ سالگی نیز به مادر واگذار خواهد شد و این حضانت تا زمان به بلوغ رسیدن فرزندان ادامه می‌یابد. پس از به بلوغ رسیدن ،فرزند خودش می‌تواند مادر و یا پدر را برای ادامه زندگی انتخاب کند، البته پدر موظف است در تمامی مدتی که فرزندان تحت حضانت مادرهستند، هزینه‌ها و مخارج مرتبط را تامین کند.
او با اشاره به ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی که در سال ۱۳۷۶ اصلاح شده است، در خصوص سلب حضانت فرزند بیان کرد: هرگاه در اثرعدم مواظبت یا انحطاط اخلاقی پدر یا مادری که طفل تحت حضانت اوست، صحت جسمانی و یا تربیت اخلاقی طفل در معرض خطر باشد، محکمه می‌تواند به تقاضای اقربای طفل یا به تقاضای قیم او یا به تقاضای رئیس حوزه قضایی، هر تصمیمی را که برای حضانت طفل مقتضی بداند، اتخاذ کند که به موجب این ماده، دادگاه می‌تواند تحت شرایط مذکور، حضانت طفل را از پدر یا مادری که حضانت را بر عهده دارد سلب کند.
انتهای پیام/ش
