به گزارش خبرنگارحوزه دریچه فناوری گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، هواپیمای جنگی لاکهید پی-۳ اورایـِن از جمله از هواپیمای جنگی محسوب می‌شود که توسط نیروی دریایی بسیاری از کشور‌های دنیا مورد استفاده است. لاکهید پی-۳ اورایـِن (Lockheed P-3 Orion) یک هواپیمای گشتی دریایی است که توسط شرکت لاکهید آمریکا ساخته شده، از سال ۱۹۶۲ تاکنون از این هواپیما به عنوان گشت دریایی، هواپیمای اکتشافی، هواپیمای جنگی ضد کشتی، و هواپیمای جنگی ضد زیردریایی استفاده می‌شود.

به جرات می‌توان گفت، این هواپیما از موفق‌ترین هواپیما‌های نسل خود و از معدود هواپیما‌های جنگی محسوب می‌شود که در کشور سازنده خود پنجاه سال سابقه فعالیت مستمر داشته‌ است. حدود ۱۳۰ فروند از این هواپیما در سال ۲۰۱۰  در نیروی دریایی آمریکا فعال بوده و تعدادی نیز در انبار ذخیره شده و بر اساس برنامه نیروی دریایی در نهایت این هواپیما‌ها با بوئینگ پی ۸ پوسایدن جایگزین خواهند شد.

نخستین نمونه هواپیمای لاکهید پی-۳ اورایـِن

اولین نمونه که با کد YP-۳A مشخص شده بود، در ۱۹ آگوست ۱۹۵۸، نخستین پرواز خود را با موفقیت به انجام رساند. این نمونه آزمایشی دارای تغییرات فراوانی در بدنه، بال‌ها، دم، دماغه، افزوده شدن جایگاه‌های حمل تسلیحات نسبت به هواپیمای ال-۱۸۸ الکترا بود.  اولین نمونه تولید شده با نام P۳V-۱ در آوریل ۱۹۶۱،به گردان هشتم گشت دریایی و گردان چهل و چهارم گشت دریایی واقع در مریلند تحویل داده شده و در آگوست ۱۹۶۲، عملیاتی شد.

جالب است بدانید؛ رنگ تمامی هواپیما‌های تولید شده در ابتدا ترکیبی از آبی و سفید براق بود، اما در اواسط دهه ۱۹۶۰ تا اوایل دهه ۱۹۹۰ این رنگ به خاکستری و سفید براق و در آخر به خاکستری یکدست تغییر یافت و این تغییرات اثری بر روی نوشته بزرگ حک شده بر روی دم که نشان از یگان خدمتی هواپیما دارد، نداشت. سه فروند هواپیمای L-۱۸۸ در بین فوریه ۱۹۵۹ تا مارس ۱۹۶۰، سقوط کرد و بلافاصله از خلبانان این هواپیما‌ها خواسته شد که سرعت خود را در حالت عادی نگه داشته و از حداکثر‌های تعیین شده عبور نکنند.

پس از بررسی این حوادث و یافتن دلیل آن، شرکت لاکهید مارتین هواپیما‌های L-۱۸۸ و P-۳ اوریون را شامل یک سری اصلاحات و تقویت‌ها در بال‌ها و بدنه دانست و با هزینه خود آن‌ها را انجام داد، اما با ورود هواپیما‌های مسافربری موتور جت، هواپیما‌های توربوپراپ جایگزین جت‌ها شده و بازار غیر نظامی خود را از دست دادند.

مصرف سوخت پایین لاکهید پی-۳ اورایـِن حتی تا ۵۰ سال پس از تولید!

اما این هواپیما تا ۵۰ سال پس از آغاز تولید نیز به دلیل استفاده از موتور‌های توربوپراپ که مصرف سوخت کمتری داشتند، در خدمت ارتش‌های جهان باقی ماند. در سال ۲۰۰۸، شرکت لاکهید مارتین خط تولید جدید این هواپیما را که هواپیمای اوریون را با قطعات و طراحی جدید تولید می‌کرد، بازگشایی کرد.

