به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، بیشتر مردم زیاد به اینکه با چه لباسی دفن شوند فکر نمی‌کنند. امروزه بیشتر افراد با کفن یا لباس‌های ساده‌ای که در کمدشان دارند دفن می‌شوند.

 

همچنین ممکن است از قبل وصیت کنند که با چه لباسی آن‌ها را به خاک بسپارند. حتی مدهایی هم برای مرده‌ها در سراسر جهان وجود داشته که به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم.

 

در دهه ۱۸۰۰ بیشتر مردم درآمد کافی برای سفارش لباس‌هایشان به خیاط نداشتند بنابراین زنان لباس‌ها، حتی لباس عروسشان را خودشان می‌دوختند. عروس‌های جوان پارچه و تزئیناتی که می‌توانستند بخرند را به رخ هم می‌کشیدند. معمولا مردم با بهترین لباس‌هایی که داشتند دفن می‌شدند و لباس عروس زیباترین لباسی بود که بیشتر زنان در خانه‌هایشان داشتند.

 

در آن زمان احتمال مرگ زنان هنگام زایمان بسیار بیشتر از امروز بود. زنان می‌دانستند که ازدواج کردن و بچه‌دار شدن به شدت زندگی آن‌ها را تهدید می‌کند. در یک دفترچه خاطرات روزانه از زن جوانی در دهه ۱۸۷۰ نوشته شده که یک هفته قبل از زایمانش لباس عروس ابریشمی خود را با رنگ قهوه‌ای رنگ کرده و به شوهرش توضیح داده که می‌خواهد با آن لباس به خاک سپرده شود. متاسفانه پیش بینی او درست بود و یک ماه بعد از زایمان جان خود را از دست داد و با لباس عروسش دفن شد. 

 

متون چین باستان قرن‌ها داستان اعضای خانواده سلطنتی از سلسله هان (۲۰۶ قبل از میلاد تا ۲۲۰ میلادی) را بیان می‌کرد که در لباسی از جنس یشم دفن می‌شدند. مورخان معتقد بودند این یک افسانه بوده، چون قیمت یشم از طلا هم بیشتر بوده است. در سال ۱۹۶۸ این افسانه به واقعیت پیوست، چون جسد شاهزاده «لیو شنگ» و «دو وان» درون مقبره مزین به اشیایی از طلا، نقره، برنز و یشم پیدا شدند. هزاران قطعه یشم به هم دوخته شده بودند تا اجساد این شاهزاده‌ها را بپوشانند و شواهد نشان می‌دهد که همین کار برای حداقل ۲۴ نفر دیگر از اعضای خانواده سلطنتی انجام شده است. در طب سنتی چین، یشم خواص درمانی دارد. در دوران باستان آن‌ها فکر می‌کردند یشم می‌توانند اجساد مردگان را از تجزیه حفظ کند. اما اجساد این شاهزاده‌ها به گرد و غبار تبدیل شده بودند.

 

همه با تصاویر مومیایی‌هایی که در نوارهای پارچه‌ای بلند پیچیده شده اند آشنا هستید. درواقع مصریان باستان با مرده‌های خود این کار را می‌کردند. برخی مورخان امروزی به این نوارهای پارچه‌ای نوار مومیایی می‌گویند. نوار مومیایی قرن‌ها از پارچه کتان ساخته می‌شد، ولی در نقطه‌ای از تاریخ، مصریان استفاده از به پارچه لوکس‌تر ابریشم را آغاز کردند. این ابریشم از چین وارد می‌شد. طبق شواهد و مدارک کلئوپاترا در یک پارچه گران قیمت سفید پیچیده شده بود. بسیاری از مومیایی‌های مصری آن قدر خوب باقی مانده اند که هنوز هم در پارچه پوشیده شده‌اند.

 

ابریشم شاید لوکس باشد، اما بسیار تجزیه پذیر هم هست. در سال ۱۹۹۸ یک تابوت سنگی کشف شد و باستان شناسان بقایای جسد یک جسد از انگلستان قرن چهارم را در دوران حکومت رومی‌ها پیدا کردند. جسد کاملا تجزیه شده بود، اما یکی از دانشمندان آثار نخ‌های طلا و ابریشم را در آن پیدا کرد. رومیان به آسودگی مرده هایشان اهمیت زیادی می‌دادند، اما برخلاف مصری‌ها اهمیت زیادی نمی‌دادند که اجساد تا ابد باقی بمانند.

 

حداقل یک مومیایی مصری از دوران دودمانی (سال‌های ۳۱۵۰ تا ۲۶۸۶ قبل از میلاد) با یک کفن مهره دوزه شده دفن شده است. این کفن مثل یک سنگ طلسم بسیار بزرگ روی جسد مومیایی کشیده می‌شد. مهره‌های ریز رنگی به هم دوخته می‌شدند تا شکل سوسک سرگین غلتان، دو سگ سیاه و ستون را ایجاد کنند. این تصاویر نشان دهنده خدایان مصری بودند که تصور می‌شد نگهبان جسم و روح افراد در زندگی پس از مرگ باشند.

 

مصنوعات جواهری مشابهی هم از همان دوران کشف شد و باستان شناسان معتقدند که اوج مد مصریان باستان در آن زمان بوده است. کفن‌های مهره دوزی شده اثر هنری باارزشی هستند و صنایع دستی دقیق آن زمان را نمایش می‌دهند. یکی از این کفن‌های مهره دوزی شده در موزه لوور پاریس نمایش داده می‌شود.

