به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، نود و نه درصد از کل یخچال‌های آب شیرین کره زمین در گرینلند و آنتارکتیکا یا همان قاره قطب جنوب واقع شده که هر ساله مقداری از آن‌ها ذوب و وارد اقیانوس‌ها می‌شود. در حالت عادی صد‌ها تا هزاران سال طول می‌کشد تا همه‌ی این یخچال‌های طبیعی آب شوند. اما اگر اتفاقی بیفتد که یک شبه کل یخچال‌ها آب شوند چه؟ این سؤالی است که در ادامه به آن پاسخ خواهیم داد.

وقتی در خواب هستیم، سطح آب دریا‌ها ۶۶ متر بالا می‌آیند. شهر‌های ساحلی مثل لندن، نیویورک و شانگ‌های درون یک سیل عظیم آخرالزمانی غرق می‌شوند و این اتفاق باعث آواره شدن ۴۰ درصد از جمعیت دنیا می‌شود. در حالی که تمامی این اتفاقات ناگوار یکی پس از دیگری بر روی زمین رخ می‌دهد، در زیر زمین هم اتفاقی تقریباً به همان اندازه هولناک در حال وقوع است. همه‌ی آب‌های شوری که بالا آمده اند به ذخایر آب زیرزمینی سرزمین‌های ما نفوذ می‌کنند و از آنجا به سفره‌های زیر زمینی مجاور راه پیدا می‌کنند. آب شرب ما و همینطور آب مورد نیاز سیستم‌های آبیاری و سیستم‌های خنک کننده‌ی نیروگاه‌های برق همگی از همین سفره‌های زیرزمینی تأمین می‌شود. نابودی سفره‌های زیرزمینی یک فاجعه‌ی تمام عیار است.

علاوه بر این، یخچال‌های گرینلند و آنتارکتیکا از آب شیرین ساخته شده اند، بنابراین با ذوب شدن آن ها، نزدیک به ۶۹ درصد از منبع آب شیرین کره زمین مستقیماً وارد اقیانوس‌ها می‌شود. این مسأله جریان‌های اقیانوسی و الگو‌های آب و هوایی را برهم می‌زند. مثلاً گلف استریم را در نظر بگیرید، جریان اقیانوسی قوی‌ای که هوای گرم را به شمال اروپا می‌آورد و برای اینکه بتواند به وظیفه اش عمل کند به آب غلیظ و شوری که از سمت قطب شمال می‌آید نیاز دارد. اما سیل آب‌های شیرین می‌تواند این جریان اقیانوسی را رقیق و تضعیف یا حتی به کلی متوقف کند. بدون آن هوای گرم، دمای هوا در شمال اروپا افت می‌کند و به گفته‌ی برخی کارشناسان، شاهد نسخه‌ی کوچک شده‌ای از عصر یخنبدان در اروپا خواهیم بود.

اما کار به همین جا ختم نمی‌شود. سؤال اینجا است که چه بر سر آن یک درصد یخچال آب شیرین خارج گرینلند و آنتارکتیکا می‌آید. بخشی از این یک درصد را یخچال‌های داخل کشور‌ها تشکیل می‌دهد. یخچال‌های طبیعی هیمالیا به ویژه بیشترین خطر را ایجاد می‌کنند که علت آن مواد شیمیایی سمی‌ای است که درون این یخچال‌ها وجود دارند. ددت (DDT / Dichlorodiphenyltrichloroethane) معروف‌ترین عامل شیمیایی دفع آفات، یکی از همین مواد شیمایی است. دانشمندان پی برده اند یخچال‌های طبیعی‌ای مانند هیمالیا می‌توانند چنین مواد شیمیایی‌ای را دهه‌ها درون خود نگه دارند. اما با ذوب شدن آن ها، مواد شیمیایی از این یخچال‌های طبیعی وارد رودخانه ها، دریاچه‌ها و ذخایر زیرزمینی آب می‌شوند و همه را سمی می‌کنند.

بقیه‌ی آن یک درصد در زیر زمین، عمدتاً در توندرا‌های قطب شمال واقع شده و به آن خاک منجمد یا پرمافراست گفته می‌شود. پرمافراست یک ماده‌ی آلی است که بیشتر از ۲ سال درون زمین منجمد بوده. یکی از اولین مشکلات ذوب شدن پرمافراست، مسمویت جیوه است. طبق تخمین ها، ۱۵ میلیون گالون (یک گالون معادل ۳/۷۸۵۴ لیتر است) جیوه درون لایه‌ی پرمافراست قطب شمال انباشته شده. این میزان تقریباً معادل کل جیوه‌ای است که در باقی نقاط کره زمین وجود دارد. علاوه بر این، ماده‌ی آلی درون پرمافراست، غذای بسیار لذیذی برای میکروارگانیسم‌ها به شمار می‌رود. بعد از هضم کامل این ماده، از بدن آن‌ها کربن دی اکسید و متان منتشر می‌شود، دو گازی که از پرقدرت‌ترین گاز‌های گلخانه‌ای دنیا به شمار می‌روند. طبق تخمین‌های دانشمندان این مسأله می‌تواند میزان فعلی گاز‌های گلخانه‌ای موجود در جو زمین را دو برابر کند و باعث شود دمای جهانی نسبت به حالا ۳/۵ درجه بیشتر شود.

شاید این افزایش دما زیاد به نظر نرسد، اما همین افزایش به ظاهر اندک باعث از بین رفتن همان عصر یخبندان کوچک اروپا و حتی رود‌ها و دریاچه‌های سرتاسر دنیا می‌شود. همه‌ی آن‌ها به خاطر بالا رفتن دما تبخیر می‌شوند و قحطی‌های گسترده و آب و هوایی شبه بیابانی به وجود می‌آید. همه‌ی آن بخار آب اضافی درون جو زمین باعث به وجود آمدن طوفان‌ها و سیل‌های بیشتر و قوی‌تر می‌شود؛ بنابراین خط ساحلی کشور‌ها دیگر قابل سکونت نخواهد بود و شاهد مهاجرت‌های گسترده‌ی مردم به مناطق دور از خطوط ساحلی خواهیم بود.

شاید با خود فکر کنید که هرگز این اتفاق نخواهد افتاد، اما طبق تخمین‌های دانشمندان، اگر اقدامی نکنیم و دمای جهانی فقط یک درجه‌ی سانتیگراد بیشتر شود، تغییرات آب و هوایی آثاری برجای خواهد گذاشت که دیگر کاری در قبال آن‌ها از دست مان برنخواهد آمد؛ بنابراین اگر به فکر نباشیم و دست به کار نشویم، دنیا شاهد تمام اتفاقات ناگواری خواهد بود که از آن صحبت کردیم.

منبع: روزیاتو

انتهای پیام/