نیروی دریایی آمریکا در سال ۱۹۹۰،  تلاش کرد تا با نصب موتور‌های توربوفن هواپیمای بوئینگ ۷۵۷ بر روی یک P-۳ اوریون آن را بهینه سازی کرده و با نام P-۷ وارد خدمت کند؛ مدتی بعد این پروژه لغو شد. در پروژه دیگری، شرکت لاکهید مارتین پیشنهاد ساخت نمونه‌ای پیشرفته از اوریون را با نام «شکارچی پیشرفته» ارائه کرد که در مقابل هواپیمای P-۸ پوسایدون شکست خورد.

تعداد ۷۳۴ فروند هواپیمای P-۳  تا سال ۲۰۱۲ و در مدتی حدود ۵۰ سال تولید شده که از این نظر، اوریون با هواپیمایی مثل B-۵۲ استراتوسفر قابل مقایسه است و قرار بود تا در سال ۲۰۱۳، روند جایگزینی هواپیمای گشت و نظارت دریایی پیشرفته P-۸A با هواپیمای اوریون آغاز شود. این هواپیما می‌تواند در مخازن داخلی و آویزگاه‌های خارجی خود به میزان ۲ هزار پوند انواع تسلیحات مانند اژدر، بمب‌های غیر هدایت شونده، موشک‌های ضد کشتی، بمب تاکتیکی هسته‌ای B۵۷ و راکت انداز‌های غیر هدایت شونده را حمل کند.

همچنین امکان حمل مین‌های دریایی مارک ۲۵، مارک ۳۹، مارک ۵۵، مارک ۵۶، مارک ۶۰ و مارک ۶۵ نیز به منظور استفاده در ماموریت‌هایی همچون بستن تنگه‌ها، آبراه‌ها و ناتوان سازی نیروی دریایی دشمن وجود دارد. هواپیمای P-۳ توانایی حمل موشک‌های ضد کشتی AGM-۸۴ هارپون را داشته و علاوه بر آن به چند سنسور تصویرساز حرارتی و CCD مجهز شده‌اند. در جنگ یوگسلاوی، نیروی دریایی آمریکا هواپیما‌های P-۳C اوریون خود را که به موشک‌های AGM-۸۴ هارپون مسلح بودند، به منطقه نبرد اعزام کرد.

بیشتر بخوانید:  تاریخچه ماشین ظرفشویی + نکات مهمی که در زمان خرید ماشین ظرفشویی باید به آن دقت کرد

شرکت بوئینگ در فوریه ۲۰۰۴، ۵۹ فروند از هواپیمای P-۳C نیروی دریایی آمریکا را اصلاح و قابلیت حمل موشک پیشرفته و نیرومند AGM-۸۴ SLAM-ER را به آن‌ها افزود.

سیستم‌های ضد زیردریایی لاکهید پی-۳ اورایـِن

سیستم‌های ضد زیردریایی این هواپیما شامل سیستم گیرنده AN/ARR-۷۸ ساخت هازتلاین، سیستم ضبط و تحلیل فرکانس‌های AQA-۷ و سیستم ضبط نوار سونار AQH-۴ می‌شود. همچنین حسگر‌های این هواپیما شامل یک آشکار ساز امواج مغناطیسی ASQ-۸۱ و سامانه ASA-۶۵ می‌باشد. سیستم نظارت الکترونیکی هوابرد ALQ-۷۸ نیز در زیر بال‌های هواپیما نصب می‌شود؛ این سیستم به صورت خودکار به جست‌و‌جو سیگنال‌ها پرداخته و شناسایی سیگنال سونار زیردریایی‌ها را نخستین هدف خود می‌داند؛ پس از شناسایی، سیستم به تجزیه و تحلیل سیگنال و شناسایی منبع آن می‌پردازد. این سامانه توسط لاکهید مارتین ساخته شده و تحت لیسانس توسط شرکت میتسوبیشی ژاپن نیز تولید می‌شود.

انتهای پیام/