 

لباس پوشاندن به مرده می‌تواند کار مشکلی باشد و یکی از رازهای کمتر شناخته شده درباره تجارت کفن و دفن این است که گاهی کت و شلوار یا پیراهن بریده می‌شود تا آسان‌تر به جنازه‌ای که به پشت خوابیده پوشانده شود و پارچه اضافی زیر جسد قرار می‌گیرد. اعضای خانواده تنها روی جسد و از کمر به بالا را می‌بینند. در سال ۱۹۱۲ مردی به نام چارلز هولکمب ایده لباس کاذب را داد که شامل کت و جلیقه‌ای می‌شد که از پشت باز بود. با بدن جسد تنظیم می‌شد و سپس به هم گره می‌خورد و شبیه یک کت دست دوز سفارشی گران قیمت می‌شد.

 

مردم تینگویان در فیلیپین آیین کفن و دفن بسیار جالبی دارند. وقتی کسی می‌میرد خانواده اش جسد او را می‌شویند و روی یک صندلی در خانه می‌نشانند. آن‌ها بهترین لباس‌ها و لوازم جانبی را به او می‌پوشانند و از سیم نقره‌ای در اطراف گردن او استفاده می‌کنند تا سرش را نگه دارد. سپس به او غذا و نوشیدنی می‌دهند و با احترام با او رفتار می‌کنند.

 

جسد مرده به مدت یک هفته یا بیشتر در کنار خانواده‌اش می‌ماند و بستگان به مراقبت از او شامل عوض کردن لباس هایش ادامه می‌دهند. همسر مرد مرحوم یک پارچه به نشانه سوگواری روی سرش می‌کشد. بستگان به نشانه اندوه کهنه‌ترین لباس هاشان را می‌پوشند تا مرده همیشه بهترین لباس را در اتاق پوشیده باشد. خانواده به این کار ادامه می‌دهند تا زمانی که مراسم تمام شود.

 

مردم غنا حقوق یک سال خود را صرف مراسم کفن و دفن می‌کنند. به نظر آن‌ها تابوت‌های سنتی روش خسته کننده‌ای برای یادآوری زندگی کسی است. هنرمندان تابوت‌های فاتنزی می‌سازند که نماد شغل مرحوم یا علایق او در زندگی باشد. برای مثل ماهیگیران معمولا در تابوتی به شکل ماهی یا قایق دفن می‌شوند. مردی که آرزوی ثروت داشته در یک تابوت به شکل یک ماشین لوکس دفن می‌شود. ساخت یک تابوت فانتزی حدود دو هفته زمان می‌برد و ۷۰۰ تا ۳۰۰۰ دلار قیمت دارد و یک اثر هنری به شمار می‌رود. فروشگاه تابوت‌های فانتزی از سال ۱۹۵۰ افتتاح شده و آنقدر محبوب شده که مردم غنا حتی بعد از خروج از کشور سفارش می‌دهند یک تابوت فانتزی برایشان فرستاده شود. در سال ۲۰۱۴ یکی از این تابوت‌ها که به شکل پورشه جیمز دین بود، در حراج لندن به قیمت ۹۰۰۰ دلار فروخته شد.

 

در سال ۲۰۱۶، باستان شناسان بقایای مردی را پیدا کردند که حدود ۲۵۰۰ سال پیش در سی سالگی در تورپان چین دفن شده بود. در آن دوره تاریخی تورپان یک واحه بیابانی در امتداد جاده ابریشم بود و مسافران در آن زیاد توقف می‌کردند. عجیب‌ترین بخش درباره این مرد قومیت او نبود. بلکه این بود که کل بدنش با گیاه شاهدانه پوشیده شده بود. دانشمندان بعد از بررسی متوجه شدند تورپان در آن زمان پوشیده از شاهدانه بوده و احتمالا این فرد مسافری بوده که برای خرید آن آمده بوده است. این تنها جسدی نبود که با این گیاه پیدا شد. ده سال قبل هم جسد دیگری از همان دوران با یک کیسه بزرگ از شاهدانه و برگ‌های له شده پیدا شد. جسدهای دیگری هم با این گیاه پیدا شدند و باستان شناسان حدس می‌زنند که شاهدانه در آن روز‌ها برای همه مردم محبوب بوده است.

 

در سال‌های اخیر مردم درباره محیط زیست و اینکه چگونه تجزیه اجساد بر آن تاثیر می‌گذارد آگاه‌تر شده اند. جنبش محیط زیستی «خاکسپاری سبز» اخیرا راه افتاده است. در این جنبش افراد از پارچه‌های تجزیه پذیر از جنس ابریشم خام، پنبه ارگانیک و کنف استفاده می‌کنند تا مطمئن شوند همراه بدنشان تجزیه می‌شود. یکی از طراحان لباس کفنی طراحی کرده که از مواد تجزیه پذیر و هاگ قارچ تشکیل شده و بعد از مرگ رشد می‌کند. قارچ‌ها بدن را تجزیه می‌کنند و همه مواد مضر درون آن را سم زدایی می‌کنند.

 

انتشار این خبر  دلیل بر تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت سرگرمی می باشد.

 

منبع: برترین ها

انتهای پیام/