به گزارش خبرنگار اقتصاد و انرژی گروه اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان، سدهای لاستیک، از جمله سدهای تازه واردی محسوب می شوند که چند سالی است پا به عرصه فعالیت گذاشته اند که مزایا و معایبی را به نام خود به ثبت رسانیده اند.
سدهای لاستیک، سدهای تازه واردی هستند که اغلب بر روی رودخانههای فصلی زده میشود. این سدها از جنس لاستیک بوده که در زمان مورد نیاز این سدها را از باد پر میکنند و این عمل باد کردن حجم سد را بالا میبرد و سد مانع عبور آب میگردد.
از این نوع سد که کوتاه نیز است در شمال کشور خودمان نیز وجود دارد.
این مطلب را از دست ندهید: برای تأمین آب شرب چارهای جز موافقت با ساخت سد لاسک نداشتیم
ایده استفاده از سدهای لاستیکی اولین بار در سال ۱۹۵۰ توسط «ایمبرسون» مطرح شد. در سال ۱۹۶۵ اولین سد لاستیکی بادی در ژاپن برای ذخیره سازی آب به بهره برداری رسید. هم اکنون در حدود ۱۰۰ سد لاستیکی در آمریکای شمالی، بیش از ۱۰۰۰ سد لاستیکی در ژاپن و خاور دور، و در مجموع ۲۶۰۰ سد در نقاط مختلف جهان به طور موفقیت آمیز در دست بهره برداری هستند.
این کار توسط دستگاههای الکترونیکی در اتاق کنترل و به طور خودکار انجام میگیرد. پایی آمدن رقوم سطح آب از یک سطح مشخص به معنای پایان سیلاب است، که در این صورت دستگاه الکترونیکی کنترل، دستور افراشتن سد را اعلام میدارد که با این اعلام کمپرسور هوا به کار افتاده و سد را باد میکند.
از آن جا که سکوی بتنی محل استقرار سد لاستیکی، در کف رودخانه و هم تراز با بستر آن کار گذاشته میشود، در هنگام خواباندن سد، شرایط رودخانه مانند شرایط قبل از احداث سد لاستیکی است.
این ویژگی باعث میشود که پشت سدهای لاستیکی را رسوب پر نکند، زیرا در هنگام وقوع سیل که بیشترین بار رسوب گذاری رودخانه است، سد به صورت اتوماتیک به حالت خوابیده در میآید و رودخانه شرایط طبیعی پیدا میکند.
از جمله مزایای اقتصادی این سدها نسبت به موارد جایگزین شده عبارتند از:
سدهای لاستیکی از یک تیوپ هوا که به یک بستر متصل میشود تشکیل شده است، انواع قدیم سدهای لاستیکی FABRI DAM نامیده میشد که به در آنها مخلوط آب و هوا برای متورم کردن تیوپ استفاده میشد، در حال حاضر از سدهایی به نام INFLATABLE DAM استفاده میگردد یعنی سدهایی که قابل باد شدن هستند.
ببینید: لحظه شکسته شدن یک سد ۹۱ ساله در آمریکا
ساختمان سدهای لاستیکی را میتوان متشکل از سه بخش دانست:
ترکیبی از لاستیک و الیاف تقویت کننده به صورت ورق بدنه سدهای لاستیکی را تشکیل می دهند.
ورقههای لاستیکی در طولهای مورد نیاز به عرض ۱ متر الی ۲ متر تولید میگردد که از اتصال آنها به یکدیگر به صورت عرضی بدنه سد به صورت یکپارچه تولید میشود.
برای حفاظت بدنه در برابر عوامل جوی و همچنین اجسام معلق در آب از مواد مختلفی برای مقاومکردن بدنه استفاده میشود از جمله کلروپرن (CR) و اتیلن پروپیلن مونومد (EPDM) که هر دو ماده مقاومت بالایی در برابر عوامل جوی و تغییرات گسترده درجه حرارت محیط دارند که این نوع مواد از فیبرهای سخت که تحت فشار و حرارت زیاد قرار میگیرند تشکیل میگردد.
بستر سد عموماً در کف به صورت سطح و در دو طرف به صورت شیب دار ساخته میشود.
لولههایی که در پر وخالی کردن آب یا هوا به کار میروند عمدتاً در بستر کار گذاشته میشوند.
بدنه لاستیکی سد به وسیله لوله و میله در محل نگه داشته و توسط پیچ مهار، نصب میگردد. با تزریق رزین پلیاستر در محل، این قسمت سخت و محکم میشود. بخش بیرونی پیچهای مهار پس از عبور از سوراخهای تعبیه شده در بدنه سد لاستیکی توسط مهره و واشر به بستر محکم میگردد. ارتفاع این پیچ و مهرهها پس از بستن سد لاستیکی بایستی پایینتر از سطح کف بستر رودخانه باشد تا از تجمع گل و لای هنگامی که سد خالی است جلوگیری به عمل آید.
ببینید: احیای زمینهای کشاورزی با سدهای دوستدار محیط زیست
نصب بدنه سد به بستر به دو روش سیستم مهاریک ردیفی و سیستم مهار دو ردیفی صورت میگیرد. مزیت سیستم مهار دو ردیفی این است که هر چه فاصله دو ردیف بیشتر باشد تأثیر تغییرات ارتفاع سد با نوسانات سطح آب به حداقل میرسد.
ابعاد یک اتاق کنترل استاندارد در حدود ۱۰ مترمربع است، اتاق کنترل شامل یک قاب کنترل و یک کمپرسور هوا است.
دلایل انتخاب هوا به جای آب برای متورم کردن سدهای لاستیکی:
اصولاً در سدهای مخزنی با افزایش هر متر ارتفاع سد، حجم قابلتوجهی و حتی گاهی در حدود -۲۰۰، ۵۰۰ میلیون مترمکعب آب ذخیره، قابل استحصال خواهد بود.
این مطلب را از دست ندهید: غرق شدن دو نفر در سد آوج + عکس
بهطورکلی شایسته است، برای بررسی امکان افزایش ارتفاع سدها در چهارچوب مسائل زیر مطالعاتی انجام داد:
انتهای پیام/